Дарси таваккули Анбиё дар сураи Ҳуд

ИКНА - Қуръони Карим дар сураи Ҳуд пас аз баён кардани қиссаҳои паёмбарон чун Нуҳ, Ҳуд, Солеҳ ва Шуайб (Алайҳимассалом) ва нақли таваккули онҳо дар баробари озору азияти қавмашон, дар поёни сура ба таври мӯъҷизаомез мазмуни баланд ва умқи маънавиро бо калимаҳои кӯтоҳ баён мекунад.

Қуръони Карим дар сураи Ҳуд бо ёдоварии суннати ҷории Худо дар бандагон ва нақли ахбори умматҳои гузашта ва қиссаи қавмҳои Нуҳ, Ҳуд, Солеҳ, Лут, Шуайб ва Мусо (Алайҳимассалом) мепардозад. Ҳамчунин дар баробари баёни сарнавишти онҳо, ваъдаҳои илоҳӣ барои мӯъминон ва таҳдидҳои илоҳӣ барои кофирон ва такзибкунандагони оёти илоҳиро низ баён мекунад. Дар ин миён ба масоили дигари маърифатҳои илоҳӣ вобаста ба тавҳид, нубувват ва маъод (ривояти рӯзи бозпасин) низ ишора шудааст. Дар охирин ояти ин сураи муборак мефармояд: وَلِلَّهِ غَيْبُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَ إِلَيْهِ يُرْجَعُ الْأَمْرُ كُلُّهُ فَاعْبُدْهُ وَ تَوَكَّلْ عَلَيْهِ وَ مَا رَبُّكَ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ  (Ҳуд: 123)

Худованди Мутаъол дар ду ояти қабл ба Паёмбари Акрам (с) мефармояд, ки ту ба кори худ машғул бош ва бо пайравонат мунтазир бош (Ҳуд: 121–122). Дар ин оят ёдовар мешавад:

1. «Ва барои Худост ғайби осмонҳо ва замин» وَلِلَّهِ غَيْبُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ — Худованди Мутаъол ба асрори ҷаҳон огоҳ аст. Ғайби осмонҳо ва замин, ки оқибати кори ту ва онон дар он нуҳуфтааст, ба дасти Парвардигори туст — на бутҳое, ки ба онҳо ширк меварзанд ва на ба василаҳое, ки ба онҳо умед бастаанд. «Ва ба сӯи Ӯ бозгардонда мешавад тамоми корҳо» وَإِلَيْهِ يُرْجَعُ الْأَمْرُ كُلُّهُ — Ҳамаи корҳо ва умури ҷаҳон ба сӯи Худо бозмегарданд ва дар дасти қудрати Ӯянд. Онҳо умед доранд, ки бо он василаҳо метавонанд корҳоро ба нафъи худ гардонанд ва ғолиб шаванд, аммо гардиши замон ва ғайби осмонҳо ва замин ва хулоса тамоми умур ба дасти Парвардигори туст. Ӯ аз ғайби худ натиҷаи корҳоро он тавр ки худаш мехоҳад ва эълом карда, берун мекашад ва воқеият мебахшад. Пас итминон дошта бош, ки гардиши фалак ба нафъи туст ва ба зиёни онон. Аллома Таботабоӣ таъкид мекунад, ки ин оят аз баёнҳои аҷиби Қуръон аст. Дар идома, тамоми вазифаи Паёмбар (с) танҳо дар ду калима хулоса мешавад: فَاعْبُدْهُ وَتَوَكَّلْ عَلَيْهِ «Пас Ӯро бипараст ва бар Ӯ таваккул кун». Яъне, бандагии Худоро дар ҳама соҳаҳо анҷом деҳ ва бар Ӯ таваккул намо.

Дар маҷмӯъ, бовар ба дониши бекарони илоҳӣ ба ғайб, имон ба қудрати Худо дар тадбири корҳои ҷаҳон ва сипас амал ба вазифа ва бандагии Худо ҳама муқаддимаи таваккул бар Худованд аст. Бо ин ҳол, инсон бояд дар ёд дошта бошад, ки Худо аз корҳое, ки мекунад, бехабар нест: وَ مَا رَبُّكَ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ «Ва Парвардигори ту аз он чӣ мекунед, ғофил нест».

https://iqna.ir/en/news/3492598/