Ба гузориши ИҚНО, дар яке аз суханрониҳо ва дархостҳои Қуръонии Оятуллоҳ Хоманаӣ, дар маҳфили унс бо Қуръон, ки ба муносибати оғози моҳи шарифи Рамазон дар соли 1432 ҳиҷрии қамарӣ (баробар бо 11 августи соли 2011) баргузор шуда буд, чунин омадааст:
«Яке аз роҳҳое, ки метавонад моро ба тадаббур ва тафаккур дар Қуръон расонад, ҳифзи Қуръон аст. Мо дар кишвар ҳофизи Қуръон кам дорем. Ман қаблан гуфта будам, ки дар кишвари мо бояд ҳадди ақал як миллион нафар Қуръонро аз ёд медонистанд — ин шумора бо дарназардошти аҳолии мо, хеле ҳам кам аст.
Хушбахтона, дӯстони мо як қатор заминаҳоро муҳайё карданд, фаъолиятҳо шурӯъ шуд, барномаҳо таҳия гардидаанд, ва мо ҳам умедвортар шудем. Аз ин рӯ, мегӯем: иншоаллоҳ мо бояд 10 миллион нафар ҳофизи Қуръон дошта бошем.
Аммо фаромӯш накунед: ҳифзи Қуръон қадами аввал аст. Пас аз ҳифз, бояд онро нигоҳ дорем, яъне бо хондан ва такрор кардан дар ёд нигоҳ дорем. Агар шахси ҳофиз Қуръонро муттасил нахонад, ҳифз гум мешавад.
Аз тарафи дигар, ҳифз ба тадаббур (тафаккур) кӯмак мекунад. Вақте шумо Қуръонро хонда, такрор мекунед ва аз ёд мехонед, фурсат пайдо мекунед, ки ба маънои аятҳо амиқтар фикр кунед.»