Ang Hindi Malilimutang Pagbasa ni Abdul Basit sa Dambana ng Kadhimiya sa Iraq
Sa mga panahong tahimik at payapa pa ang Iraq, dumating ang isang araw na nagbago ng kasaysayan ng pagbigkas ng Quran. Ang araw na pumasok si Abdul Basit Muhammad Abdul Samad, ang pambihirang alamat ng pagbigkas, sa maningning na patyo ng Dambana ni Imam Musa Kadhim (AS) sa Kadhimiya, Baghdad. Sa mismong sandaling iyon, tila huminto ang langit ng Kadhimiya upang makinig sa kanyang tinig.
Napuno ang hangin ng dambana ng bango ng pabango ng mga
peregrino, nanginginig ang liwanag ng mga lampara sa ibabaw ng dambana, at umuugong ang mga bulong ng pagdalaw. Biglang kumilos ang tao na parang alon, at sabay-sabay na tumingin sa iisang direksyon; Isang binata na may payapang mukha at mala-langit na titig ang pumasok. Matapos magbigay-galang, tumayo si Guro Abdul Basit sa harap ng dambana, ipinikit ang mga mata, at tumahimik sandali; isang katahimikan na nagsilbing panimula ng isa sa pinakamasidhing pagbigkas sa kasaysayan.
Nang dumaloy ang unang mga talata mula sa kanyang gintong tinig, biglang nagbago ang dambana. Isang mainit, malinaw, matatag, at mala-langit na tinig… Isang pagbigkas noong taong 1956. Ang natatangi niyang tono ay umalingawngaw sa hangin, at pinalakas pa ito ng lumang mga patyo na tila pinapabuhay ang bawat talata nang libo-libong ulit. Hindi mapigilang umiyak ang mga peregrino, ang ilan ay may kamay sa kanilang dibdib, at ang iba ay nakaupo nang tahimik sa lupa, lubos na nalulunod sa pagbigkas. Tila ang tinig ay hindi lamang bumababa sa mga tainga, kundi pati sa mga kaluluwa.
Ang pagbigkas ni Abdul Basit ng mga talata 18 hanggang dulo ng Surah Al-Hashr, Surah At-Takweer, at talata 27 hanggang dulo ng Surah Fajr sa dambana ni Imam Kadhim (AS) ay hindi lamang pagtatanghal. Isa itong espiritual na pakikipagtagpo. Naganap ang pagbigkas sa harapan ng iba pang Ehiptiyanong dalubhasa kagaya nina Abu al-Ainain Shuaisha at Abdul Fattah Shaasha’i, sa tabi mismo ng patyo ng banal na dambana ni Imam Musa Kadhim (AS).
Binuhay ng tinig ni Abdul Basit ang mga larawan ng mga talata. Ang bawat taas at baba ay parang malamig na simoy sa maningning na dambana. Maging ang mga bantay at mga tagapaglingkod ng dambana ay tumigil sa paggalaw; wala ni isa na gustong makaligtaan kahit isang segundo ng mala-langit na pagbigkas.
Sinasabi na noong araw na iyon, buong paggalang na nakinig ang Baghdad sa kanyang tinig.
Ayon sa mga peregrinong nanggaling mula malapit at malayo, ang tinig ay yumanig sa kanilang mga puso.
Ang makasaysayang pagbigkas na ito, lampas sa panahon at kalawakan, ay naging tanda ng pag-ibig sa Ahl-ul-Bayt (AS) na nakaukit sa puso ng isa sa pinakadakilang tagapagbigkas sa mundo; isang pag-ibig na paulit-ulit na binanggit ng dalubhasa mismo. Noong araw na iyon, binigkas niya ang mga talata na para bang nakaupo siya sa harapan ng mga anghel.
Ngayon, pagkalipas ng maraming mga taon, sa anibersaryo ng pagpanaw ng pambihirang henyo na ito, buhay pa rin ang kanyang tinig. Sa tuwing pinapatugtog ang kanyang pagbigkas sa dambana ng Imam Kadhim (AS), tila muling nabubuhay ang Baghdad ng panahong iyon at dinadala tayo sa isang paglalakbay ng luha, pananabik, at mga talatang mala-langit.
Wala na si Abdul Basit, ngunit ang kanyang tinig ay naging walang-kamatayan sa kasaysayan. Isang tinig na nakaukit magpakailanman sa puso ng dambana ng Imam Kadhim (AS). Wala na si Abdul Basit, ngunit ang kanyang tinig ay naging walang-kamatayan sa kasaysayan. Isang tinig na nakaukit magpakailanman sa puso ng dambana ng Imam Kadhim (AS).
