Таъсири истиғфор дар омурзиши гуноҳҳо ва раҳоӣ аз дӯзах
Дар аҳаммияти ин таъсири истиғфор ҳамин кофист, ки агар инсон бо бахшида шудани гуноҳҳо аз оташи ҷаҳаннам раҳоӣ ёбад, ба растагории ҷовидона ва наҷот расидааст:
«فَمَنْ زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَ أُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ؛»
онҳое ки аз оташ (дӯзах) дур гардонида шуда, ба биҳишт дохил мешаванд, ба наҷот ва растагорӣ расидаанд (Оли Имрон: 185).
Оятҳои зиёде ба омурзида шудани гуноҳҳо бар асари истиғфор ишора доранд; масалан, дар сураи Оли Имрон ба шитоб кардан ба сӯи мағфират ва биҳишти беканор даъват шудааст (Оли Имрон: 133). Сипас, баъд аз ишора ба баъзе аъмоли нек мефармояд:
«الَّذِينَ يُنْفِقُونَ فِي السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ»
(Оли Имрон: 134).
Ин оят нишон медиҳад, ки садақа додан дар ҳолати тангдастӣ ё фаровонӣ, фурӯ бурдани хашм, бахшидани хатогиҳои мардум ва некӣ кардан ба онҳо дар бахшида шудани гуноҳҳо таъсир дорад.
Дар идома мефармояд:
«وَ الَّذِينَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُواْ اللّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَ مَن يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ وَ لَمْ يُصِرُّواْ عَلَى مَا فَعَلُواْ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ؛ »
ва онҳое ки ҳар гоҳ кори зишт анҷом диҳанд ё ба худ ситам кунанд, Худоро ба ёд меоранд ва барои гуноҳҳои худ талаби омурзиш менамоянд — ва кӣ ҷуз Худо гуноҳҳоро мебахшад? — ва бо донистан бар кори худ пофишорӣ намекунанд (Оли Имрон: 135).
Дар ин оят барои истиғфор шартҳое зикр шудааст, ки дар бахшида шудани гуноҳҳо таъсир доранд.
Дар ояти баъдӣ, ҳамоҳанг бо ояти оғозин (Оли Имрон: 133), ду подош ёд мешавад, ки нахустини он омурзиши гуноҳҳост:
«أُولَئِكَ جَزَاؤُهُمْ مَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَجَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا وَ نِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ»
(Оли Имрон: 136).
Ибораи ин оят нишон медиҳад, ки истиғфор амале ба шумор меравад ва танҳо зикри дилӣ ё забонӣ нест.
3495276
