Halaga ng Pagmumuni-muni sa Islam
Ang Hadith na ito ay isinalaysay ni Hussein ibn Ali Waez Kashefi (ang isang ika-15 na siglo ng tagapagpapakahulugan ng Qur’an sino isinilang sa Neyshabour, Iran).
Alinsunod kay Allameh Majlesi (1628-1699), sinasabi ng ilang kilalang mga iskolar na ang pagmumuni-muni ay mas mabuti kaysa pagsamba dahil iyon ay isang pagkilos ng puso (pangangatwiran) at ang puso ay ang pinakamahalagang bahagi ng katawan at ang tungkulin nito ay mas mahalaga kaysa sa iba pang mga parte. Nang sinabi ng Diyos, "Sabihin ang Salah (pagdarasal) para sa aking pag-alaala", ginawa niya ang Salah para sa pag-alaala sa puso (isip) at ang layunin ay higit na mahalaga kaysa sa paraan.
Ang pagmumuni-muni ay mas mahalaga kapag iyon ay humahantong sa mas mahusay na paggawa ng mga gawain ng pagsamba, katulad ng pagsasabi ng Salah nang hindi binibigyang pansin ang anuman na bagay maliban sa Diyos. Iyon ay magiging isang gawa ng puso at samakatuwid ay mas mabuti kaysa sa isang gawa ng katawan. Dahil ang Salah ay isang paraan para sa pag-alala sa puso, iyon ay tama ngunit hindi tatanggapin kung ito ay isasagawa nang walang kaukulang pansin at pagmumuni-muni. Masasabing ang pagmumuni-muni mismo ay mas mabuti at may higit na pakinabang kaysa sa pagsamba nang walang pagninilay-nilay.
Sa pananaw ng Islam hindi lahat ng pagmumuni-muni ay isang gawa ng pagsamba. Ang pagmumuni-muni ay pagsamba na tumutulong sa isang tao na sumulong sa landas ng pagiging perpekto.
Sa Banal na Qur’an, ang pagmumuni-muni at pag-iisip ay binanggit nang maraming beses. Alinsunod sa Banal na Aklat, ang pagninilay-nilay sa iba't ibang mga bagay ay may iba't ibang mga resulta:
Ang pagninilay-nilay sa paglikha ay humahantong sa pananampalataya na nakabatay sa kamalayan: “Yaong mga nag-aalala kay Allah kapag nakatayo, nakaupo, at sa kanilang mga tagiliran, at nagmumuni-muni sa paglikha ng kalangitan at lupa (nagsasabi:) 'Panginoon, hindi Mo nilikha ang mga ito sa kasinungalingan. Pagdakila sa Iyo! Ingatan mo kami laban sa parusa ng Apoy’.” (Surah Al Imran, talata 191)
Nagsisilbing aral ang pagninilay-nilay sa kasaysayan at kung ano ang nangyari sa ibang mga tao : “Kung ito ay Aming kalooban Namin sana'y bumangon kasama nito, ngunit kumapit siya sa makalupang buhay na ito at sumuko sa kanyang mga hinahangad. Ang kanyang pagkakahawig ay katulad ng isang aso, itaboy mo man ito o hayaang mag-isa ito sa mga pantalon. Ganyan ang halimbawa ng isang bansa sino pinasinungalingan ang Aming mga tanda. Isalaysay sa kanila ang mga salaysay na ito, upang sila ay magmuni-muni.” (Surah Al-A’raf, talata 176)
Ang pagmunimuni-muni sa pagkapansamantala ng mundo at kung ano ang dulot nito ay humahantong sa kabanalan: “Hindi mo ba nakita yaong mga sinabihan sino huminto sa pakikipaglaban, magsagawa ng kanilang mga pagdasal, at magbayad ng panrelihiyong buwis? Nang sila ay inutusang lumaban, ang ilan sa kanila ay natakot sa ibang tao ng higit o higit pa sa kanilang pagkatakot sa Diyos kaya't sinabi nila, "Panginoon, bakit mo kami inutusang lumaban? Kung bibigyan mo lamang kami ng kaunting panahon." (Muhammad), sabihin mo sa kanila, "Ang kasiyahan sa makamundong buhay ay maliit. Ang buhay sa hinaharap ay mabuti para sa mga taong banal. Hindi kayo tatratuhin ng maliit na walang-katarungan.” (Surah An-Nisa, talata 77)
Ang pagmumuni-muni sa banal na pagpapala, ay nagbunga ng pasasalamat: “At nang ang iyong Panginoon ay nagpahayag: ‘Kung kayo ay magpapasalamat, Ako ay magdaragdag sa inyo, ngunit, kung kayo ay hindi nagpapasalamat, ang Aking parusa ay talagang mahigpit.’” (Surah Ibrahim, talata 7).
At ang pagmumuni-muni ng banal na tulong, ay nagdudulot ng pag-asa at pagtitiwala: “Nauna sa inyo ay nagpadala Kami ng ibang mga Mensahero sa kanilang mga tao; at sila ay dumating na may malinaw na mga tanda. Kami ay naghiganti sa mga makasalanan, at ito ay isang tungkulin sa Amin na magbigay ng tagumpay sa mga mananampalataya.” (Surah Ar-Rum, talata 47)
