Ваъдаи шукӯҳборе, ки токунун, таҳаққуқ наёфтааст.
Қуръони Карим ҳукумат ва ҷонишнии муъминон ва солеҳонро ба унвони «ваъдаи илоҳӣ» бар бандагони боимони худ баён мекунад ва амният ва оромишро мужда медиҳад: وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ كَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَيُمَكِّنَنَّ لَهُمْ دِينَهُمُ الَّذِي ارْتَضَىٰ لَهُمْ وَلَيُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا ۚ يَعْبُدُونَنِي لَا يُشْرِكُونَ بِي شَيْئًا ۚ وَمَنْ كَفَرَ بَعْدَ ذَٰلِكَ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ (Сураи Нур, ояти 55).
Ин оят ваъда медиҳад, ки муъминин дорои амали солеҳ, ҷомеае эҷод мекунанд, ки чанд вижагӣ дорад; Аввал «истихлофи онон дар замин назири истихлофи пешиниён ва имтиҳони гузашта»; Яъне ҷомеаи солеҳи онон заминаро ба гунае ба ирс мебарад, ки имтиҳони гузашта, ки соҳибони қувват ва шавкат буданд, ба ҳукумат расиданд. Ин истихлофи қоим ба иҷтимои солеҳи онон аст ва на ба афроди муаян, на ҳамаи уммат ва на ашхоси муаяне аз уммат. Ин афрод касоне ҳастанд, ки мисдоқи «اَلَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا اَلصّالِحاتِ» бошанд.
Дувум «тамкини дини мавриди назараи онон дар замин» аст; Яъне дини писандидаи ишонро пой барҷо бидорад, ба тавре, ки ихтилофашон дар усул ва саҳлангорияшон дар амал ба фурӯъ, дини ононро мутазалзил намесозд ва нифоқ дар онон роҳ наёбад. ин дин дар шароите нест, ки мусулмонон ҳафтоду се фирқа шаванд ва ҳар фирқае дигариро кофир бидонад ва ҳатто баъзе хуни баъзе дигарро мубоҳ баршуморад ва арз ва моли ӯро ҳалол бидонад. Севум «табдил хавф ба амният» аст; Яъне амният ба гунае бар иҷтимои онон соя бияфканад, ки на аз душманони дохилӣ бар дин ва дунёи худ битарсанд, ва на аз душманони хориҷӣ, аланӣ ва пинҳонӣ.
Дар маҷмӯъ се ваъда дар бораи ин ҷомеа чунин аст; Истихлоф ва ҳукумати рӯи замин, тамкин ва дин ба шакл решадор дар ҳамаҷо ва аз миён рафтани тамоми асбоби ноамнӣ. Ин ваъдаи шукӯҳманд, ки себор бо «ломи қасам» ва «нуни таъкид» мавриди таъкид қарор гирифта, токунун таҳаққуқ наёфтааст. Чӣ замоне мардуми бо имон ва шоистаи кирдор тавонистанд бо иқтидор, ҳукумати меҳр ва адли хешро дар саросари ҷаҳон ба по доранд ва дар камоли озодӣ ва бидуни тарс ва дилҳара муқаррароти одилонаро дар арсаҳои ҳаёт, пиёда намоянд? Ногузир агар ин навиди қуръонӣ мисдоқ пайдо кунад, дар рӯзгори мунҷӣ хоҳад буд; Ахбори мутавотире, ки аз Расули Худо (с) низ ворид шуда, аз вуқӯъи чунин ҷомеае хабар медиҳад.
