Иттифоқоти поёни ҷаҳон дар сураи Воқеа
Панҷоҳу шашумин сураи Қуръони Карим “Воқеа” ном дорад. Ин сура бо 96 оят дар ҷузъи 27 Қуръони Карим қарор гирифтааст. Ин сура, ки макӣ аст, дар тартиби нузул, чиҳилу чаҳорумин сурае аст, ки бар Паёмбар(с) нозил шудааст.
“Воқеа” ба маънои пешомад ва ҳодиса, яке аз номҳои рӯзи қиёмат аст; Ин сураро ба ин далел воқеа номидаанд, ки ин вожа дар аввалин оят ба кор бурда шудааст.
Сураи Воқеа дар бораи рӯзи қиёмат ва иттифоқоти он сухан мегӯяд; Рӯзе, ки дар он, мардум дубора зинда мешаванд ва ба аъмоли дунёи онҳо расидагӣ мешавад. Ибтидо бархе аз ҳаводиси он монанди тағйири вазъияти замин, вуқӯъи зилзила дар он ва муталошишудани кӯҳҳоро баён мекунад; Сипас мардумро ба се даста тақсим мекунад ва оқибати ҳар гурӯҳро баён мекунад: (1) гурӯҳи сибқат гирандагон, (2) гурӯҳи рост ва (3) гурӯҳи чар. Пас аз он дар посух ба гурӯҳи чап, ки ба такзиби Парвардгори худ ва рӯзи қиёмат ва Қуръон машғул будаанд, далоиле зикр мекунад ва инсонро ба тавҳид ва имон ба рӯзи қиёмат даъват мекунад.
Дар мавриди мӯҳтавои сураи Воқеа метавон ба ин маворид ишора кард:
оғози зуҳури қиёмат ва ҳаводиси сахт ва ваҳшатноки он; Гурӯҳ бандии инсонҳо дар он рӯз ба се даста, бар асоси корҳое, ки дар дунё анҷом додаанд; Баҳс дар мавриди ҷойгоҳи инсонҳои наздик ба Худованд ва анвоъи подошҳои онҳо дар биҳишт; Баҳс дар бораи гурӯҳи дувум яъне гурӯҳи рост ва анвоъи неъматҳои илоҳӣ ба онҳо; Баҳс дар бораи гурӯҳи чап ва муҷозотҳои дардноки онҳо дар ҷаҳаннам; Баён далоиле барои исботи маод аз тариқи баён қудрати Худованд ва хилқати инсон аз нутфаи беарзиш, ва вуҷуди зиндагӣ дар гиёҳон, ва бориши борон, ва нури оташ, ки нишонаҳое аз Худованд ҳастанд.
Ба тасвир кашидани ҳолати марги инсон ва интиқоли ӯ аз ин ҷаҳон ба ҷаҳони дигар ва подоши мӯъминон ва муҷозоти кофирон аз дигар мавзӯъоте аст, ки дар сураи Воқеа ба он пардохта шудааст.
Гурӯҳи рост, биҳиштиён ва гурӯҳи чап, ҷаҳаннамиён ҳастанд. Аммо дар мавриди гурӯҳи “сибқат гирандагон”, ки дар ояти 10 сураи Воқеа омада ва мефармояд: وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ: “Ва сибқатгирандагон муқаддаманд”, муфассирон назароти мухталифе доранд. Сайид Муҳаммадҳусайни Таботабоӣ аз оёти дигари Қуръон, натиҷа мегирад манзур аз “собиқуни” нахуст, сибқатгирандагон дар корҳои хайр, ва манзур аз “собиқуни” дувум, сибқатгирандагон дар расидан ба бахшиш ва раҳмати Худованд аст; Чаро, ки сибқат дар анҷоми кори хайр, пешигирифтани инсон дар расидан ба бахшиши Худовандро ба ҳамроҳ дорад.
