Мукобила (зидиат)и ҳамкори (қуръонӣ) бо қавмиятгароии ҷоҳили ва ҳизбгароии модерн
Ин қонун дуруст бар зидди қонуни қабилагароии ҷоҳили ва ҳизбгароии модерн аст, ки "ҳампаймонашро кӯмак кун, ҳарчанд зулмот дошта бошад ё мазлум."
Ин усул дар муносибатҳои байналмилалии имрӯз низ ҳукмрон аст ва бисёре аз кишварҳои ҳампаймон дар масъалаҳои муҳим дар ҷаҳон якдигарро дастгирӣ мекунанд, бидуни ин ки зулм ва мазлумро аз ҳам фарқ кунанд.
Агар усули ҳамкори дар ҷамъиятҳои исломӣ зинда шавад ва мардум бидуни дар назар гирифтани муносибатҳо дар корҳои созанда ҳамкорӣ кунанд ва бо афроди ситамгар худдорӣ намоянд, бисёре аз нобасомониҳои иҷтимоӣ ташаккул меёбад. Ё дар миқёси байналмилалӣ, давлатҳои ҷаҳон бо мавҷудоти таҷовузгар ҳамкорӣ намекунанд, таҷовуз ва зулм аз ҷаҳон бартараф хоҳад шуд.
Аз Паёмбари Акрам (с) нақл шудааст, ки фармудааст: «Чун рӯзи Қиёмат фаро расад, овоздеҳандаи овоз диҳад: куҷоанд ситамгарон ва ёрони онҳо? Ҳамонҳое, ки барои онҳо давате навиштаанд ё сар ба кисае бастаанд ё қаламеро барои онҳо дар қароргоҳе гузоштаанд. Инҳоро низ бо ситамгарон ҷамъ кунед.»
Қуръони Карим дар шеваи як озмуни илоҳӣ фармуда аст:
«قُلْ إِنْ كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَاؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِيرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَيْكُمْ مِنَ اللَّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِي سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى يَأْتِيَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ»
(Тавба, 24).
Ин оят метавонад ҳамчун як усули умумӣ фармуд, ки муҳаббати сабабӣ ва насабӣ ва муҳаббати ашхос, ашё ва амвол маҳдудияти маҷозӣ дорад, аммо агар дар замони тазоҳум ин муҳаббат бо муҳаббати Худо ва Паёмбар ва ҷиҳод дар роҳи Худо муқобил шавад, муҳаббати дунёӣ бештар аз маъориф ва аҳкоми динӣ гардад, пас бояд мунтазир монд, то даъвати илоҳӣ биёяд; зеро ин муҳаббат сабаби фасқ мегардад ва шахс фосиқ ба мақсад намерасад. Чунки дар зери оят фармудааст:
«وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ».
3495102
