Намунаҳои ҳамкорӣ бар бадкорӣ
Мафҳуми ҳамкорӣ бар бадкорӣ (адовати) дар оятҳои дигар низ зикр шудааст.
Масалан, ҳамдастӣ бар зидди Паёмбар (с) яке аз намунаҳои душманӣ аст. Қуръон мефармояд:
«وَ إِنْ تَظَاهَرَا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلَاهُ وَ جِبْرِيلُ وَ صَالِحُ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمَلَائِكَةُ بَعْدَ ذَلِكَ ظَهِيرٌ»
«Агар бар зидди Паёмбар якдигарро ёрӣ диҳед, (бефоида аст), зеро Худо ва Ҷабраил ва мӯъминони солеҳ (ки Алӣ ибни Абӣ Толиб аст) ёрони ӯянд, ва фариштагон низ баъд аз онҳо пуштибони ӯ хоҳанд буд» (Таҳрим: 4).
Ҳамчунин Қуръони Карим дастур медиҳад, ки аз ҷангҷол ва ихтилоф дурӣ кунед, зеро ҳар коре, ки сабаби низоъ шавад, ҷомеаро заиф мекунад ва иззаташро аз байн мебарад. Барои ҳамин мефармояд, ки дар асоси итоат ба Худо ва Паёмбар (с) амал кунед ва бо сабр аз ҷангҷол бо ҳамдигар парҳез намоед:
«وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ وَاصْبِرُوا إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ»
«Ва итоат кунед Худо ва Паёмбарашро, ва бо ҳам низоъ накунед, то заиф нагардед ва қуввати шумо аз байн наравад; сабр кунед, зеро Худо бо сабркунандагон аст» (Анфол: 46).
Ҳамкорӣ ва ёрии байни мардум танҳо вақте пайдо мешавад, ки дар онҳо кина, ҳасад ва душманӣ вуҷуд надошта бошад, ва аз ахлоқҳои зишт, мисли ғайбат дур бошанд. Ин нишон медиҳад, ки ҳамкорӣ метавонад бисёр фазилатҳои ахлоқиро дар ҷомеа мустаҳкам кунад, ва баръакс, ахлоқҳои бад робитаи ҳамкориро суст мегардонанд. Ҳикмати бисёр аҳкоми шаръӣ — чӣ воҷиб ва чӣ мустаҳаб — ин аст, ки рӯҳи ҳамкорӣ ва ҳамбастагӣ дар ҷомеа густариш ёбад.
Фақеҳон дар баъзе масъалаҳои фиқҳӣ бо истинод ба ояти ҳамкорӣ, баъзе амалҳоро намунаи “ҳамкорӣ дар гуноҳ” донистаанд. Масалан, фурӯхтани силоҳ ё мол ба кофирони ҷангҷӯ (душман), муомилаи рибоӣ, савдо бо касе, ки моли худро дар роҳи ҳаром сарф мекунад, бастани аҳди харидуфурӯш дар вақти намози ҷумъа, фурӯхтани ангур ё иҷора додани чизе барои бурдани шароб — ҳамаи инро аз мисолҳои ҳамкорӣ дар гуноҳ шуморидаанд.
3495130
