Китобе, ки ҳеҷ шакке дар он нест

ИКНА - Худованд дар авоили сураи муборакаи Бақара, Қуръонро ба унвони китобе муаррифӣ мекунад, ки дар он ҳеҷ шакке вуҷуд надорад. Аммо яқин ва итминоне, ки ин оят дар бораи Қуръон матраҳ мекунад, ба чӣ маъност?

Дувумин оят аз сураи Бақара, Қуръони Каримро китобе муаррифӣ мекунад, ки ҳеҷ шакке дар он вуҷуд надорад: ذَالِكَ الْكِتَبُ لَا رَيْبَ  فِيهِ  هُدًى لِّلْمُتَّقِين; “Он китоби бо азамате аст, ки шакке дар он роҳ надорад; Ва мояи ҳидояти парҳезкорон аст‏”. (Бақара, 2)

«لَا رَيْبَ  فِيهِ  » яъне дар инки Қуръон аз сӯи Худост, шакке нест. Зеро матолиби он ба гунае аст, ки ҷое барои ин шак ва тардид боқӣ наме‏гузорад. Ва инро метавон аз ду ҷиҳат баррасӣ кард:

1. Мӯҳтавои Қуръон: Қуръони Карим дар муаррифии мӯҳтавои худ мегуяд: “ки ин (Қуръон) сухане аст, ки ҳаққро аз ботил ҷудо ме‏кунад, ва ҳаргиз шӯхӣ нест”‏. (Ториқ, 13 ва 14) ин таърифе, ки Қуръон аз худ дорад ба ҳеҷ ваҷҳ наметавонад фақат иддао бошад балки дар амал ҳам ҳамин аст. Ва ҳамонтавр, ки мебинем баъд аз ҳазору чанд сол, ки аз нузули Қуръон гузашта ҳеҷ касе натавониста иддао кунад сухане беҳтар аз Қуръон гуфта ё сухане дорад, ки битавонад Қуръонро нақз кунад.
2. Шеваи баён кардани Қуръон: Гоҳе вақтҳо мебинем касонеро, ки суханони дуруст ва хубе дар зеҳнашон аст, вале чун баёни шевое надоранд наметавонанд ҳаққи матлабро адо кунанд. Қуръони Карим ҷудо аз инки соҳиби мӯҳтаво ва маорифи олиқадр аст шеваи баён кардани он ҳам дар болотарин сатҳ қарор дорад.

Нукоте, ки дар ин оят баён шуда, инсонро ба шинохти ҷойгоҳи волои Қуръон мерасонад:

1. Дар ишора ба Қуръон аз замири ишораи дӯр истифода шуда, ин ба хотири он аст, ки гоҳе аз исми ишораи дӯр барои баёни азамати чизе ё шахсе истифода ме‏шавад, яъне он қадр мақоми он боло аст, ки гӯё дар нуқтаи дӯрдасте дар авҷи осмонҳо, қарор гирифтааст.

Барои тавзеҳи бештар: гоҳе як шайъ ё чизе наздики мост ва барои ишора ба он мегӯем «ин» ё «ин себ» ва гоҳе чизе дӯр аз мост ва барои ишора ба он мегӯем «он» ё «он кӯҳ». Аммо гоҳе авқот дар адабиёт, барои ишора ба чизе, ки наздики мост аз замири ишораи дӯр ё ҳамон «он» истифода мекунем. Ва ин аз он ҷиҳат аст, ки мақом ва дараҷаи он болост.

 Қуръон ба унвони китоби дар миёни мардум, ва як китоби дар дастрас ва наздик аст, аммо вақте Худованд мехоҳад ба ҳақиқати онки хеле баланд мартаба аст ишора кунад мегӯяд «он»

2. Нуктаи дигаре, ки дар ин оят бо он бархурд мекунем қисмати охири он аст, ки мегӯяд ин ҳидоятест барои муттақин.

Ин нукта ҷои таъкид дорад, ки Қуръон василаи ҳидояти ҳамаи мардум аст; Аммо фақат касоне, ки ба думболи ҳақиқат ҳастанд ва ботини соф ва поке доранд аз Қуръон истифода мекунанд. Ҳамчун борон, ки вақте дар замини хуррам ва сарсабз меборад, боиси тароват ва тозагӣ мешавад, аммо ҳамин борон агар дар як замине биборад, ки дар он зуболаҳоро ҷамоварӣ карданд, боиси бӯи бад мешавад.