شاگرد پروری

بهمن زینلی با بیان اینکه دوران امامت امام باقر(ع)، اولین دورانی بود که ائمه(ع) فرصت شاگردپروری به دست آوردند، گفت: آموزش علمی، هدفمند و دارای منابع از زمان امام سجاد(ع) آغاز شد و در دوران امام باقر(ع) به بار نشست.

مدیر گروه کلام مرکز پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه گت: امام صادق(ع) از اوضاع آشفته دستگاه خلافت اموی استفاده و برنامه اصلاحی و نهضت فرهنگی خود را آغاز کرد و با توجه به فرصت مناسب سیاسی و نیاز شدید جامعه، حوزه وسیع علمی و دانشگاه بزرگی به‌وجود آورد. در زمان امام باقر(ع) و امام صادق(ع)، جنگ میان بنی‌امیه و بنی‌عباس باعث به‌وجود آمدن شرایطی برای دو امام شد تا فرصتی برای تبیین دین و شاگردپروری داشته باشند و این شرایط در زمان امام صادق(ع) به مطلوب‌ترین حالت خود رسید و ایشان مبانی شیعه را مطرح و تبیین کردند و به همین دلیل مذهب شیعه را «جعفری» می‌نامیم.

استاد گروه مهندسی برق دانشگاه فردوسی گفت: رابطه معلم و شاگردی، رابطه‌ای انسانی و عاطفی است و معلمانی تأثیرگذارند که شاگردپروری کرده‌اند و نگاهشان این‌گونه نبوده که فقط به کلاس درس بیایند و آموزشی بدهند، بلکه در ابتدا رابطه انسانی محکمی میان آنها و شاگردان ایجاد شده است.

عضو هیئت علمی دانشگاه تبریز ضمن تبیین ویژگی‌های علمی و عملی آیت‌الله مصباح یزدی بیان کرد: ایشان در کنار تمام فعالیت‌های علمی خود، برای تربیت اسلام‌شناسان آگاه و عمیق، تا آخر عمر از هیچ تلاشی فروگذار نکرد و همکاری ایشان در تأسیس پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، پایه‌گذاری بنیاد باقرالعلوم(ع) و موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی نیز گواه همین مسئله است.