Ni Maryam Qarehgozlou Ang Paglalakbay ng Pasyon: Ang Arbaeen Trek ay Nagtataguyod ng Pagkakaisa sa Pagitan ng mga Muslim, Sangkatauhan
Ang Arbaeen trek, na kilala rin bilang ang paglakad ng Arbaeen, ay ang pinagsasama-sama ang mga lalaki at mga babae, mga bata at mga matanda mula sa lahat ng antas ng pamumuhay sa isang martsa patungo sa huling pahingahan ng ikatlong Shia Imam.
Ngunit ano ang dahilan kung bakit ang mga tao ay hindi napapagod na gumanap sa mahabang mahirap na paglalakbay na ito na tumatagal ng mga araw at kahit na mga linggo taun-taon?
Isang maikling pagpapakilala sa Arbaeen
Ang Arbaeen ay isang salitang Arabiko na isinasalin sa 40 o ika-40. Sa kontekstong ito, minarkahan nito ang ika-40 araw mula nang maging bayani si Imam Hussein (AS) at ang kanyang tapat na mga kasamahan sa Labanan sa Karbala 14 na mga siglo na ang nakararaan.
Ang araw ng Arbaeen ni Imam Hussein (AS) ay bumagsak sa ika-20 ng Safar, ang ikalawang buwan ng kalendaryong lunar ng Islam.
Matapos ang pagiging martir ni Imam Hussein (AS) sa kamay ni Yazid, ang mga taong nabigla sa mga kalupitan ng dinastiyang Ummayad ay nagsimulang bumisita sa kanyang libingan upang magbigay galang.
Ang mga supling ni Imam Hussein (AS) ay nagpanatiling buhay din sa tradisyon sa pamamagitan ng paghikayat sa mga tao na bisitahin ang libingan ni Imam Hussein (AS), at sa gayon ang tradisyon ay naipasa hanggang sa kasalukuyan.
Sa kasalukuyan, ang dambana ni Imam Hussein (AS) na alin pinalawak at inayos sa nakaraang mga taon ay kayang tumanggap ng dumaraming mga bisita.
Ang mga imperyong Muslim katulad ng mga Ummayad at mga Abbasid, gayundin ang kontemporaryong mga rehimen katulad ng despotikong Saddam Hussein at mga pangkat ng takfiri na ang Daesh, ay tumutol sa paglalakad at sa ilang pagkakataon ay ipinagbawal ito at nagbanta pa na sisirain ang dambana.
Gayunpaman, ang sinaunang tradisyon ay nakaligtas sa buong mga siglo at nagging pangunahin.
Upang gawin ang paglalakad na karaniwang lumilipad ang mga peregrino o magmaneho patungo sa Najaf, ang pahingahan pook ni Ali ibn Abi Talib (ama ni Imam Hussein), at maglakad mula Najaf hanggang Karbala. Ang paglalakad na ito ay tatagal sa pagitan ng tatlo hanggang pitong mga araw.
Bagama't ang ilang mga tao ay nagsisimula sa kanilang paglalakad mula sa Ahvaz, Iran (mahigit 550km).
Saan kumakain at natutulog ang mga peregrino ng Arbaeen?
Upang mabigyan ng pagkain ang mga peregrino, mga lugar na makapagpahinga, maliligo, atbp., ang mga kawanggawa at mga boluntaryo ay naglagay ng mga moukeb sa daan patungo sa banal na lungsod ng Karbala.
Ang mga moukeb ay nag-aalok ng hanay ng mga tampok katulad ng isang lugar upang kumain, matulog, magpahinga, maligo, tumanggap ng mga masahe at gamot, at marami pang iba. Ang lahat ng mga paglilingkod ay walang bayad at pinondohan ng mga donasyon.
Bukod sa mga moukeb ay may mga istasyon at mga puwesto na namimigay ng libreng pagkain at mga inumin. Nangangahulugan ito na ang mga peregrino ay maaaring maglakad sa Karbala nang hindi nababahala tungkol sa kanilang mga pangunahing pangangailangan.
Arbaeen; Pagkakataon para sa pagmumuni-muni sa sarili
Ang mga peregrino na naglalakbay sa paglalakbay na ito ay nagtitiis sa masamang panahon at malayo sa ginhawa sa tahanan. Ito ay nagpapaalala sa kanila ng mga paghihirap na dinanas ni Imam Hussein (AS) at ng kanyang pamilya at mga kasamahan sa araw ng Labanan sa Karbala at ang sumunod na pagkakulong.
Ang ganitong mahihirap na kalagayan ay tumutulong sa mga tao na magsanay ng pagtitiyaga. Sa panahon ng paglalakad, ang mga tao ay may puwang para sa pagmumuni-muni at pagsisiyasat sa sarili.
Ang mga pagkakaiba kabilang ang lahi, relihiyon, at etnisidad ng mga tao ay isinasantabi at sila ay nagsasama-sama sa pangunahing simulain ng paglalaban sa kasamaan at pag-uutos ng kabutihan.
