چشمانی که به در مانده است و پدری که از زیارت حضرت حق بازنگشته

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، امروز بیش از 30 روز از فاجعه عظیم منا می‌گذرد، میهمانانی که به دلیل صریح آیات قرآن و حرمت سرزمینشان «وَ مَنْ دَخَلَهُ کانَ آمِناً» (آل‌عمران/97) باید میهمانیشان را با امنیت و آرامش خاطر سپری می‌کردند اما با حیله و نیرنگ این حلاوت و شیرینی را به تلخی برای بازماندگان و همراهان تبدیل کردن و چه تلخ ...

هنوز چشم انتظارانی هستند که منتظر بازگشت پیکر عزیزانشانند، خانواده‌هایی که عزاداریشان در این شب‌ها، آه و ناله‌هایشان در مصیبت سالار شهیدان همراه با آرزوی پیدا شدن پیکرهای گمنام‌هایشان رقم می‌خورد. پدران و مادران، همسران و دختران، خواهران و برادرانی که بی‌مانند هنگامی که واقعه عاشورا، لب تشنگی یاران امام حسین(ع) و فدا شدن یک یک اعضای خانواده سالار شهیدان را می‌شنوند، تداعی لحظات پرکشیدن عزیزانشان در خیابان 204 منا می‌شود و اما حال تنها راضی بودن به مقدرات الهی، گونه‌های خیس و تنها آرزوی بازگشت پیکرهایشان را در میان زمزمه‌هایشان می‌طلبند تا شاید در کنار مزارشان از غم دوری و جداییشان بگویند.

در این میان دو نفر از اعضای کاروان قرآنی اعزامی به حج «محمدسعید سعیدی‌زاده» و «فؤاد مشعلی» هستند که هنور خبری از جسم بی‌جانشان نیست و شاید این امر به دلیل عشق و ارادتشان به اباعبدالله الحسین(ع) بود که موجب شد پروردگارشان را در خانه اش دیدار کنند و لب‌ تشنگی و گمنامی را برای همیشه یدک بکشند و همراه داشته باشند.

محمدسعید! هنوز همسرت، مهیای چهار ساله‌ات و ریحانه 9 ساله‌ات نتوانسته‌اند جدایی‌ات را باور کنند. حق دارند فقدان پیکرت شاید این باور را تشدید کند. کاش زودتر جسم بی‌جانت خودی نشان دهد تا باز به مانند بودنت، آرامش را به خانواده‌ات بازگردانی.

پدرت با افتخاری و سربلندی از شهادت در راه باریتعالی، می‌گوید:  «اما آرزوی من و سایر خانواده‌اش این است که پیکر پاکش به وطن بازگردد تا موجبات تسلای خاطر ما را فراهم کند تا بتوانیم در کنار مزارش با او نجوا کنیم».

وی با اشاره به اینکه ما بالاخره که منتظر بازگشت مسافرمان بودیم حال که فرزندم، زنده برنگشته، کمترین کار برگشت پیکرش به موطنش است، ادامه می‌دهد: «از مسئولان استدعا دارم تا با پیگیری‌های مستمرشان و پس از این همه مدت اضطراب، استرس، نگرانی و بی‌خوابی، جسم حاج «سعید» را بازگردانند».

می‌گویند سالیانی بود که برای اباعبدالله الحسین(ع) به مدیحه‌سرایی می‌پرداختی. گویا هنوز امیدی هست. تمام هیئت‌های محل برای پیدا شدن پیکرت دست به دعا شده‌اند، همه خود را فراموش کرده‌اند و به یاد مدایحی که سال‌های گذشته در مجالس عزاداری اباعبدالله‌(ع) می‌خواندی، حاجت بازگشت پیکرت را می‌خواهند.