پاسخ به شبهاتی در ارتباط با سوگواری برای امام حسین(ع)

برپائی عزاداری و شادی، امری فطری است

در این ارتباط جواد حیدری در پاسخ به این سوال که «آیا عزاداری در سیره معصومین نیز وجود داشته است» یا خیر، اظهار داشت: شکی نیست که برپائی عزاداری و شادی، امری است فطری که از ابتدا میان تمام ملت‌ها و اقوام رواج داشته و ادیان الهی نیز بر اصل آن صحه گذارده‌اند.

وی با بیان اینکه برای مشروعیت یک عمل، سیره و رفتار انبیاء و اهل‌بیت (ع) بهترین معیار و الگو می‌تواند باشد، تاکید کرد:  قرآن کریم نیز اقتدا و تاسی به آنان و پیروی از روش آنها را بر همگان واجب فرموده است.

اشاره قرآن کریم به گریه‌های طولانی حضرت یعقوب در فراق یوسف

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی  با اشاره به اینکه قرآن کریم در بیان سرگذشت حضرت یوسف و حضرت یعقوب، به گریه‌های طولانی حضرت یعقوب در فراق فرزند اشاره دارد، بیان داشت: در آیه ۸۴ سوره یوسف آمده است که «و گفت ای دریغ بر یوسف و در حالی که اندوه خود را فرو می خورد، چشمانش از اندوه سپید شد». 

وی تصریح کرد: از این دلیل قرآنی، جواز گریه و زاری بر اولیاء الهی و شکوه و شکایت از اعمال سردمداران ظلم به‌ پیشگاه خداوند استفاده می‌شود و به‌عنوان سیره یکی از پیامبران الهی دلیلی محکم و قرآنی بر اصل مشروعیت عزاداری و گریه بر مصیبت‌ها مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد.

حیدری با تاکید بر اینکه پیامبر اکرم، صحابه و تابعین بر مردگان و شهیدان می‌گریستند و به دیگران نیز فرصت عزاداری برای عزیزانشان می‌دادند، گفت: احمد بن حنبل از علمای بزرگ اهل سنت نقل می‌کند که بعد از جنگ أُحد پیامبر اکرم (ص) به زنان انصار که برای شوهرانشان گریه می‌کردند فرمودند که «حمزه عزادار و گریه کننده ندارد»؛ راوی می‌گوید که پیامبر اکرم بعدازآن دیدند زنان برای حمزه گریه می‌کنند.

گریه پیاکبر اکرم (ص) بر مرگ نزدیکان

وی اضافه کرد: همچنین در تاریخ آمده است که در عزای فوت پیامبر اسلام، بر فرزندش ابراهیم، پدربزرگش عبدالمطلب، عموهایش ابوطالب و حمزه، مادرش آمنه و مادر امام علی  (ع) گریست.

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی  با بیان اینکه پیامبر خدا در پاسخ فردی که از ایشان پرسید که «چرا بر ابراهیم گریه می‌کنید» فرمودند که «چشم گریان است، قلب می‌سوزد اما آنچه را که موجب خشم خداوند است بر زبان نمی آوریم».

وی اظهار داشت: در سیره‌ امام علی (ع) بیان‌شده است که هنگامی‌که خبر شهادت مالک اشتر به او رسید، امیرالمومنان (ع)ضمن سخنانی فرمودند که «گریه کنندگان شایسته است که بر مثل مالک اشتر بگریند».

روش ائمه و پیشوایان دین پس از شهادت امام حسین  (ع)

حیدری تاکید کرد : بنا به نقل تاریخ، روش ائمه و پیشوایان دین پس از شهادت امام حسین  (ع) تشکیل مجلس عزاداری و گریه بر مصائب آن حضرت بوده است و در حقیقت پایه‌گذاران اصلی و مروّج اندیشه روضه‌خوانی در بین مردم بوده‌اند، که به‌مرورزمان به‌عنوان یک فرهنگ در حوزه اندیشه و فکر شیعی جا گرفت.

وی افزود: امام سجاد (ع) پس از واقعه کربلا لحظه‌ای اشک مبارکشان قطع نشد، کسانی که او را در این حال می‌دیدند از علت آن سؤال می‌کردند که حضرت در پاسخ می‌فرمود: «مرا سرزنش و ملامت نکنید، یعقوب (ع) برای مدتی یکی از فرزندانش را از دست داد، آن‌قدر گریه کرد تا بینایی چشمانش را از دست داد، بااینکه نمی‌دانست فرزندش مرده است، ولی من ۱۴ نفر از خاندانم را در یک روز در برابر دیدگانم سر بریدند، آیا فکر می‌کنید که اندوه و مصیبت برای همیشه از من دور خواهد شد؟».

کارشناس مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی  بیان داشت:» امام صادق (ع ه نیز با تأسی به اجداد بزرگوارش سفارش به بزرگ داشت کربلا و عاشورا دارد و می‌فرماید که «حادثه روز عاشورا دل‌های ما را آتش می‌زند، اشک‌های ما را جاری می‌سازد و ما وارث غم و اندوه سرزمین کربلا هستیم، پس گریه کنندگان، بر مثل حسین باید گریه کنند، زیرا ای مؤمنان گریه بر او گناهان را از بین می‌برد».

عدم سنخیت افکار وهابیت درباره عزاداری بر امام حسین (ع) با دین اسلام 

وی با تاکید بر اینکه لطافت روح انسانی و تاثر طبیعی در برابر مصائب، امری فطری و جزئی از حقیقت انسان و رحمتی از سوی خداست، تاکید کرد: بدین ترتیب با در نظر گرفتن آیات نورانی قرآن کریم و سیره‌ انبیاء و اولیاء، عزاداری برای مظلوم امری ممدوح و مطلوب است و افکار جریان‌های منحرفی مانند وهابیت، هیچ‌گونه سنخیتی با اندیشه‌ی اسلام عزیز ندارد.

انتهای پیام