اهمیت تکریم خانواده شهدا از منظر آیت‌الله‌العظمی جوادی آملی

به گزارش خبرنگار افتخاری ایکنا، دفتر مرجعیت دینی و علمی آیت‌الله‌العظمی عبدالله جوادی آملی در شرق تهران به مناسبت سالروز وفات حضرت ام‌البنین(س) و روز تکریم مادران و همسران شهید، در ویژه‌نامه‌ای برگرفته از سخنان این مرجع عالیقدر تقلید به اهمیت تکریم خانواده شهدا و نقش حضرت ام‌البنین(س) در زنده نگه داشتن یاد شهدا پرداخت که در ادامه از نظرتان می‌گذرد.

شهید هرگز از بین نمی‌رود و هرگز فراموش نمی‌شود و هرگز ما را فراموش نمی‌کند؛ در مقابل وظیفه ما آن است که شهدا را فراموش نکنیم و این امر، هم با برگزاری بزرگداشت برای آنها و هم با طی کردن راه آنها مقدور است.

مادران و خانواده‌های شهدا سرمایه‌های کشور هستند و می‌توانند این کشور را از هر خطری مصون کنند، چراکه خدا مهمان دل‌های شکسته است و خانواده‌های شهدا از دلشکستگان هستند. لذا، مادران و خانواده‌های شهدا سعی کنند مهماندار خدای سبحان باشند و از خدا برای این کشور رفع مشکلات را بخواهند.

هرگونه تجلیل و تکریم نسبت به شهدا، بازگشت این عرض ادب به خانواده‌های معزز آن‌هاست و ما باید نسبت به این خاندان ادب داشته باشیم، اما واقعیت آن است کسی که مشکل ما را حل می‌کند، خود شهید است، چراکه شهدا با شهادت خود کشور ما را از آلودگی‌ها پاک کرده و می‌کنند.

احترام و تكریم شهدا و خانواده‌های شهدا گذشته از حق‌شناسی، وظیفه‌شناسی و ادب باعث بركت و سعادت جامعه است. هر كار خیری امروز در مملكت انجام شود اول ثوابش را شهدا و جانبازان و ایثارگران می‌برند، این تكریم و احترام به ایشان تنها امر عاطفی نیست این با سعادت دنیوی و اخروی همراه است با تكریم ایشان ظرفیت ملت و بركت جامعه توسعه می‌یابد. 

بعد از جریان عاشورا، وقتی خبر به مدینه رسید، اول كسی كه ام‌البنین(س) درباره او سؤال كرد وجود مبارک سیدالشهدا(ع) بود، یعنی نام مبارک قمر بنی‌هاشم(ع) را نمی‌برد گفت، فرزندان من فدای حسین‌ بن‌ علی(ع).

بعدها كه قدری فضای مدینه باز شد، ایشان می‌رفتند قبرستان بقیع، در بقیع به نام چهار پسرشان چهار تا قبر نمادین درست می‌كردند، زن‌های مدینه را در آنجا جمع می‌كردند، و ام‌البنین مرثیه می‌خواند و می‌گفت: زن‌های مدینه از این به بعد مرا ام‌البنین صدا نزنید، ام‌البنین یعنی مادر پسران، روزی من ام‌البنین بودم كه فرزندان من زنده بودند، از این به بعد مرا ام‌البنین نگویید «لا تَدْعُوِنِّی وَیْکِ أُمَّ الْبَنِینَ... كَانَتْ بَنُونَ لِي أُدْعَى بِهِمْ وَ الْيَوْمَ أَصْبَحْتُ وَ لا مِنْ بَنِينَ».

حضرت ام‌البنین در آن مرثیه‌هایی كه می‌خواند می‌گفت: به من گفتند عباسِ تو مَشک به دندان گرفت، مشک را كه به دندان نمی‌گیرند به دوش می‌كِشند، دست پسرم چه شد كه مشک را به دندان گرفت.

امیرمحسن سلطان احمدی