به گزارش ایکنا، سعید نمکی، وزیر بهداشت و فداحسین مالکی، نماینده زاهدان در مجلس شورای اسلامی در یک جلسه استانی با هم درگیری کلامی پیدا کردند؛ این اتفاق اصلاً عجیب نیست. نه در ایران بلکه در سراسر جهان بارها و بارها شاهد چنین درگیریهای کلامی و حتی بسیار شدیدتر شاهد دست به یقه شدن مسئولان با یکدیگر نیز بودهایم.
همین صدا و سیمای خودمان بارها و بارها تصاویر دعوای نمایندگان مجالس سایر کشورها را پخش کرده است که چگونه صندلیهای مجلس را میکنند و به سوی هم پرتاب میکنند.
اگر از مسئله ادب و نزاکت بگذریم و اینکه زیبنده یک مسلمان است که خشم خود را فرو ببرد، اگر حتی این مسئله را نیز نادیده بگیریم که نمایندگان مجلس راهکار بسیار قوی به عنوان فراخواندن وزیر به مجلس، پرسش از وزیر، دادن کارت زرد و در نهایت استیضاح وزار را دارند و این موضوع را هم نادیده بگیریم که وقتی یک وزیر در مسند وزارت مینشیند باید پاسخگو باشد آن هم براساس آمار و منطق و حتی فراموش کنیم که مردم واقعاً دلشان میخواهد باور کنند که صاحب منصبان دارند به خاطر حقوق آنها دعوا میکنند(همانطور که دلمان میخواست از اول هفته تزریق 400 هزار دز واکسن را باور کنیم)، رفتار صدا و سیما را به راستی نمیتوان درک کرد.
در هر کجای دنیا، حتی کشورهایی که آزادی کامل رسانهای دارند و از گلدان برای سانسور تصاویر استفاده نمیکنند، کلمات و جملات رکیک با صدای بوق سانسور میشود و رسانه به عنوان یک نهاد بیطرف اما اخلاق مدار با این کار به مردم اعلام میکند که در این صحنه مطالب نامناسب بیان شده که مناسب پخش از رسانه نیست؛ مردم هم باور میکنند چون دیدهاند که آن رسانه با سخنان همه جناحها همین برخورد را میکند.
روزهای پایانی دولتی است که دولتی از جناح مقابل جایگزین آن خواهد شد. در این شرایط حرفهایی از صاحب منصبان هر دو جناح منتشر میشود که زمانی اختصاص به جلسات داخلی و محرمانه و شاید بتوان گفت خودمانی داشت؛ صدا و سیما هم همیشه چنین درگیریهایی را سانسور میکرد اما به یکباره از آن سوی بوم افتاده و تصمیم به انتشار جزئیات این درگیری لفظی کرده است. جزئیاتی که ارزش داشت کمی زحمت کشیده شده و صدای بوقی در آن تعبیه شود، اقدامی که با عدم حرفهایگری به نظر نمیرسد بتواند اعتباری به صدا و سیما به عنوان یک رسانه بیطرف در پی داشته باشد.
اینکه چرا وزیر بهداشت و نماینده مجلس یک کشور در یک نشست عمومی در تلاش برای بیان جزئیات رزومه کاری خود هستند و با صدای بلند اعلام میکنند که از پشت کوه نیامدهاند نکته جالب توجهی است؛ البته زمان پشت کوهنشینی مردم هم خدا را شکر تمام شده و اکنون حتی مردمی که پشت کوهها زندگی میکنند هم تلفن همراه دارند و لازم نیست برای صدا کردن هم فریاد بزنند، همین وسیله ارتباطی نیز موجب شده دیگر از همه امور آگاه باشند و بتوانند حقایق را دیده و قضاوت کنند.
به قلم زهرا ایرجی
انتهای پیام