تاکید قرآن کریم برای برخورداری از سلامت روح و رسیدن به درجه انسان سالم

به گزارش خبرگزاری بین المللی قرآن (ایکنا)، سیدحمید خوئی، عضو فرهنگستان علوم پزشکی امروز21 آذرماه در دومین روز از نخستین همایش سلامت معنوی با اشاره به اینکه بحث سلامت معنوی در قرآن و نهج‌البلاغه گره خورد، عنوان کرد: اگر در تعریف انسان اصالت به وجه مادی بدهیم و از روح انسانی غافل شویم، ترمینولوژی(واژه‌شناسی) سلامت معنوی با چالش مواجه می‌شود، چرا که قرآن کریم نیز اصالت وجود انسان را ناشی از روح او دانسته است.

وی با اشاره به اینکه خداوند در قرآن کریم پس از بیان خلقت بیولوژیکی انسان به خلقت متفاوت در او اشاره کرده است افزود: سلامت معنوی مربوط به همین خلقت متفاوت است و این خلقت متفاوت در مفاهیمی چون عقل، در قرآن و نهج‌البلاغه یاد شده است.

خوئی با اشاره به ضرورت حفظ عقل به عنوان ابزار حفظ سلامت معنوی گفت: زندگی انسان بر مبانی عقل و سازماندهی بایدها و نبایدها براساس آن او را از سلامت معنوی برخوردار می‌کند و در نهج‌البلاغه نیز بر همین اصالت بخشیدن به وجه معنوی انسان دلالت می‌شود.

این پژوهشگر دینی با اشاره به اینکه دین سلامت جسم را مورد غفلت نداده تاکید کرد: اگر چه منطق سلامت معنوی سلامت جسم نیست اما دین به سلامت جسم نیز توجه کرده به طوری که حضرت امیرالمؤمنین(ع) رسول اکرم(ص) را طبیبی دوار معرفی می‌کند که به سراغ بیماران می‌‌رود؛ چنین منطقی در سخن ایشان دلالت بر این دارد که طبیب روحانی، طبیب قلوب است نه طبیب بیماری‌های جسمانی است.

وی با اشاره به اینکه بدترین بیماری‌ها در نهج‌البلاغه آمده و قرآن به عنوان شفاء و شافی این بیماری‌ها مطرح شده افزود: قرآن شفاء‌بخش بدترین دردهای انسان است و بدترین‌ بیماری‌ها براساس این گناهان، کفر و ... هستند که قرآن انسان را از آنها شفاء می‌دهد.

این محقق و پژوهشگر نهج البلاغه با اشاره به اینکه سلامت معنوی به دنبال سالم نگاه داشتن قلب انسان است، گفت: قلب مرکز پاسداری عاطفه‌ها و عطوفت‌ها است و سلامت معنوی مترادف سلامت قلب در ادبیات قرآنی است.

وی با اشاره به عوامل متنوعی که در نهج‌البلاغه تحت عنوان آسیب‌شناسی سلامت معنوی انسان مطرح شده‌اند، گفت: امیرالمومنین(ع) در این کتاب نفیس شاخص‌های سلامت معنوی را پس از برشمردن شانزده خصوصیت برای برادر دینی مطرح کرده که اعتدال و میانه‌روی، عقل از جمله آنها است و مهم‌ترین آسیب سلامت روانی و محرومیت از سلامت معنوی در ادبیات نهج‌البلاغه نیز دنیازدگی و دنیاطلبی است.

خوئی با بیان اینکه در نهج‌البلاغه هر آنچه غیر از خدا است در نظر انسان سالم معنوی کوچک است افزود: چنین انسانی از سلطه شکم رها شده قناعت پیشه کرده و خاموشی همراه با تفکر از ویژگی‌های اوست آنگاه که سخن می‌گوید عطش پرسشگران را فرو می‌نشاند.