حضور حاتمی‌کیا، احساساتی‎شدن مریلا زارعی و نقش وزیر سابق ارشاد در ساخت فیلم

به گزارش خبرگزاری بین المللی قرآن(ایکنا)، نشست خبری فیلم سینمایی «شیار۱۴۳»، امروز پس از نمایش این فیلم در سالن سعدی برج میلاد با حضور نرگس آبیار(کارگردان)، محمدحسین قاسمی و ابوذر پور محمدی(تهیه کنندگان)، مریلا زارعی، گلاره عباسی، جواد عزتی، یدالله شادمانی (بازیگران)، پیمان شادمان فر(مدیرفیلمبرداری)، پیمان خاکسار(تدوینگر)، سودابه خسروی(طراح گریم) برگزار شد.

آبیار در ابتدای سخنانش با اشاره به نحوه ساخته شدن این کار عنوان کرد: شاید هدیه‌ای که من از این جشنواره گرفته‌ام حضور حاتمی‌کیا در این جلسه بود که بابت آن بسیار خوشحالم. رمانی به نام «اختر و روزهای تلواسه» نوشته بودم که این فیلم براساس آن ساخته شد؛ یکی از شخصیت های این رمان را به فیلم آوردم و قصه های فرعی هم به آن اضافه کردم که تبدیل به شیار ۱۴۳ شد.

مریلا زارعی بازیگر نقش مادر شهید در این نشست که تحت احساسات قرار گرفته بود، گفت: بسیار خوشحالم که در این نقش بازی کردم. عذرخواهی می کنم که خیلی تحت تاثیر فیلم قرار گرفتم؛ زیرا با این نقش زندگی کرده بودم. حرف های زیادی برای گفتن دارم، اگر تحلیل بر این احساس من نبود نمی توانستم بعد از نمایش فیلم به جلسه پرسش و پاسخ بیایم و از انرژی های خوبی که از شما در سالن گرفتم تشکر کنم. از خانم آبیار که این متن زیبا را نوشتند از همه عوامل و بازیگران خوب کرمانی در کنار من بودند تشکر می کنم.

وی در ادامه افزود: واقعیت این است من نیز مثل مخاطب تحت تاثیر قرار گرفتم. تمام فیلم را با دقت و وسواس کار کردم تا به ساحت آدمی که من نقشش را بازی می کنم توهین نشود. همچنین از آقای حاتمی کیا تشکر می کنم.

وی درباره دلایل پذیرش این نقش گفت: وقتی سناریو به دستم رسید ایران نبودم؛ کنار رود راین این فیلمنامه را خواندم و دقیقا این حالت را داشتم که قهرمان کرخه تا راین کنار رود راین داشت، فکر کردم باید برگردم و نقشی ایفا کنم که خیلی در حق شان کوتاهی کرده ایم. وقتی فیلمنامه ای به دستم می رسد و مطالعه می کنم و قرار است بازی کنم ناخودآگاه موسیقی در ذهنم می آید و تمام آن فیلم را با موسیقی می گذارنم. در فضای سخت و سنگین سرچشمه من سازم را با مناجات سحرگاهی رمضان کوک کردم و فضا بسیار خوب بود و بیش از همه عوامل بیرونی این موضوع روی من تاثیر گذاشت و احوالم را پر کرد.

پیمان شادمان فر نیز در بخش دیگری از این نشست در پاسخ به این سوال که چرا فیلمبرداری دوربین روی دست بود، عنوان کرد: می خواسیتم فیلم حالت روایت گونه داشته باشد با خانم آبیار مشورت کردم خواسته وی هم همین بود.

آبیار نیز در این باره تاکید کرد: در مورد اصرار دوربین روی دست باید توضیح دهم که ما در حقیقت با دید الفت جلو می رفتیم، در همه صحنه هایی که الفت بود از زاویه دید او دوربین روی دست بود و فکر می کردم که باید برای تماشاگر باورپذیر باشد. اصلا سعی نکردیم در فیلمبرداری خودنمایی کنیم، فیلمبرداری در خدمت روایت فیلم بود. دفاع مقدس چیزی نیست که برای ما تمام شود؛ هنوز اثراتش را در زندگی خود می بینیم. جنگ هشت ساله پتانسیل خیلی خوبی برای فیلمسازان و هنرمندان فراهم می کند، ولی نحوه مقوله پرداختن به آن فرق دارد.

آبیار در پاسخ به این سؤال که در تولید آثار این چنینی چقدر اقتباس از ادبیات لازم است، گفت: ادبیات در سال‌های اخیر به سمت پیچیدگی رفته و نثر هم پیچیده شده که همین موضوع کار کارگردان از اقتباس سینما را کم می‌کند ما یک نوع ادبیات داستان داریم که خواندن آن برای مخاطب سخت است چه برسد به آنکه بخواهیم آن ادبیات را به سینما وارد کنیم. ما در این عرصه به داستان‌هایی نیاز داریم که برای مخاطب ساده باشد.

پیمان خاکسار تدوین گر این فیلم نیز گفت: من خیلی حسی و غریزی مونتاژ می کنم؛ یعنی خود فیلم این حس را به من داد. من بیشتر تدوین گر فیلم مستند هستم شاید خانم آبیار به این خاطر سراغ من آمد. اساس برنامه ریزی مونتاژم را روی شخصیت مریلا زارعی گذاشته بودم و می خواستم روند خسته شدن و انتظار از اول فیلم حس شود.

سودابه خسروی طراح گریم فیلم نیز درباره گریم یادآور شد: وقتی فیلنامه را خواندم فکر می کردم که مقاطع را با توجه به این که تاریخی ذکر نمی شود چگونه با گریم نشان دهیم که در عین حال شخصیت الفت نیز نشان داده شود و تا جایی که شد که حداقل گریم را بگیریم تا میمیک صورتش از بین نرود.

محمدحسین قاسمی درباره حضور سید محمد حسینی وزیر ارشاد دولت قبلی در کلید خوردن این فیلم توضیح داد: دوره ای که پروانه ساخت گرفتیم یکسری مشکلات داشتیم که فرصت نشد که در این مورد توضیح دهیم. فیلم مثل عوامل فیلم مستقل است؛ از لحاظ فکری هم این استقلال وجود دارد. ما از ارشاد چیزی دریافت نکردیم. این فیلم در رفسنجان که شهر وزیر قبلی است کلید خورد و ایشان هم سر صحنه فیلم تشریف آوردند و نمی خواهم بگویند خوب شد یا بد شد؛ ولی ما کمک نگرفتیم.