«چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت»؛ دینی‌ترین فیلم روز دوم جشنواره
گروه هنر: فیلم سینمایی «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت» را باید دینی‌ترین فیلم جشنواره طی دو روزی که از نمایش فیلم‌ها در سینمای رسانه می گذرد، نام برد.
جشنواره فیلم فجر روزهای آرامی را طی دو روز گذشته پشت سر گذاشت، اما بهترین اتفاقی که طی این دو روز افتاده را باید نمایش فیلم «چهارشنبه 19 اردیبهشت» دانست. این کار توانست نظر اکثر کسانی که در برج میلاد حضور دارند را به خود جلب کند. همچنین درباره این فیلم به جرئت می توان گفت، کاری که توانسته مضامین قرآنی و اسلامی را به بهترین و زیباترین شکل یک کار سینمایی بیان کند.
درباره مشخصه‌های فیلم قرآنی طی یک دهه گذشته تعریف‌های بسیاری عرضه شده است، اما اگر بخواهیم مجموع آن را در یک تعریف جمع کنیم این است که فیلمی را می توان قرآنی نامید که در آن معنا و مفهوم قرآنی مورد توجه قرار گرفته باشد. این ویژگی کاملا در فیلم لحاظ شد و تماشاگر در ظاهر به هیچ وجه احساس نمی کند که کاری دینی را مشاهده می کند، اما آنچه در مضمون فیلم رخ می دهد، با بسیاری از دستورات قرآن همخوان است.
در «چهارشننبه 19 اردیبهشت» موضوعات مختلفی مورد توجه قرار می گیرد. اما اوج معنای این فیلم را می توان در توجه به همنوع مشاهده کرد. این فیلم می‌خواهد به ما بگوید که از اطراف خود غافل نشویم و به خوبی پیرامون خود را بنگریم، چون اتفاقاتی در اطراف ما می گذرد که ما از بسیاری از آنها بی‌خبر هستیم. جدا از معنای والای فیلم بحث فنی این فیلم هم از نقاط اوج این اثر سینمایی بود که برای یک فیلم‌اولی امتیازی بسیار مثبت محسوب می‌شود.
درباره بحث فنی فیلم اگر بخواهیم سخن بگویم ترجیح می دهم در گام اول از دو بازی درخشان این فیلم نام ببرم. ابتدا امیر آقایی که کلاس بالایی از بازیگری را به ما نشان می‌دهد. این بازیگر گزیده کار توانسته به خوبی آنچه را که فیلمنامه از او می‌خواهد بازی کند، همچنین گریمی که برای وی انتخاب شده بود به شدت همخوان با نقشش بود. بازی درخشان دیگر این فیلم مربوط به سحر احمد پور بازیگر جوان فیلم است که برای کسی که تجربه‌های اول خود را پشت سر می‌گذارد، مثال‌زدنی است، اما متاسفانه بازی نیکی کریمی همانند بسیاری از نقش‌های گذشته‌اش، یک بازی سرد و نچسب بود که کمتر کسی را توانست راضی کند.
درباره فیلمنامه هم باید به نیکی سخن گفت. در این سناریو که به صورت اپیزودیک نوشته شده ما نقاط اوج و فرودهای خوبی را شاهد هستیم. درضمن گره‌هایی که در فیلم به وجود می‌آید، به شدت تماشاگر را در گیر خود میفکند و به نوعی این اجازه را به او نمیفدهد که پایان را حدس بزند. درباره فیلمنامه این کار به نکته دیگری هم میفتوان اشاره کرد؛ آن هم توجه کارگردان به معضلات به شکلی روشن است. منظور اینکه در این کار به هیچ وجه سیاه‌نمایی را شاهد نیستیم، بلکه در کنار بیان نقاط تاریک ما اوج‌های خوبی را هم در فیلم می بینیم.
این فیلم سینمایی در بخش نگاه نو به نمایش در آمد، اما مطمئنا اگر در بخش سودای سیمرغ حضور داشت به عنوان کاندیدای اصلی سیمرغ بهترین فیلم معرفی می‌شد. این فیلم توانست در روز دوم جشنواره حاضران در سینمای رسانه را به ادامه جشنواره امیدوار کند، چون در این چند روز اکثر فیلم‌های نتوانسته بود رضایت تماشاگران را جلب کند.
در پایان این یاداشت باید آرزو کرد که اگر فیلمی قرار است در حوزه آثار قرآنی ساخته شود، کارهایی نظیر «چهارشنبه 19 اردیبهشت» را الگو قرار دهد، چون در این وضعیت سینمای دینی ما به جایگاه شایسته‌ای دست خواهد یافت و تماشاگران دیگر شاهد کارهای تکراری و شعاری نخواهند بود.
