تاثیر متقابل ادبیات پایداری ایران و فلسطین/ ضرورت پرهیز از نگاه رمانتیک
گروه ادب: شاعر آیینی و انقلابی کشورمان گفت: ادبیات پایداری ایران و فلسطین به دلیل آرمان‌های مشترک و متعالی که دارند بر یکدیگر تاثیر متقابل میگذارند.
حسین اسرافیلی، شاعر آیینی و انقلابی کشورمان در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) تاکید کرد: ادبیات هیچ کشوری جدا از ادبیات دیگر کشورها نیست و وقتی آرمان‌های مشترکی میان چند کشور از جمله ایران و فلسطین وجود داشته باشد، این تاثیر نمودی مضاعف می‌گیرد.
اسرافیلی با بیان اینکه در ادبیات انقلاب تاثیر اندیشه ادبیات پایداری کشورهای خارجی به خصوص ادبیات پایداری فلسطین جایگاه ویژه‌ای دارد و کاملاً مشهود است، افزود: ادبیات پایداری فلسطین از جهاتی قابل نقد است و ضعف‌هایی دارد. از جمله در شعر شاعران فلسطین با تشبیهات شدیداً مادی با حال و هوایی رمانتیک روبه‌رو هستیم.
وی اظهار کرد: این مسئله در حالی است که قیام مردم فلسطین هر روز چندین شهید می‌دهد، ملتی که هر لحظه با تمام وجود سعی دارد هویت خود را حفظ کند و در اندیشه جهانی پاک است و دنیایی که شعاع طلایی اسلام در آن بدرخشد. جایز نیست با نگاه زمینی به نوعی عصمت آن را خدشه‌دار کنند.
شاعران از زبان حماسی تاثیرگذار و کوبنده استفاده کنند
این شاعر آیینی تاکید کرد: قیام فلسطین نمادی از حماسه است و شاعران باید از زبانی حماسی که تاثیرگذار و کوبنده است استفاده کنند. تشبیهات، استعاره‌ها، مجاز و ترکیبات زمینی و به شدت مادی تطابق چندانی به مبارزه‌ای به این عظمت ندارد.
این شاعر انقلابی بر لزوم توجه هر چه بیشتر مسئولان فرهنگی کشورمان در معرفی ادبیات پایداری فلسطین و قدس شریف به جهانیان تاکید کرد و گفت: برای پر بار کردن و گسترش ادبیات پایداری فلسطین چاپ کتابی با تیراژ 3000 نسخه کافی نیست. باید منسجم و منظم جلو برویم تا صدای پایداری فلسطینیان را به گوش جهانیان برسانیم.
لزوم پرهیز از شعارزدگی در ادبیات پایداری
اسرافیلی اظهار کرد: متاسفانه در زمینه شعر، فقط حضور ردیفی مثل فلسطین در یک رباعی یا غزلی یک مسئول فرهنگی را قانع می‌کند که اثر حائز اهمیتی در زمینه ادبیات پایداری فلسطین سروده شده که نشانگر عدم شناخت مسئولان ماست که زبان ادبیات را در نمی‌یابند و فقط به شعار بسنده می‌کنند.
وی افزود: باید اعتراف کنم هنوز در جامعه خودمان کاری برای پر بار کردن ادبیات پایداری فلسطین انجام نداده‌ایم. مسئولان فرهنگی ما باید با راهکار و روش‌های صحیح این ادبیات را به جهانیان معرفی کنند و باید در نظر بگیرند که چقدر توانایی در جهانی کردن این ادبیات دارند.
