وقتی فرزندان شهدا از طرح افتخارات پدرانشان ابا دارند/ آسیب همرنگ شدن با جماعت

صفرعلی نهری قاضیانی، مشاور شهردار قم و مشاور سابق مرکز اطلاع‌رسانی روابط عمومی دانشگاه آزاد اسلامی در گفت‌وگو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)عنوان کرد: بسیاری از فرزندان شهدا که با سهمیه وارد دانشگاه شده‌اند اکراه دارند از اینکه خود را جزء خانواده شهدا عنوان کنند.
وی درباره علل بروز این مسئله گفت: تاکنون با موضوع ایثارگری و شهادت در کشور به صورت ریشه‌ای برخورد نکرده‌ایم که در واقع یک بحث نهادینه در جامعه شده باشد. مردم این موضوع را به عنوان یک الگو و راهکار و یک روش اساسی در زندگی به فرزندان خود تعلیم داده و خود نیز از آن استفاده می‌کنند. خانواده شهدا با سهمیه وارد دانشگاه می‌شوند و این تصور ایجاد شده که وقتی خانواده شهید یا ایثارگری وارد دانشگاه می‌شود، درس نخوانده و فقط چون سهمیه داشته توانسته چنین امتیازی را بگیرد. 

مشاور سابق مرکز اطلاع‌رسانی روابط عمومی دانشگاه آزاد اسلامی در دانشگاه آزاد ادامه داد: به دلیل اینکه بتوانیم این مسئله را ترمیم کنیم برای این گروه و ایثارگران در دانشگاه به صورت مجزا و جدای از بقیه دانشجوها کلاس‌های تقویتی گذاشتیم. خود این نشان می‌داد که کلاس‌های تقویتی دلیلش این است که آنها یا ضعیف بودند یا این گروه بسیج، سپاه، بنیاد شهید دوست دارد اینها را تقویت کند تا سطح علمی آنها بالا برود و هزینه فرزندان ایثارگر، خانواده شهداایثارگر‌ان را بنیاد شهید دانشگاه پرداخت می‌کند.

همرنگ شدن با جماعت

نهری قاضیانی افزود: هم اکنون درباره این موضوع دانشگاه آزاد به میزان زیادی از بنیاد شهید طلبکار است. وقتی شما به عنوان خانواده ایثارگر، شاهد یا جانبازان بالای 70 درصد، قطع نخاعی، مفقودالاثر و آزادگان به دانشگاه می‌روید و ثبت نام می‌کنید و در دانشگاه قبول می‌شوید و پرونده تشکیل می‌دهید، بنیاد شهید هزینه آنها را قبول و آن را به دانشگاه پرداخت می‌کند تا بدون هزینه در دانشگاه درس بخوانند. خودشان هزینه پرداخت نمی‌کنند و شهریه ثابت کلاس‌ها را بنیاد شهید می‌دهد. همه اینها که جمع می‌شود نشان می‌دهد اینها تحت یک حمایت و پشتیبانی وارد دانشگاه شده‌اند. این روحیه و بحث در جامعه تقویت می‌شود و پس از مدتی برای بچه‌های ایثارگر و خانواده شهدا که درس‌خوان هم بودند و با نمره خوب وارد دانشگاه شده‌اند و مدل خوب گرفته‌اند ایجاد سرخوردگی می‌کند و به خاطر اینکه همه تصور نکنند وی به عنوان خانواده شهید رایگان آمده‌ و به او امتیاز داد‌ه‌اند، سعی می‌کند این موضوع را بروز ندهد و نگوید که من جزء خانواده شهدا هستم. وقتی فرد نمی‌خواهد بگوید که جزء خانواده شهداست و در داخل دانشگاه حضور داشته باشد، ناچار است رفتار و عملکرد خود را با فضای عمومی همخوان کند. تصور می‌کند که اگر بخواهد متفاوت‌تر از دیگران باشد مثلا با چادر به دانشگاه برود و در بحث‌های دیگران درباره روحانیت، اسلام، انقلاب و جنگ حضور پیدا نکند، تنها می‌شود. 

وی تصریح کرد: به دلیل اینکه بتواند خود را در جامعه دانشجویی احساس کند و با آنها هم‌ردیف شود، ناچار است رفتار و ظاهرش را یک مقدار تغییر بدهد و در مباحث نظامی، جنگ، شهادت، ایثارگری، روحانیت، انقلاب و مواردی که افراد فریاد می‌زنند و اعتراض می‌کنند، وی نیز همگن و هم‌خون با آنها باشد.

نهری قاضیانی ادامه داد: از سوی دیگر نظامی نداریم که شهادت را به گونه‌ای تعریف و ترسیم کند که فرزندان شهدا با خیال راحت سینه را جلو بدهند و بگویند من فرزند شهید هستم و یا فرزند جانباز یا آزاده هستم، چه با سهمیه و چه با بورسیه و چه با درس و معدل وارد دانشگاه شدم، به این دلیل که جامعه به پدر من افتخار می‌کند که در مقابل تهاجم بیگانه ایستاده و ما را از جنگ نجات داده است. همه دانشگاه استقبال می‌کنند که ما هم‌کلاسی آنها باشیم. متاسفانه به خاطر اینکه از اول با این مسئله خوب برخورد نشده است فرزند شهید برای اینکه نشان بدهد خانواده شهید نیست، خود را باید هم‌طراز و هم‌شکل دیگران جلوه بدهد و لباسش، آرایشش، پوششش، نگاهش، طرز تفکر و مهمانی رفتنش تغییر کند.

مشاور سابق مرکز اطلاع‌رسانی روابط عمومی دانشگاه آزاد اسلامی همچنین گفت: از سوی دیگر ما نگاهی آماری و نه کیفی به خانواده شهدا داشته‌ایم و فقط در جدول خانواده صد هزار نفر خانواده شهید داریم، نه اینکه بیاییم از نظر کیفی آنها را تفکیک و در جامعه تاثیرگذار کنیم.

فاصله گرفتن فرزندان شهدا از انگیزه‌ها و تفکرات ملی و مذهبی نگران کننده است
وی تصریح کرد: وقتی که فرزند شهید می‌خواهد خود را هم‌شکل با دیگران کند از روش‌ها، انگیزه‌ها و تفکرات ملی مذهبی که در وجود پدر شهیدش بوده فاصله می‌گیرد و گاه اجازه نمی‌دهد دیگران بفهمند جزء خانواده شهداست. هیچ وقت سعی نمی‌کند دانشجویان دیگر را به خانه خودش دعوت کند. این مسئله برای ما خیلی نگران کننده است.
نهری قاضیانی گفت: یکی از فرزندان شهدا این طور اظهار می‌کند که «کمتر جرئت می‌کنم جواب درس را بدهم.» وقتی ما فرهنگ ایثار و شهادت را از جامعه برمی‌داریم در مقابل هر فشار سر فرود می‌آوریم، چون احساس می‌کنیم زور آن طرف بیشتر است و هر چیزی که می‌گوید باید بپذیریم. ولی اگر فرهنگ ایثار و شهادت در جامعه حاکم باشد به سمت جلو می‌رویم، چون احساس می‌کنیم ما در واقع فرزندان ایثار و شهادت هستیم، الگوهای ما شهدا بوده‌اند، از دشمن نمی‌ترسیم و از کار هم کوتاهی نمی‌کنیم. اکنون شرایط به این شکل است که بچه‌هایی که این روحیه را می‌خواهند حفظ و به آن افتخار کنند شرایط جامعه به آنها چنین اجازه‌ای نمی‌دهد و اگر شما در داخل دانشگاه یک آمار بگیرید متوجه می‌شوید که پوشش خانواده شهدا و ایثارگران در بعضی از شهرستان‌ها در شأن آنها نیست. 
وی افزود: فرزند شهید نگاه می‌کند و می‌بیند همکلاسی وی در دانشگاه موبایل فلان می‌خرد، لنزش با کیف و کفشش یک رنگ است، ولی او که پدرش شهید شده در خانه بنیاد شهید زندگی می‌کند. می‌بیند در خانواده آن همکلاسی درصد چادری‌ها رو به کاهش بوده و درصد کسانی که پوشش آنها مناسب نبوده رو به افزایش است و خیلی راحت می‌گردند و می‌خندند و روابط آزاد دارند. طبیعی است که همیشه نکات منفی یک مقدار جاذبه بیشتری نسبت به نکات مثبت دارد، چون نکات مثبت انسان را محروم می‌کند که در نتیجه آن ناچار هستیم خیلی چیزها را نخوریم و نپوشیم و به آنها نگاه نکنیم. در چنین شرایطی گاه فرزند شهید کشیده می‌شود به آن سمت و می‌گوید چه اشکالی دارد مثلا من این طوری باشم؛ ایثار و شهادت برای پدرم بوده، الان نباید من به آتش آن دوران بسوزم. این حرف را بعضی از فرزندان شهدا به صراحت می‌گویند.