احمد صدری، محقق و مدرس موسیقی در گفتوگو با
خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) درباره موسیقی دینی و شاخصههای این سبک چنین اظهار نظر کرد: ابتدا باید بگویم که من به صورت تخصصی در این زمینه کار نکردهام، برای همین دلیل تنها نظرات خود را بیان میکنم؛ در فرهنگ ایرانی ما حد فاصلی بین موسیقی مذهبی و غیر مذهبی وجود ندارد. وضعیت موجود در شرایطی است که در کشورهای غربی شکلی از موسیقی را به نام موسیقی دینی (کلیسایی) نامگذاری کردهاند.
وی افزود: این شکل از موسیقی با تکیه بر یک سری مدها و گامهای مشخص برای منظور و مکانی مشخص در نظر گرفته شده است اما در کشور ما با وجود ظرفیتهای متعدد چنین وضعیتی وجود ندارد. در کلامی دیگر یک موسیقی بهخصوص هم در عروسی شنیده میشود هم در یک مناسبت مذهبی!
این آهنگساز تاکید کرد: منظور این است که به لحاظ محتوای موسیقیایی حد فاصلی وجود ندارد، بلکه آنچه که باعث جداسازی این شکل از موسیقی میشود، اشعاری است که این آهنگها شنیده میشود؛ برای مثال در قطعه معروف امیری کتولی هم شعر مذهبی گذاشته شده هم ترانه عاشقانه، به همین دلیل است که میگویم موسیقی در این حوزه تعریف خاصی ندارد، بلکه اشعار است که مرزبندی را تعیین میکند.
وی درباره آسیبهای رایج در حوزه موسیقی که عنوان مذهبی را یدک میکشد چیست؟ چنین اظهار نظر کرد: متاسفانه ما در ادای کلام مشکل داریم، زیرا در چنین عرصهای این پیام نیست که بیش از هر چیز اهمیت دارد، در صورتی که در ترانه و تصنیف اینگونه نیست و میتوان در جاهایی تقطیع داد، اما در موسیقی مذهبی، مفهوم خود کلمه است که اهمیت دارد. با این توضیح در شرایط فعلی بیش از آنکه به کلام توجه شود به ملودی پرداخته میشود، برای همین شکستها و کششهای نابجا گاهی اوقات کلام را سخیف میکنند.
دبیر دهمین جشنواره موسیقی نواحی ایران تصریح کرد: در این شکل از کار کلامی که درباره امام یا قرآن است برخی مواقع به آن اندازه سخیف میشود که گاهی باعث سرافکندگی است، همانند آن چیزی که امروز ما در موسیقی عاشورایی میشنویم. در این حوزه برخی مواقع اشعار که بسیار سخیف هستند تنها با عوض کردن کلمات مورد استفاده قرار میگیرد.