رزمندگان بسیاری در عملیات والفجر مقدماتی آسمانی شدند

به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، در حالی كه عدم موفقیت در عملیات رمضان، دورنمای پیش‌روی در شرق بصره را دور از دسترس نشان می‌داد، پیروزی در عملیات محرم و تسلط بر زمین‌های تخت استان میسان، دستیابی به شهر العماره عراق – كه به عنوان تهدید هم زمان علیه دو شهر بصره و بغداد محسوب می‌شد – را امكان پذیر كرده بود. به همین منظور و نیز از آن جایی كه فرماندهان جنگ ناگزیر بودند در مقابل تجهیزات برتر عراق، زمین سخت را گزینش كرده و درگیری در وضعیت دشوار را به دشمن تحمل كنند، منطقه رملی غرب ارتفاعات میشداغ – حدفاصل فكه تا چزابه – برای انجام عملیات سرنوشت سازوالفجر انتخاب شد.

اولین هدف تصرف پل غزیله بود و چنانچه این مرحله از عملیات با موفقیت انجام می‌شد، تصرف شهر العماره به عنوان دومین هدف در دستور كار قرار می‌گرفت.

منطقه عملیاتی از جنوب به هورالهویزه از شرق به چزابه و شهر بستان و از غرب به شهرالعماره عراق و رودخانه دجله منتهی می‌شد. بعد از عملیات محرم، سپاه پاسداران در صدد گسترش سازمان رزم خودی برآمد. بر همین اساس لشكر فتح به سپاه 3 صاحب الزمان (عج) تبدیل شد و سازمان تمامی تیپ های تابع آن به جز تیپ 44 قمر بنی هاشم (ع) نیز به لشكر تغییر یافت.

لشكر ظفر نیز سپاه 11 قدر را تشكیل داد و در نتیجه دو تیپ 27 و 31 آن به لشكر تبدیل شدند و سه تیپ جوادالائمه(ع)، امام رضا (ع) و امام صادق (ع) نیز لشكر نصر5 را به وجود آوردند. هم چنین، یك تیپ مستقل به نامتیپ 10 سید الشهدا (ع) تشكیل شده و تحت امر این سپاه در آمد.

لشكر فجر هم با تیپ های المهدی (عج)، امام سجاد (ع) و ثارالله بهسپاه هفتم حدید تبدیل شد. در این میان لشكر فجر با همان سازمان لشكر باقی ماند تیپ ثارالله نیز كه به لشكر تبدیل شده بود، به اتفاق لشكر قدس (شامل: لشكر 7 ولی عصر و تیپ 15 امام حسن) و لشكر 8 نجف تحت امر سپاه هفتم قرار گرفتند.

 در طراحی عملیات مقرر شد قوای دو قرارگاه كربلا و نجف به طرف العماره تك نمایند. در مرحله اول، قوای قرارگاه نجف در محور طاووسیه تا رشیده، حد فاصل خط تا كانال های آخر را تصرف كرده و در مرحله دوم و در ادامه تك، جناح راست تا حاشیه جنوبی دویرج(پشت جاده آسفالت فكه و در غرب بزرگراه و سرپل حلفائیه) را تصرف نمایند. نیروهای قرارگاه كربلا نیز می بایست با استفاده از معابر وصولی جای پای تصرف شده توسط قرارگاه نجف را تا چزابه ادامه داده و در پشت كانال پدافند نمایند. در مرحله دوم منطقه شرق غزیله و شمال هورالهویزه پاكسازی شده و سرپل غزیله تأمین گردد. هم چنین با احداث خاكریز، جناح قوای كربلا می بایست تامین شود تا چنانچه ماموریت قوای نجف در رسیدن به جاده با مشكل مواجه شد، جناح قوای كربلا از تعرض و آسیب دشمن مصون بماند.

در صورتی كه اهداف مراحل اول و دوم عملیات تحقق می یافت، چنین پیش بینی شده بود كه با بازسازی یگان ها و ایجاد شرایط مناسب و نیز با توجه به وضعیت دشمن، عملیات در مرحله سوم به سمت العماره ادامه یابد. هم چنین مقرر شد در منطقه چیلات و طیب تك فریب انجام شود. لشكر 14 امام حسین (ع) نیز ماموریت داشت تا در منطقه فاو عملیات فریب انجام دهد.

در ساعت 21:30 روز هفدهم بهمن ماه سال 61 پس از اعلام رمز مبارك یاالله، یاالله، یاالله عملیات از پنج محور شمال و جنوب رشیده، صفریه و ارتفاعات چرمر و خاك آغاز شد و نیروها در تاریكی مطلق شب به منظور پاكسازی میادین مین و شكستن خطوط دفاعی دشمن و رخنه در این خطوط پیشروی كردند. وسعت و عمق موانع و استحكامات دشمن و وجود كانال های متعدد كه دشمن برای ایجاد آن ها تلاش بسیاری متحمل شده بود، سرعت لازم را از نیروها گرفت. در نتیجه، اگر چه خط اول دشمن شكسته شده بود، لیكن به دلیل عدم پاكسازی منطقه – در حالی كه تاریكی شب رو به پایان بود – طبیعی به نظر می رسید كه امكان استقرار كامل وجود نداشته باشد. در واقع تاریكی مطلق شب، عدم الحاق نیروها و پاكسازی منطقه، عمق و وسعت زیاد میادین مین، هوشیاری و اطلاع قبلی دشمن نسبت به وقوع عملیات، عوامل بازدارنده ای بودند كه به عدم تامین كامل اهداف مرحله اول عملیات منجر شدند.

به رغم وضعیت موجود به خاطر موقعیت خاصی كه به تبع آغاز عملیات در میان مردم ایجاد شده بود و از طرفی به دلیل امیدواری مسئولین و نیز تبلیغات سوء دشمن و ... مرحله دوم عملیات در ساعت 21 روز 20 بهمن ماه سال 61 به منظور انهدام نیرو و تجهیزات دشمن آغاز گردید. اما این بار نیز عدم هماهنگی در نیروهای عمل كننده و هم چنین هوشیاری دشمن و احاطه او بر راه كارهای خودی، مانع از پیشرفت رزمندگان گردید.

از ابتدای پیشروی نیروهای خودی از نقطه رهایی تا رسیدن به خط دوم دشمن بیش از 16 نوع مانع از سوی دشمن تعبیه و ایجاد شده بود و یا به صورت عارضه طبیعی منطقه وجود داشت. دشمن با این اقدامات در واقع آن چه را به صورت تجربه از عملیات های گذشته به دست آورده بود، تقریبا به صورت كامل در منطقه عملیاتی والفجر مقدماتی اجرا كرد. ارتش عراق سعی داشت با موانع یاد شده تا حد امكان در پیشروی نیروهای ایرانی تاخیر بیاندازد. از این رو، موانع مزبور به منزله زنگ خطر و عامل هشدار دهنده محسوب می شد. و از طرفی به طور طبیعی توان نیروها را جهت تامین اهداف در شب می گرفت، علاوه بر این، گرفتن جناح و به كارگیری نیروی احتیاط دو موضوع قابل توجه بود كه در تاكتیك های دشمن در عملیات والفجر مقدماتی مشاهده گردید.

موضوع دیگر این كه در گذشته نیروهای هجومی و اصلی دشمن در خطوط حضور داشتند و به طور طبیعی در معرض آسیب پذیری نیروهای مهاجم بودند؛ لیكن در این عملیات نظر به این كه دشمن شكستن خط را برای خود مفروض می دانست، نیروهای هجومی اش را در احتیاط قرار داد و با گذاردن نیروهای پدافندی در خط و عمق بخشیدن به میادین مین و ایجاد موانع دیگر عملا سعی بر این داشت كه پس از گرفتن توان نیروهای مهاجم با وارد كردن نیروهای اصلی خود مناطق تصرف شده را باز پس گیرد.