اخیراً فیلمی در فضای مجازی منتشر شده که نماینده مردم سراوان در مجلس شورای اسلامی به دلیل معطل شدن و در نهایت موفق نشدن به دیدار با رئیس گمرک، الفاظ رکیک و زشتی را علیه کارمند وظیفهشناس گمرک به کار برده و با مشخص شدن هویت نمایندگی وی، یکی از شهروندان این نماینده را از آن مکان به نوعی اخراج میکند.
بازتاب انتشار این فیلم به حدی بود که مجلس شورای اسلامی در جلسات غیر علنی و غیررسمی دو روز گذشته بخشی از وقت خود را به بررسی ابعاد این مسئله اختصاص داد اما قضیه آنجا تعجب برانگیزتر شد که نماینده فحاش در فیلمی که از سوی یک نماینده از جلسه غیرعلنی دیروز منتشر شد به جای عذرخواهی، اعلام کرد که «اگر وزیر استیضاح نشود و رئیس گمرک و کارمند هتاک عزل نشود همین امروز استعفایم را مینویسم و برمیگردم دانشگاه پژوهش میکنم» و از آن عجیبتر واکنش علی لاریجانی، رئیس مجلس به این مسئله است که بیان میکند حتما «آقای دژپسند، وزیر اقتصاد، باید با این قضیه برخورد کند و مشخص شود چه کسی این کلیپ را منتشر کرده است و حتما ما پیگیر این هستیم».
اگر این دو اظهارنظر را نماد عینی سقوط اخلاق در عرصه سیاست و به محاق رفتن فضیلتهای اخلاقی توصیف کنیم حرفی به گزاف نگفتهایم. در واقع نه فرد نماینده، نه سایر نمایندگان و نه رئیس مجلس نسبت به الفاظ رکیک فردی در قامت نماینده مجلس، نه یک فرد عادی، نه تنها واکنشی نشان ندادند و آن را مایه سرافکندگی شأن و جایگاه مجلس ندانستند بلکه با قلب واقعیت به دنبال مقصر جلوه دادن دیگران و برخورد با منتشرکننده این کلیپ هستند. بر فرض که آن کارمند گمرک و شهروند با لحن بدی با این نماینده محترم صحبت کرده و مستوجب برخورد باشند اما آیا این مجوزی برای فحاشی و بیادبی آن نماینده است؟ و آیا نباید در گوشه کنار این همه بحث و جلسه، بخشی را هم به شماتت و سرزنش آن نماینده و عذرخواهی وی از مردم اختصاص داد؟
امروز جامعه به شدت به دنبال شفافیت مالی، رفتاری و گفتاری مسئولان است و وسایل ارتباطی، فضای مجازی و شبکههای اجتماعی نیز به خوبی زمینه رصد رفتار، سخنان و عملکرد مسئولان را فراهم کرده است. حال در این شرایط سخن گفتن از برخورد با منتشرکننده کلیپ، به جای برخورد با نماینده مذکور، امری مبتذل و مایه ناراحتی جامعه نیست؟
از طرفی در شرایطی که مردم از هر سو تحت شدیدترین فشارهای اقتصادی و معیشتی قرار دادند و گرانی و تورم کمر اقشار متوسط و ضعیف جامعه را خم کرده و جامعه از همه نهادها و قوا از جمله مجلس انتظار دارد وقت بیشتری برای رفع مشکلات اقتصادی در کوتاهمدت و بلندمدت بگذارد اختصاص دو جلسه غیر علنی و عیر رسمی به این مسئله چه پیامی به جامعه میدهد؟
اتفاقاً نشر گسترده چنین صحنههایی تلنگر بسیار خوبی به نمایندگان و مدیران کشور است تا بدانند فقط در ایام انتخابات نیست که نیازمند مردم هستند بلکه در طول دوره نمایندگی در مجلس و مدیریت در دولت و قوه قضائیه و هر سازمان و نهاد دیگری به شدت از سوی مردم کنترل و نظارت میشوند و این نظارت بیرونی در شرایط فقدان نظارت درونی و تقوا حداقل میتواند مانع از فجایع رفتاری، گفتاری و عملکردی زیادی از سوی مسئولان شود.
در قضیه اخیر نیز مجلس بایستی به جای چنین برخورد ناپسندی با محکوم کردن رفتار این نماینده به دفاع از حیثیت خود میپرداخت تا نشان دهد در عمل «در رأس امور است» اما متأسفانه عکس این قضیه رخ داد و مجلس حیثیت خود را قربانی رفتار زشت و دور از شأن یک فرد کرد. این چنین رفتارهایی آن هم در آستانه چهلمین سالگرد انقلاب اسلامی آیا به معنی افزایش فاصله میان مسئولان و مردم و تعمیق شکاف میان حاکمان و جامعه نیست.
وقتی که مردم مشاهده میکنند مجلس منافع فردی و جمعی خود را بر منافع ملی اولویت داده و از درشتگویی و ناراستی همکار خود در مقابل مسئولیتپذیری و تبعیض قائل نشدن یک کارمند ساده دفاع میکند، آیا میتوان از مردم طلب مقاومت و ایستادگی در مقابل تحریمها و فشارهای امریکا کرد و از آنها انتظار تحمل این شرایط را داشت.
مهدی مخبری
انتهای پیام