مجمع خیرین کشور چگونه تشکیل شد / فعالیت اجتماعی در بحران کرونا

نیکوکاری در ایران با چالش‌هایی از جنس مدیریت و شفافیت همراه بوده، اما در سال‌های اخیر توانسته است بار بزرگی از مسئولیت‌های اجتماعی را به دوش بکشد و به مردم گرفتار در سیل، زلزله و اخیراً کرونا یاری رساند. برای نیکوکار بودن لازم نیست که ثروت کلان یا موقعیت سیاسی و اجتماعی خاصی داشت، بلکه وجدان بیدار، همت و انگیزه مقدمه نیکوکاری است و با بهره‌مندی از این خصایل، هرکس در توان خود به وادی نیکوکاری قدم می‌گذارد.

مجمع خیرین کشور یکی از مجموعه‌های مردمی است که شبکه‌ای از افراد معتمد و نیکوکار را در سراسر کشور ساماندهی کرده و این روزها برای ارتقای وضعیت بهداشت و درمان و کمک به بیماران کرونایی، قدم‌های بلندی را برداشته است.

افرادی که به این شبکه متصل هستند کمک‌های خُرد و کلان مردم در استان‌های مختلف را به دانشگاه‌های علوم پزشکی اهدا می‌کنند. حبیب‌الله بوربور، رئیس هیئت مدیره مجمع خیرین کشور، در گفت‌وگو با ایکنا از چگونگی تأسیس این مجموعه و فعالیت‌های آن در روزهای شیوع کرونا توضیح می‌دهد.

رئیس مجمع خیرین کشور اظهار کرد: سال 1376 معاون وزیر آموزش و پرورش و رئیس سازمان نوسازی مدارس بودم. آن موقع اوج جمعیت دانش‌آموزی کشور را در کشور شاهد بودیم، به طوری که بیش از 19 میلیون دانش‌آموز در کشور وجود داشت، در حالی که الان حدود 14 میلیون دانش‌آموز داریم. دو سه ماه از مسئولیتم می‌گذشت که خدمت مقام معظم رهبری رسیدم و گزارشی از وضعیت کمبود فضای آموزشی ارائه دادم. ایشان فرمودند که مشکل را با مردم در میان بگذارید و از ظرفیت‌های مردمی کمک بگیرید. ما هم بلافاصله 30 نفر را که به کار خیر شهرت داشتند، از 30 استان کشور دعوت کردیم و هسته اصلی مجمع خیرین کشور را تشکیل دادیم. اگر این اتفاق در آن زمان رخ نمی‌داد و خیرین پای کار نمی‌آمدند، معلوم نبود کمبود فضای آموزشی چه بر سر کشور می‌آورد. اگر توجه کنید می‌بینید با اینکه 22 سال است نهضت مدرسه‌سازی شتاب گرفته، اما باز هم هنوز بعضی از مدارس، دونوبته است، حتی بعضی مدارس در حاشیه شهرها پنج نوبته است.

این فعال امور خیر در ادامه گفت: طی این 22 سال گذشته، هشت جامعه خیرین اعم از جامعه خیرین مدرسه‌ساز، مسکن‌ساز، مسجدساز و ... با کمک هسته اصلی مجمع تشکیل شد. همچنین برای سه دانشگاه تربیت مدرس، علامه طباطبایی و علوم پزشکی شهید بهشتی نیز جامعه خیرین تشکیل دادیم. مجموعاً 19 مؤسسه و جامعه خیرین را چهار سال پیش با عنوان مجمع خیرین کشور به ثبت رساندیم. شکل کار که نظام‌مند شد، به نظرمان آمد که هر نوع بحرانی برای مملکت قابل پیش‌بینی است. بنابر این لازم است در زمینه بهداشت و درمان هم کاری انجام دهیم، لذا به آقای هاشمی، وزیر وقت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، پیشنهاد دادیم که در هر بیمارستان یک هیئت امنا ایجاد شود که در حالت معمولی، مشکلات بیمارستان را حل کنند و در حالت بحران بهداشتی، مشکلات محله و منطقه خود را ساماندهی کنند. آن زمان آقای هاشمی اعلام کردند که ما سالانه بیش از 500 میلیارد تومان از خیرین کمک مردمی دریافت می‌کنیم و اعلام کردند از 520 بیمارستان، حدود 440 بیمارستان هیئت امنا دارند و بهره‌گیری از کمک‌های مردمی را آغاز کرده‌اند.

وی تصریح کرد: متأسفانه بعد از رفتن ایشان، مقداری وضعیت تغییر کرد، زیرا معاونت مشارکت‌ها برداشته و موضوع کمرنگ شد. ولی با آمدن کرونا آقایان فهمیدند که باید از کمک‌های مردمی بیشتر استفاده کنند. نتیجه این شد که آقایان مقداری به طرف خیرین آمدند و اخیراً مجمع خیرین کشور سه جلسه درباره با کرونا برگزار کرد. در این جلسات، دکتر زالی، رئیس علوم پزشکی شهید بهشتی و فرمانده مقابله با کرونا در تهران و دکتر جمشیدی، دبیر ستاد مبارزه با کرونا، نیز شرکت داشتند. در این جلسات قرار شد آن مناطقی که مشکل بیشتری دارند، با خیرین و رابطین ما ارتباط بیشتری پیدا کنند تا نیازهایشان را در حد توان تأمین کنیم. اعضای مجمع ما در آخرین گزارش‌های خود اعلام کردند که کمک‌هایی را در زمینه تجهیزات پزشکی و کمک‌های فردی در مناطق مختلف توزیع کرده‌اند. بر اساس گزارش مدیرکل مشارکت‌های مردمی وزارت بهداشت، تا 25 اسفند حدود 111 میلیارد و 800 میلیون تومان از خیرین استان‌ها کمک مالی جمع شده است. از بعد 25 اسفند تاکنون نیز به نظر می‌رسد کمک‌های بیشتری جمع شده است که جا دارد از همه خیرین نهایت تشکر و قدردانی را کنیم.

بوربور در پایان اظهار کرد: این بیماری هنوز هم ناشناخته است و البته هنوز هم برخی آقایان، آن طور که باید به مردم اطلاعات نمی‌دهند. به نظر می‌رسد نوع ضعیف‌شده این ویروس را در درازمدت بین مردم خواهیم داشت و دوسوم جمعیت کشور به آن مبتلا خواهند شد. لذا اگر گفته می‌شود که مردم خانه‌نشین شوند، به این دلیل است که ناگهان جمعیت زیادی روانه بیمارستان‌ها نشود. لذا پیشنهاد می‌کنم برای بلندمدت درباره این ویروس فکری شود. این ویروس را نباید محدود به 10 روز، 15 روز یا یک ماه بدانیم. بر اساس جلساتی که داشته‌ایم، پیشنهادمان این است که دولت برای تأمین تجهیزات بیمارستان‌ها و پزشکان بودجه کلان(و نه قطره‌چکانی) اختصاص دهد و از طرفی، مردم و خیرین به کمک‌های روزمره بهداشتی، درمانی و ضد عفونی اهتمام کنند.