استبداد و خشونت آمریکایی، این بار علیه خبرنگاران

به گزارش ایکنا؛ شاید در بین تصاویر منتشر شده از خشونت‌های مرتبط با تظاهرات ضدنژادپرستی موضوعی که بیش از هر چیز دیگری به چشم آمد؛ خشونت‌های صورت گرفته با خبرنگاران و نمایندگان رسانه‌های جمعی بود. مواردی مانند ضرب‌ و شتم و بازداشت خبرنگاران در طول تظاهرات‌های مرتبط با نژادپرستی نقطه تاریکی بود که در این اعتراضات دیده شد. روزنامه گاردین در مطلبی به قلم دیوید اسمیت(David Smith)، سردبیر دفتر این روزنامه در شهر واشنگتن درباره خشونت‌های صورت گرفته علیه روزنامه‌نگاران و خبرنگاران در جریان اعتراضات علیه نژادپرستی در آمریکا گزارشی منتشر کرده است.

عکاسی که می‌گوید از یک چشم کور شده است، یک گزارشگر تلویزیونی که هنگام گزارش زنده از سوی پلیس محاصره و دستگیر شد، پلیسی که به یک فیلمبردار هنگام فیلمبرداری از اعتراض مسالمت‌آمیز در بیرون از کاخ ریاست جمهوری با سپر ضربه زد. این سرکوب‌ وحشیانه رسانه‌ها در یک کشور دیکتاتوری رخ نداد. این اتفاقات در ایالات متحده آمریکا رخ داد؛ کشوری که به خاطر قانون اساسی خود در زمینه آزادی بیان در جهان تحسین شده بود، اما در جاهایی، دونالد ترامپ چهار سال را به‌طور مداوم در حال سرکوب رسانه‌ها گذرانده است.

طی بیش از یک هفته تظاهرات به خاطر مرگ جورج فلوید که توسط پلیس کشته شد، روزنامه‌نگاران با پوشش این ماجرا، به اهداف پلیس در شهرهای سراسر کشور تبدیل شده‌اند. دیدبان آزادی مطبوعات ایالات متحده(The US Press Freedom Tracker) که از سوی ائتلافی از گروه‌های فعال در زمینه آزادی مطبوعات سازماندهی شده است، از زمان شروع ناآرامی‌ها، بیش از 300 خشونت را علیه روزنامه‌نگاران و خبرنگاران برشمرده است: بیش از 49 مورد بازداشت، 192 حمله (160 حمله از سوی پلیس)، 42 مورد آسیب به تجهیزات / اتاق خبر. دسته‌بندی حملات هم شامل 69 حمله فیزیکی به شخص خبرنگار (43 مورد از سوی پلیس)، 43 مورد استفاده از گاز اشک‌آور، 24 حمله با اسپری فلفل و 77 مورد هدف قرار گرفتن  با گلوله لاستیکی بوده‌ است. بسیاری از کمپین‌ها، تحقیر کردن مداوم رسانه‌ها را از سوی ترامپ یک رویه ‌می‌دانند. او به اخبار جعلی اقدام و مطبوعات را دشمن مردم توصیف کرده است.

سوزان نوسل(Suzanne Nossel)، مدیر اجرایی PEN America، یک سازمان برجسته در زمینه حقوق بشر و آزادی بیان گفت: وقتی کسی با چنین بسترهای قدرتمندی بی‌رحمانه به روزنامه‌نگاران و رسانه‌های شخصی حمله می‌کند و در بی‌اعتبار کردن گزارش‌های آنها تا این حد مداومت دارد و از سوی دیگر نیروهای انتظامی که دوربین را ضبط و اعضای رسانه‌ها را دستگیر می‌کنند، به نظر می‌رسد کلید احترام به نقش مطبوعات آزاد در یک دموکراسی، خاموش شده است.

یکی دیگر از ویژگی‌های قابل توجه این تظاهرات‌ها حمله به روزنامه‌نگاران از سوی معترضین یا افرادی است که خود را معترض می‌دانند و عموماً طی روز، مسالمت‌آمیز اما در برخی موارد شب‌ها با خشونت رفتار می‌کنند. کارکنان Fox News توسط تظاهرات‌کنندگان در خارج از کاخ سفید محاصره شده و تا زمانی که فرار کردند، مورد پرتاب اشیاء از سوی معترضین بودند. در آتلانتا، جمعیت به مقر CNN حمله کرد.

نوسِل تصریح کرد: مطبوعات اشتباه می‌کنند و این یک واقعیت است، اما اینکه فکر کنیم یک روزنامه‌نگار دشمن است و باید به او حمله کرد؛ نشان‌دهنده بی‌اعتباری و بدنامی این کمپین(اعتراضات علیه نژادپرستی) است؛‌ اما مقصر اصلی تاکنون نیروهای انتظامی هستند.

تنها در مینیاپولیس، لیندا تیرادو(Linda Tirado)، فعال اجتماعی و عکاس‌ خبری گاردین گفت که بعد از تیراندازی پلیس چشم چپش کور شده است. عُمَر خیمنز(Omar Jimenez)، خبرنگار CNN، که سیاه‌پوست است هنگام پوشش زنده تظاهرات از سوی پلیس بازداشت و عصر آن روز آزاد شد. علی ولشی(Ali Velshi)، مجری شبکه MSNBC گفت که پس از اینکه مشخص شد آنها (خبرنگاران همراه ولشی) خبرنگار هستند، پلیس با گلوله‌های لاستیکی به پای وی شلیک کرد.

آمریکا با اولین ضمانت‌نامه آزادی بیان، به طور معمول مورد اعتماد خبرنگاران، نویسندگان و دگراندیشان سراسر جهان است كه با آزار و اذیت دولت‌های استبدادی روبرو هستند. واشنگتن سرکوب رسانه‌ها در مصر، ترکیه و جاهای دیگر را محکوم کرده اما این اعتبار اخلاقی در دوره ترامپ به خطر افتاده است. در سال 2018، به گفته گروه مشاوره گزارشگران بدون مرز(Reporters Without Borders)، ایالات متحده برای اولین بار به رده‌ خطرناک‌ترین کشورها برای فعالیت خبرنگاران پیوست.

تندای بیتی(Tendai Biti) یک وکیل فعال در زمینه حقوق بشر از زیمباوه گفت که او یک پسر 13 ساله دارد که در مریلند بزرگ شده است و افزود: فکر می‌کنم که آیا تصمیم صحیحی گرفته‌ام که به او اجازه دهم که به مدرسه در ایالات متحده آمریکا برود زیرا سیاه‌پوست است و بدیهی است که مسائل ساختاری بزرگی در مورد نژاد، پیرامون نابرابری و محرومیت وجود دارد که آمریکا باید با آن مقابله کند. اما آنچه که بسیار تکان‌دهنده بوده، پاسخ نامتناسب دولت است.

بیتی، زندانی سیاسی سابق که به عنوان وزیر دارایی در زمان رابرت موگابه، رئیس‌جمهور وقت زیمبابوه، خدمت کرده بود، افزود: برای ما که در قاره آفریقا با استبداد و دیکتاتوری می‌جنگیم، این حوادث به آمریکا مجوز و مشروعیت اقتدارگرایی، دیکتاتوری و خشونت را می‌دهد که برای ده‌ها سال به عنوان کشوری دموکرات دیده می‌شد.

بیتی گفت: رنج روزنامه‌نگاران در آفریقا و جاهای دیگر عمیق است. هر وقت حقیقت ضربه بخورد، روزنامه‌نگاران آسیب خواهند دید. آنها رسانه‌های ارتباطی هستند؛ چه روزنامه، چه وب‌سایت یا رسانه اجتماعی باشند. در آفریقا، یک بار ارتباطات هدف می‌شود، سپس پیام‌رسان‌ها و در آخر هم مشکل شما(فعالان رسانه) هستید.

ترامپ حمله خود را در اظهارات و توئیت‌ها ادامه داده است. در اواخر ماه مِی(خرداد ماه) در توئیتر با تشبیه رسانه‌های جریان اصلی(Mainstram) به جریان چلاق(Lamestream) نوشت: رسانه‌های Lamestream (غیررسمی) تمام تلاش خود را برای ایجاد نفرت و هرج و مرج انجام می‌دهند و روزنامه‌نگاران را «افرادی مغرض» خواند.

بیل گالستون(Bill Galston)، مشاور سیاسی بیل کلینتون، رئیس‌جمهور اسبق آمریکا، گفت: من هر روز مطالعه زیادی راجع به نحوه واکنش سایر جهان به این موضوع دارم و به عنوان یک آمریکایی، این باعث می‌شود که واقعاً به گریه بیافتم. ما به افول ملی رسیده‌ایم.

ترجمه از محمدحسن گودرزی