محمدرضا شرفالدین در گفتوگو با ایکنا، درباره کارکرد سینما و تلویزیون در نزدیک کردن حوزه و دانشگاه اظهار کرد: فرهنگ قالب کشور ما متکی به ارزشهای دینی و شیعی است. دلبستگی به این موضوعات را هم مردم در مناسبتهای مختلف از جمله راهپیمایی 22 بهمن یا تشیع پیکر سردار شهید حاج قاسم سلیمانی بارها نشان دادهاند. تأثیرگذاری باورهای دینی و انقلابی فقط به داخل کشور خلاصه نمیشود، بلکه در دیگر کشورهایی که به ادیان ابراهیمی باور دارند هم تأثیرات آن را شاهد هستیم، حتی اسلام به رشد ادیانی چون مسیحیت و یهودیت کمک کرده است.
وی افزود: موج خداگرایی جهان به واسطه شیوع کرونا شکلی جدیتر به خود گرفته است اما برای گسترش این مفاهیم به صورت صحیح نیاز به کارشناسانی است که این حوزه را به خوبی درک کرده باشند. در ایران این وظیفه برعهده روحانیت است. در همین باره امام راحل(ره) فرمودند: «اسلام بدون روحانیت مثل کشور بدون طبیب است». روحانیت کمک میکند تا اصالت و درک بهتر از دین حاصل شود.
این تهیهکننده تأکید کرد: تخصص روحانیت در امر دین به این معنا نیست که بگویم این کارشناسان فقط باید در حوزه علوم دینی فعالیت کنند و اجازه کار کردن در دیگر حوزهها را ندارند. این اتفاق در غرب نیز رایج است. برای مثال در بسیاری از دانشگاهها کشیشان تدریس میکنند. در ایران نیز این اتفاق رخ داده و روحانیت دامنه فعالیت خود را وسیعتر کرده و با درک نیازهای نسل جوان سعی میکند که از طریق دانشگاهها تبلیغ دین را از راههای دیگر هم انجام دهد، حتی در برخی مواقع روحانیون از علوم دیگر نیز بهره بردند تا بتوانند در حوزههای دیگر هم به انسانها خدمت کنند. برای مثال روحانیای که پزشک است ایمانش به او کمک میکند که در کار پزشکی به موفقیتهای بیشتری دست یابد.
تهیهکننده فیلم سینمایی «فرزند صبح» تصریح کرد: ضرورت نزدیکی دین و علم اصلی است که اگر مد نظر قرار نگیرد نتایج آن بسیار مخرب خواهد بود. بهترین نمونه آن بمب اتمی است که در هیروشیما و ناکازاکی میلیونها نفر را قربانی کرد، حتی تأثیرات این اتفاق مخرب هنوز در این کشور باقی مانده است، اما وقتی دین با علم آمیخته میشود نتیجه همانی میشود که رهبری روی آن تأکید دارند. مقام معظم رهبری در سخنرانیهای خود بمب اتمی را حرام اما استفاده صلحآمیز از انرژی هستهای را مفید میداند.
وی در بخش دیگری از سخنانش بیان کرد: در ایران بعد از انقلاب، افرادی چون شهید مفتح کوشیدند تا حوزه و دانشگاه به هم نزدیکتر شود، اما این اتفاق هنوز به شکل آرمانی رخ نداده است، وگرنه باید نزدیکی این دو حوزه را به شکل جدیتری میدیدیم. در این میان سینما و تلویزیون میتواند ابزاری برای نزدیکی این دو مرکز باشد. اولین پیشنهادم این است که فیلمها و سریالهایی با محوریت افرادی چون شهید مفتح ساخته شوند تا نسل جوان بدانند که نزدیکی این دو بخش تا چه حد میتواند مفید باشد. البته اگر این آثار فقط جنبه بیوگرافی داشته باشد تأثیر لازم را نخواهد داشت، بلکه باید معنا و مفهوم مورد نظر لحاظ شود.
شرفالدین تأکید کرد: باید به زبان فیلم به جوانان این نکته را تفهیم کنیم که نزدیکی به حوزه به معنای دور شدن از علم نیست، بلکه این دو تکمیلکننده یکدیگرند و هر فیلمسازی از عهده ساخت چنین اثری برنمیآید، بلکه حتما کارگردان یا نویسنده باید با حوزه در ارتباط باشند و دانشگاه را به خوبی بشناسند و بعد از اینکه فیلمنامه آماده ساخت شد آن را به حوزه و دانشگاه ارائه دهند تا آنها هم نظرات خود را مطرح کنند و اثر با کیفیت بهتری جلوی دوربین رود. در چنین شرایطی میتوان انتظار یک کار خوب را داشت. پس اگر درباره این قبیل موضوعات فیلم ساخته شود، سینما نیز تأثیرگذار خواهد بود و شاید از میزان آثار سخیفی که این روزها به اسم طنز تولید میشود کاسته شود.
وی در پایان گفت: توصیه میکنم درباره شخصیتهایی که قرار است از آنها فیلم و سریال ساخته شود اغراق نکنیم، چون تجربه ثابت کرده که این روش نه تنها تأثیری ندارد، بلکه دور شدن تماشاگر را هم در پی خواهد داشت. همچنین، بزرگانی نظیر شهید مفتح نیازی به اغراق ندارند، چون اگر آنچه را آنها انجام دادهاند به درستی نشان دهیم مطمئناً مخاطب آن را درک میکند و به سمت آن کشیده خواهند شد.
انتهای پیام