
قرآن کریم فرمایي:
«وَأَنْكِحُوا الْأَيَامَى مِنْكُمْ وَالصَّالِحِينَ مِنْ عِبَادِكُمْ وَإِمَائِكُمْ إِنْ يَكُونُوا فُقَرَاءَ يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ» (نور: 32)
«ايامى» د «أيم» جمع دی او هغه چا ته ویل کېږي چې همسر نه لري، که نارینه وي که ښځینه، که باکره وي یا کونډه وي. د «وَأَنْكِحُوا الْأَيَامَى» تعبیر پر نورو خلکو د واده د اسانتیا د برابرولو حکم کوي. له دې څخه څرګندیږي چې واده یوازې د شخصي هڅې نتیجه نه شي کېدای، بلکې نور خلک باید هڅه وکړي چې د معرفي، آشنایي او د واده د مقدماتو زمینه برابره کړي.
تر ټولو غوره شفاعت او منځګړتوب هغه دی چې د واده په اړه وي. لکه څنګه چې په روایت کې راغلي: «چا چې یو کس د واده کولو وسیله شوه—که داماد یا ناوې ورته پیدا کړي—د خداي د عرش تر سیوري لاندې به وي.:
فقر او بې وځلي باید د واده د نه کولو پلمه ونه ګرځول شي؛ ځکه خداي تعالی د ناوې او زوم د ژوند د تامینیدا ژمنه کړې ده. د «واسع» او « د خدای تعالی ډېر عطا کوونکي» یادونه او همداراز د «د د الهي فضل په سیوري کې د وګړو بېنیازۍ» وعده ښئي چې خدای پاک مشروع واده د ژوند د پراختیا او برکت وسیله ګرځولې ده:
«إِنْ يَكُونُوا فُقَرَاءَ يُغْنِهِمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ».
څنګه چې له امام صادق (ع) څخه روایت شوی:
«چا چې د فقر له وېرې واده پرېښود، نو په حقیقت کې ئې پر خدای بدګومانۍ کړې ده.»
https://iqna.ir/en/news/3495163