Назми иҷтимоӣ дар Ислом
Аз сӯи дигар барқарории назм дар ҷомеа бидуни вуҷуди касоне, ки аз иҷрои қавонин ва ҳуқуқи фардӣ ва иҷтимоӣ дифоъ кунанд, мумкин нест. Аз инру Ислом, ҳам қавонини хоссе арза мекунад ва ҳам барои муҷриёни қонун, шароите қоил аст ва иҳрози ин шароит дар мавориде дар дасти башар нест.
Яке аз ҷилваҳои назм вафои ба тааҳҳудот аст; Чаро ки бо риояти назм ва барномарезии саҳеҳ, имкони вафои ба аҳд ва риояти тааҳҳудоти фароҳам мешавад. Қуръони Карим дар сураи муъминун мефармояд: «وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ» (Муъминун: 8). Аз Паёмбари Акрам(с) нақл аст: «Касе, ки аҳд ва паймон надорад, дин надорад». Аз инру дар ривоёт таъкид карданд, ки барои озмуни имон ва тааҳҳуди дигарон «ба зиёд намозхондан ва рӯза гирифтани онҳо нигоҳ накунед, зеро бадон одат кардаанд ва агар онро тарк кунанд ҳароснок шаванд, балки ба садоқат ва амонатдории онон бангаред».
Паёмбари Акрам(с) дар охирин лаҳзаҳои умри мубораки хеш ба Амиралмуъминин Алӣ (а) фармуданд: «Амонатро ба соҳибаш баргардон, чӣ некӯкор бошад ва чӣ гунаҳкор, арзишманд бошад ё ночиз. Агар чи миқдоре нах бошад ё порча ва либоси духта шуда». Паёмбар (с) ҳатто бар ҷузъиёти вафои ба аҳд диққат дошт. Нақл шуда ҳазрат рӯзе бо шахсе ваъда гузошт, ки дар канори кӯҳ ё сахрае дар интизораш бимонад ва гуфт: «Ман, ҳаминҷо мемонам то ту биёӣ». Пас гармои офтоб, бар Расули Худо(с) шиддат гирифт, ёрони он ҳазрат гуфтанд: ё Расулаллоҳ (с) чӣ мешавад агар ба соя равед. Расули Худо (с) фармуд: ваъдагоҳи мо, ҳамин макон аст ва ӯст, ки ҷудоӣ кардааст.
