Тиловати устод Миншовӣ; Сода, аммо дилнишин
Муҳаммад Сиддиқ Миншовӣ дар соли 1920 мелодӣ мутаваллид шуд ва дар соли 1969 даргузашт. Шайх Миншовӣ як инсони зоҳид ва тарбиятшуда дар хонаводаи зоҳид буд; Падар ва бародаронаш ҳам аҳли Қуръон буданд ва гароишҳои ирфонӣ ҳам дар ин хонавода вуҷуд дошт. Ба баёни дигар ӯ аҳли маъно, зӯҳд, тақво, фосила гирифтан аз масоили дунявӣ ва таваҷҷуҳ ба асли каломи Аллоҳ буд ва дар хонаводааш мактабе ҳоким буд, ки дар он, ин рӯвия вуҷуд дошт.
Миншовӣ дар мусоҳибае мегӯяд ибтидо Қуръонро ҳифз карда ва сипас ба самти улуми қироат рафтааст. Ин шева бар асоси шеваи маъмул дар кишвари Миср буд, ки пас аз ёдгирии фунуни тиловат, ба тақлид рӯй меоварданд ва аз ҳамон мактабе, ки дар минтақаи худашон ривоҷ дошт, ба тақлид мепрдохтанд ва шогирди он мактаб мешуданд.
Тиловатҳои шоҳкори устод Миншовӣ барои ҳудуди 47 солагӣ ва ду сол қабл аз фавташон аст. Албатта аз давраи навҷавонии устод тиловате ба дасти мо нарсида ва ё бисёр маҳдуд аст. Яке аз далоили забт нашудани тиловатҳои эшон, масоили сиёсӣ буд. Устод Миншовӣ қадре аз ҳукумат фосила гирифт ва ин мӯҷиб шуд то таваҷҷуҳе ба забти садои эшон нашавад. Ба ҳамин сабаб тиловатҳои зиёде аз даврони навҷавонӣ ва ҷавонии эшон вуҷуд надорад ва тиловатҳое, ки боқӣ монда аз сӯи мардум забт шуда ва ҳамин аёри тиловатҳои Миншовиро нишон медиҳад.
Садои Миншовӣ беҳтарин ва дилнишинтарин садо дар миёни қориёни мутақаддим аст. Дар тӯли таърих садое бо ин мизон ҳама писанд вуҷуд надоштааст.
Устод Миншовӣ ҳар чӣ синнаш бештар мешуд, аз назари корҳои лаҳнӣ ва савтӣ ба самти сода хондани Қуръон ҳаракат мекард; Яъне дар тиловат бештар ба калимот таваҷҷуҳ кард ва камтар ба ҷанбаи лаҳн ва савт пардохт, дар ҳоле, ки ба лиҳози савт ва лаҳн ҳам дар авҷ қарор дошт ва интавр набуд, ки бигӯем наметавонист аз зарфиятҳои савтӣ ва лаҳнии худ истифода кунад. Барои ҳамин Миншовӣ дар тиловат, улгуи бисёр муносибе барои қориён аст.
Фурм ва шахсияти Миншовӣ эҷоб мекард, ки ин мизон аз текникро истифода кунад. Ҳар чиқадр пешрафт ба ин натиҷа расид, ки бояд содатар Қуръон бихонад. Албатта мо намедонем, ки чӣ такомуле дар шахсияти ӯ ба вуҷуд омад, ки чунин тасмиме гирифт. Интавр набуд, ки натавонад коре анҷом бидиҳд ва иттифоқан бисёре аз корҳои фанниро анҷом дода, аммо мо нашунидаем. Миншовӣ тавоноӣ эҷоди таркибҳои хоссн дар қироат дошт.
