بیان دغدغه‌های جانبازان در «۳۳ سال سکوت»
گروه هنر: مستند «۳۳ سال سکوت» عنوان کاری است که در آن به ناگفته‌های جانبازانی پرداخته می‌شود که پناهنده آلمان شده‌اند.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، چهل‌و‌یکمین جلسه سینما روایت با نمایش و نقد مستند «33 سال سکوت» شب گذشته، 28 اردیبهشت‌ماه در مجتمع فرهنگی اسوه برگزار شد. در این مراسم حسین شمقدری، کارگردان، محمد‌تقی فهمیم، کارشناس، محمدرضا شرف‌الدین، مدیرعامل انجمن سینمای دفاع مقدس و حبیب احمدزاده، فیلمنامه‌نویس حضور داشتند.
در ابتدای این جلسه فهیم در سخنانی اظهار کرد: این دست فیلم‌ها نیاز سینمای دفاع مقدس است که باید به وفور ساخته شود، چون چیزهایی را بازگو می‌کند که بسیاری از مردم از آن بی‌خبر هستند. این اتفاق به نوعی در فیلم «33 سال سکوت» روی داد و دیدیم که بسیاری از ناگفته‌ها در آن بیان شد. در ضمن در این کار به نکته ظریف دیگری هم اشاره شد و آن تلاش‌های پرفسور سمیعی برای جانبازان جنگ در خارج از کشور است.
وی افزود: درباره ساختارهای فنی این کار نمی‌خواهم زیاد سخن بگویم، زیرا این کار از استانداردهای لازم بهره‌مند بود، اما حرف این فیلم بسیار بر دلم نشست، چون این امکان را فراهم آورد تا پس از 33 سال یک جانباز که سال‌ها در اروپا زندگی کرده بود از دغدغه‌های خود در این مدت حرف بزند. مطلب دیگر اینکه در این کار به هیچ وجه تصویری سیاه از دفاع مقدس را شاهد نبودیم، چون در کنار برخی نقدها به داشته‌هایمان نیز پرداخته می‌شد.
واقع‌نگری الگوی کار در «33 سال سکوت» است
حسین شمقدری، کارگردان فیلم نیز در این جلسه تصریح کرد: مهمترین هدف من در این فیلم بیان حقایق است. برای همین در تمامی بخش‌ها واقع‌نگری ویژگی بارز کارم بود، البته حتماً این روایت با زبان و سلیقه سینمایی من ساخته شده است، اما حتی کسانی که می‌خواهند این دست فیلم‌ها را بکوبند نمی‌توانند منکر واقعیات مندرج در کار شوند. مطلب دیگری که بسیار علاقه‌مند هستم به آن اشاره کنم این است که واقع‌نگری در سینما مستند یک ضرورت و اصل است، زیرا بدون این ویژگی نمی‌توان نام مستند را بر آن کار نهاد.
وی ادامه داد: در این فیلم سعی داشتم به روی این امر تمرکز کنم که تفاوت ما با کشوری چون آلمان چیست؟ آیا ما تنها از بعد فناوری و تکنولوژی از آنها عقب هستیم؟ جواب من این است که این تفاوت بیشتر مسائل فرهنگی را در بر می‌گیرد، چون در کشور ما با جانبازی که جانش را برای این آب و خاک داده، برخورد مطلوب نمی‌شود، اما در کشوری چون آلمان امکانات لازم به شکل مطلوبی در اختیار آنان قرار می‌گیرد و در این میان معدود آدم‌های بزرگی چون پرفسور سمیعی با رشادت پشت چنین جانبازانی ایستاده‌اند.
شمقدری گفت: در این فیلم می‌خواستم از جانبازانی حرف بزنم که جانشان را برای این مرز و بوم داده‌اند، اما چون سال‌ها پیش برای سلامتی خودشان پناهندگی کشورهای اروپایی را قبول کردند، امروز واهمه دارند که به وطن خود باز گردند. این موضوع دغدغه ذهنی من است که دوست داشتم به آن بپردازم، البته ابوالفضل دوزنده، جانباز جنگ به ما لطف کرد که حاضر شد با ما گفت‌وگو کند، هر چند در ابتدا چنین قصدی نداشت، اما با صحبت‌هایی که با وی داشتم وی دریافت که هدف ما در ساخت این کار دلسوزانه است و نمی‌خواهیم در آن اهداف سیاسی را مدنظر قرار دهیم.
«33 سال سکوت» قصد سیاه‌نمایی ندارد
وی به توضیح فوق اضافه کرد: آنچه در این فیلم بیان شد تنها گوشه‌ای از واقعیت‌های هشت سال دفاع مقدس است که ما به آن پرداختم، اما ناگفته‌های بسیاری وجود دارد که هنوز می‌توان درباره آن حرف زد، به شرطی که امکانات برای آن فراهم باشد. این امکانات نیز از طریق مسئولان سینمایی فراهم می‌شود. درباره این کار دوست دارم به نکته‌ای اشاره کنم آن نیز این است که این فیلم به هیچ وجه قصد ندارد تصویری سیاه از موضوع مورد نظر ارائه دهد، بلکه تنها می‌خواهیم آیینه‌ای در برابر آنچه که روی داده بگیریم.
پس از سخنان شمقدری، محمدرضا شرف‌الدین هم اظهار کرد: من به واقع از دیدن این فیلم لذت بردم، نه به این دلیل که سینمای دفاع مقدس را دوست دارم، بلکه روایتی که فیلم از موضوع داشت بسیار دلنشین و باورپذیر بود و به هیچ وجه تماشاگر احساس نمی‌کرد که در آن حرفی به دروغ زده شده است، البته مسلماً می‌توان درباره مشکلات و برخی ضعف‌های فنی این کار حرف زد، اما به نظر من این موضوع چندان مهم نیست، بلکه هدف مهم همان پیام مورد نظر فیلم است که باید مورد توجه قرار گیرد. در ضمن خوشحال هستم که مستندسازان جوان ما به چنان موضوعاتی علاقه‌مند هستند، زیرا این مسئله قادر است رونق سینمای دفاع مقدس را در پی داشته باشد.
بسیاری از ناگفته‌های جنگ می‌تواند الهام‌بخش کارهای مختلف باشد
وی ادامه داد: ما به عنوان، انجمن سینمای دفاع مقدس و انقلاب تلاش داریم از تمام توان خود برای حمایت چنین آثاری استفاده کنیم، البته مسلماً ما قادر نیستیم به همه نیازها پاسخ دهیم، اما همه تلاش خود را خواهیم کرد که از بودجه‌ای که در اختیارمان است به درستی بهره ببریم. مطلب دیگر اینکه این موضوعات بسیار بکر و ناب هستند که تا به حال در سینمای داستانی حرفی از آن زده نشده است، بنابراین باید این دست موضوعات را در اختیار فیلمنامه‌نویسان خوبی چون حبیب احمدزاده قرار داد تا با قلم خود کارهایی خوبی در این زمینه خلق کنند.
در ادامه این مراسم هم حبیب احمدزاده که فیلمنامه آثاری چون «اتوبوس شب» را در پرونده کاری خود دارد، بیان کرد: بسیاری از ناگفته‌های جنگ وجود دارد که می‌تواند الهام‌بخش کارهای مختلف باشد به شرطی که افرادی که در آن فعالیت می‌کنند، اهلیت لازم را داشته باشند، زیرا ممکن است برخی‌ها به بهانه گفتن کمبودها آب به آسیاب دشمن بریزند. با این توضیح باید بگویم که فیلم‌هایی نظیر «33 سال سکوت» نیاز سینمای داستانی و مستند است که ما را کمی متوجه خود کنند.
وی در پایان تاکید کرد: حرف‌هایی که در این مستند زده شد در کمتر کاری سینمایی نمونه آن را می‌توان دید. برای نمونه می‌بینیم که در بخش اصلی شهر پاریس هر روز برنامه‌ای در پاسداشت رشادت افرادی که در جنگ جهانی دوم کشته شده‌اند برگزار می‌شود، اما ما با افرادی که برای کشورمان جان و سلامتی خود را فدا کرده‌اند چه کار کرده‌ایم. این قبیل حرف‌ها درد است که باید به آن پرداخته شود.
