داستان‌نویسی در خدمت فهم آموزه های قرآنی
گروه معارف ـ محمدرضا سنگری درباره بایدها و نبایدهای داستان‌نویسی در حوزه زندگی پیامبران و ائمه(ع) گفت: داستان باید هوشمندانه باشد، دقیق باشد، نباید باورناپذیر باشد، نباید اغراق و غلو و مبالغه در آنها اتفاق بیفتد، نباید آن قدر تخیل در اینها ورود پیدا کند که اصل ماجرا تحت تأثیر قرار بگیرد.
محمدرضا سنگری نویسنده کتاب «ماه در آب» در گفت‌وگو با ایکنا از خوزستان، با تأکید بر بهره گیری از ظرفیتهای داستان در گسترش معارف زندگی پیامبران و ائمه(ع) گفت: ما جاذبه داستان یا قصه را فراوان می‌دانیم. وقتی قرآن را مطالعه می‌کنیم؛ یعنی کتاب مبین الهی، بخش قابل توجهی از آنچه در این کتاب مطرح شده قصه است. بیش از 260 قصه در قرآن می‌بینیم که برخی از این قصه‌ها بسیار تفصیلی است؛ مثل حضرت موسی(ع) که خداوند 135 بار در قرآن از او نام می‌برد. یا حضرت ابراهیم(ع) که 65 بار و در 25 سوره قرآن مطرح می‌شود.
وی اظهار کرد: این نشان دهنده این است که مسئله داستان مهم است و اهل بیت(ع) نیز داستان می‌گفتند؛ اگر کسی بعضی از مسائل را بخواند می‌بیند خود اهل بیت(ع) برخی مسائل را با یک داستان یا یک تمثیل، با یک ساختار روایی مطرح می کردند که جذبه بیشتری داشت.
سنگری ادامه داد: در روزگاری که داستان خیلی جایگاه پیدا کرده است و الان عمدتاً در جهان این داستان است که حرف می‌زند؛ داستان کوتاه، داستان‌های بلند، رمان‌ها مورد اقبال و توجه مردم؛ نسل‌های کودک و نوجوانمان و حتی بزرگسالان قرار می‌گیرد. ما هم باید از زندگی اهل بیت(ع) این استفاده را کنیم که ساختارهای داستانی که گاهی وقت‌ها می‌شود در زندگی هر کدام از اهل بیت(ع) ده‌ها داستان چه به زبان کودک، چه نوجوان و چه بزرگسالان براساس آنها مطرح کرد.
به گفته این نویسنده و محقق عاشورایی، حُسن این موضوع این است که هم جاذبه دارد و حتماً می‌تواند نوعی خدمت به کسانی باشد که بعداً می‌خواهند تولیدات سینمایی یا تلویزیونی داشته باشند. چون این داستانها به مدد آنها می‌آیند. اگر شما برنامه‌های کودک تلویزیون را نگاه کنید، می‌بینید بخشی از داستان‌هایی که درباره اهل بیت(ع) است از همین کتاب‌هایی است که در این سال‌ها نگاشته شده و از آنها استفاده شده است.
سنگری با بیان اینکه باید حتماً به این موضوع پرداخت؛ درباره بایدها و نبایدهای داستان‌نویسی در این حوزه گفت: داستان باید هوشمندانه باشد، دقیق باشد، نباید به گونه‌ای باورناپذیر باشد، نباید اغراق و غلو و مبالغه در آنها اتفاق بیفتد. نباید آن قدر تخیل در اینها ورود پیدا کند که اصل ماجرا تحت تأثیر قرار بگیرد ولی می‌شود از ظرفیتهای داستانی با رعایت چارچوب‌هایی که باید ما در باب اهل بیت(ع) داشته باشیم، این داستانها را آماده کنیم و جامعه از آنها بهره‌گیری کند.
انتهای پیام
