راه‌های رسيدن به فيوضات الهی/2
كربلايی كاظم، آيت الهی روزگار و معجزه قرآن
گروه فعاليت‌های قرآنی: كربلايی كاظم، آيت الهی روزگار و معجزه قرآن بوده و از رهگذر آيات و روايات واقعه كربلايی كاظم قابل اثبات و توجيه است.
حجت‌الاسلام والمسلمين شيخ «علی اصغر مظاهری گلپايگانی» از علمای قرآنی در نخستين كنگره بين‌المللی بزرگداشت حافظ كل قرآن، كربلايی كاظم ساروقی با ارائه مقاله‌ای تحت عنوان «آيين معرفت شهودی كربلايی كاظم كريمی بر اساس آيات و روايات» به بررسی فضائل كربلايی كاظم پرداخت كه اين مقاله در پی می‌آيد:
مرحوم كربلايی كاظم كريمی ساروقی در فاصله سال‌های 1130 تا 1134 هــ.ق مورد عنايت ويژه ائمه اطهار(ع) قرار گرفت و در عين بی‌سوادی با اشاره‌ای قدسی به گونه‌ای اعجاب‌انگيز حافظ كل قرآن شد. اين امر مورد تأييد علمای بزرگ آن روزگار، يعنی آيت‌الله العظمی بروجردی، آيت‌الله حجت كوه‌كمری، آيت‌الله كاشانی و ساير علمای بزرگ شيعه و سنی در ايران و كشورهايی چون كويت، عراق، عربستان، مصر قرار گرفت.
علما و فلاسفه در قرون متمادی در طول تاريخ، معرفت شهودی را باور داشتند و با اين كه به نظر می‌رسد بحث حكمت اشراق و فلسفه عقلی و براهين فكری از زمان افلاطون و ارسطو مورد توجه يونانيان بوده و سابقه آن به روزگاران قبل از كوروش باز می‌گردد و شايد همين زمينه موجب اختلاف ارسطو و افلاطون در پايه‌گذاری حكمت اشراق و فلسفه عقلی شده است.
عقل بشر نسبت به افاضات اشراقی هيچ‌گونه انكاری ندارد بدين علت می‌توان علم را به دو قسم علم شهودی و علم حصولی تقسيم كرد.
براساس آنچه از قرآن مجيد و كتب آسمانی به ما رسيده علم آدمی در تفهيم و تفهم مراد، خود مبتنی بر معرفت شهودی است و آيات 31 تا 33 سوره بقره، يك تا چهار سوره الرحمن و يك تا پنج سوره علق به اين حقيقت تصريح دارد و بيانگر آن است كه خداوند امور فراوانی را از طريق معرفت شهودی به انسان آموخته است و در قرآن شواهدی دال بر مصاديق اين نوع معرفت وجود دارد.
اعطای علم ساختن كشتی به حضرت نوح، اعطای علوم مختلف به داوود(ع) و سليمان(ع)، بشارت خداوند به زكريا(ع) و مريم(س) درباره اعطای فرزند به آنان در حالی كه زكريا به سن كهولت رسيده و همسرش يائسه بود و مريم را همسری نبود، تكلم عيسی(ع) در گهواره، آموختن كلماتی به آدم(ع) برای توبه و بازگشت به درگاه الهی، علومی كه به خضر(ع) اعطا شده بود و اشاراتی كه درباره آموختن علوم لدنی به پيامبر گرامی اسلام در قرآن شده است، همه و همه از اين مصاديق به شمار می‌رود. افزون بر آن حالات ائمه اطهار و رواياتی كه از آنان رسيده است همگی مويد حقانيت معرفت شهودی است.
سخن گفتن امام رضا(ع) با پرنده، علم امام موسی‌بن‌جعفر(ع) در فهم سخن كبوتران، امامت امام جواد(ع) و حضرت ولی عصر(عج) در سنين خردسالی، تأييدكننده حقانيت اين نوع معرفت است، اين موارد و مصاديق، نمونه‌هايی مختصری هستند كه به كمك آنها می‌توان نتيجه گرفت، توانايی كربلايی كاظم كريمی ساروقی در حفظ قرآن كريم و تسلط معجزه‌آسای او به الفاظ و مفاهيم اين كتاب آسمانی به منطق آيات قرآن و روايات اهل بيت (ع) تعارض و منافاتی ندارد و از رهگذر آيات و روايات واقعه كربلايی كاظم قابل اثبات و توجيه است.
مرحوم كربلايی كاظم كريمی ساروقی در فاصله سال‌های 1130 تا 1134 هــ.ق مورد عنايت ويژه ائمه اطهار(ع) قرار گرفت و در عين بی‌سوادی با اشاره‌ای قدسی به گونه‌ای اعجاب‌انگيز حافظ كل قرآن شد. اين امر مورد تأييد علمای بزرگ آن روزگار، يعنی آيت‌الله العظمی بروجردی، آيت‌الله حجت كوه‌كمری، آيت‌الله كاشانی و ساير علمای بزرگ شيعه و سنی در ايران و كشورهايی چون كويت، عراق، عربستان، مصر قرار گرفت.
علما و فلاسفه در قرون متمادی در طول تاريخ، معرفت شهودی را باور داشتند و با اين كه به نظر می‌رسد بحث حكمت اشراق و فلسفه عقلی و براهين فكری از زمان افلاطون و ارسطو مورد توجه يونانيان بوده و سابقه آن به روزگاران قبل از كوروش باز می‌گردد و شايد همين زمينه موجب اختلاف ارسطو و افلاطون در پايه‌گذاری حكمت اشراق و فلسفه عقلی شده است.
عقل بشر نسبت به افاضات اشراقی هيچ‌گونه انكاری ندارد بدين علت می‌توان علم را به دو قسم علم شهودی و علم حصولی تقسيم كرد.
براساس آنچه از قرآن مجيد و كتب آسمانی به ما رسيده علم آدمی در تفهيم و تفهم مراد، خود مبتنی بر معرفت شهودی است و آيات 31 تا 33 سوره بقره، يك تا چهار سوره الرحمن و يك تا پنج سوره علق به اين حقيقت تصريح دارد و بيانگر آن است كه خداوند امور فراوانی را از طريق معرفت شهودی به انسان آموخته است و در قرآن شواهدی دال بر مصاديق اين نوع معرفت وجود دارد.
اعطای علم ساختن كشتی به حضرت نوح، اعطای علوم مختلف به داوود(ع) و سليمان(ع)، بشارت خداوند به زكريا(ع) و مريم(س) درباره اعطای فرزند به آنان در حالی كه زكريا به سن كهولت رسيده و همسرش يائسه بود و مريم را همسری نبود، تكلم عيسی(ع) در گهواره، آموختن كلماتی به آدم(ع) برای توبه و بازگشت به درگاه الهی، علومی كه به خضر(ع) اعطا شده بود و اشاراتی كه درباره آموختن علوم لدنی به پيامبر گرامی اسلام در قرآن شده است، همه و همه از اين مصاديق به شمار می‌رود. افزون بر آن حالات ائمه اطهار و رواياتی كه از آنان رسيده است همگی مويد حقانيت معرفت شهودی است.
سخن گفتن امام رضا(ع) با پرنده، علم امام موسی‌بن‌جعفر(ع) در فهم سخن كبوتران، امامت امام جواد(ع) و حضرت ولی عصر(عج) در سنين خردسالی، تأييدكننده حقانيت اين نوع معرفت است، اين موارد و مصاديق، نمونه‌هايی مختصری هستند كه به كمك آنها می‌توان نتيجه گرفت، توانايی كربلايی كاظم كريمی ساروقی در حفظ قرآن كريم و تسلط معجزه‌آسای او به الفاظ و مفاهيم اين كتاب آسمانی به منطق آيات قرآن و روايات اهل بيت (ع) تعارض و منافاتی ندارد و از رهگذر آيات و روايات واقعه كربلايی كاظم قابل اثبات و توجيه است.
