عاشقی را اينجا تجربه كنيد/ كاروانی به سوی كربلا در نمايشگاه قرآن
گروه اجتماعی: كاروان شهدا به نمايشگاه بين‌المللی قرآن كريم آمده است و بازديدكنندگان را پا به پای حسين بن علی(ع) و حضرت زينب(س) به صحرای كربلا می‌برد تا برای دقايقی در كنار خاندان اهل بيت عصمت طهارت(ع) عاشقی را برای وصال معبود تجربه كنند.
به گزارش خبرگزاری بين‌المللی قرآن(ايكنا)، «با كاروان شهادت» عنوان بخشی مجزا در نمايشگاه بين‌المللی قرآن كريم است كه با تصويرسازی، ماكت و صوت به شريح وقايع صحرای كربلا پرداخته است. بازديدكنندگان به غرفه با خاندان بنی‌هاشم همراه می‌شوند و در هر بخش نواهای آشنا آنان را به عمق جرياناتی می‌برد كه ماكت‌ها روايت می‌كنند گويی روحی در تصاوير دميده شده و تو را با خود به كربلا می‌برد.
كاروان در آغاز از فسق يزيد می‌گويد، از شرابخواری اين مرد بی‌حيا در ملأ عام كه ادعای زمامداری اسلامی را دارد. زندگی اشرافی يزيدبن معاويه را به نمايش می‌گذارد و از جلسه‌ای روايت می‌كند كه حاكم مدينه قصد بيعت گرفت اجباری از حسين بن علی(ع) را داشته و مروانی كه از منظر پيامبر اكرم(ص) حق دخالت در امور حكومتی را نداشته است ولی قصد كشتن نوه پيامبر(ص) را در صورت عدم بيعت می‌كند.
با كاروان از مدينه به سوی مكه به قصد خانه خدا رهسپار می‌شوی، از دور و نزديك افرادی را می‌بينی كه همراهت می‌شوند خواه به قصد معنوی و خواه به نيت دنيوی، ولی برق چشمان افرادی كه خود را از آل پيامبر مخفی نگه داشته‌اند را نمی‌توانی ناديده بگيری، از سوی ديگر كاروان تو را به ميان مردم بی‌وفای كوفه می‌برد و آنان را در حال امضای دعوت نامه امام حسين(ع) برای خلافت مشاهده می‌كنی.
در اين گشت و گذر «مسلم» را نيز خواهی ديد، مسلمی كه از ۱۷ هزار نفر بيعت گرفته است اما نمی‌داند اين كوفيان خام وعده‌های ابن زياد می‌شوند و خلافت امام حسين(ع) را به دريافت طلايی هم وزن خود می‌فروشند. از سويی نظاره گر مسلم می‌شوی كه قربانی بی‌وفايی كوفيان شده است و از سوی ديگر صدای گريه فرزندان مسلم كه در آغوش امام حسين(ع) جای گرفته‌اند.
قدم به قدم با كاروان كه به پيش می‌روی به «حر» می‌رسی كه راه را بر امام حسين(ع) بسته و می‌گويد راه پيش و پس نداری. حری كه به واسطه ارادتش به حضرت فاطمه زهرا(س) می‌تواند حر شود. پس بايد همين جا بمانی، كاروان تو را به كربلا رسانده به ميان خيمه‌ها و حضرت عباس(ع) را در حال پاسداری از بنی‌هاشم نشان می‌دهد.
يك گوشه دنج كه بايستی می‌توانی صدای اصحاب را بشنوی كه با امام حسين(ع) عهد می‌بندند، از كمی آن طرف‌تر نيز برخی از تاريكی شب استفاده می‌كنند و امام را تنها می‌گذارند. دل از بی وفا‌ها بركن، به زهير عثمانی مذهب بنگر كه چگونه با هدايت همسرش متحول و به پابوس امام حسين(ع) آمده است و خود را آماج تيرهايی می‌كند تا امام و يارانش به اقامه نماز بپردازند.
دلت می‌گيرد وقتی اصحاب امام حسين(ع) را خون آلود بر زمين می‌بينی و فقط می‌توانی نظاره كنی، ولی دلت زمانی می‌سوزد كه علی اكبر(ع) به ميدان می‌رود، تير می‌خورد، خون بر چشمان اسب می‌ريزد و به سوی دشمن می‌رود و حالا تكه‌های بدن علی اكبر(ع) است كه در پارچه‌ای توسط اصحاب برگردانده می‌شود.
به اينجا كه ميرسی بايد طاقت داشته باشی، بايد صبر پيشه كنی وقتی زينب(س) را می‌بينی، وقتی امام حسين(ع) را در حال بدرقه فرزندان می‌بينی و سپس خون آلود در آغوشش، بايد به اندازه كودكان سه ساله صحرای كربلا مقاوم باشی وقتی كودكانی را می‌بينی كه از تشنگی بيتاب شده‌اند و شكم بر خاك می‌سايند. بايد عاشق باشی تا رباب را در حالی كه علی اصغر(ع) را در بغل دارد بنگری و سپس به دست امام حسين(ع) بسپاری.
ديگر توانش را نداری
نگاه نكن!
اينجا تير در حنجر علی اصغر(ع) فرو بردند.
كمی می‌ايستم، نفس تازه می‌كنم، اين كاروان آسمانی است و من زمينی، نمی‌داند تحمل اين همه درد برای يك زمينی تا چه حد دشوار است، نمی‌داند ديدن حضرت ابالفضل(ع)، قمر بنی هاشم غرق در خون تاب و توانی می‌خواهد كه ما نداريم، كاروان حركت كن تاب ديدن يل‌ام البنين در خاك و خون، را نداريم.
كاروان شهادت به پيش كه می‌رود، به عشق می‌رسد، به حسين بن علی(ع) در خاك و خون و سر از تن جدا شده می‌رسد، در اينجا كاوران كفتارهايی در قامت انسان را به نمايش گذاشته است كه بر بالای بدن مطهر شاه شهيدان جمع شده و هلهله و شادی می‌كنند!
از اينجا به بعد كاروان حسين(ع) و ابوالفضل(ع) و علی اكبر(ع) ندارد، زينبی(س) دارد و دلی پرخون، زينبی(س) را دارد و طفلی سه ساله كه سراغ پدر را می‌گيرد و به او سر بريده تحويل می‌دهند. اين ياغيان، حيا ندارند سر مبارك امام حسين(ع) را در تشتی گذاشته و با فخر و مباهات به يكديگر نشان می‌دهند گويی فراموش كرده‌اند كه زينب(س) دخت اميرالمؤمنين شير زنی است كه كراهت دارد نام مرد بر آنان بگذارد. فراموش كرده‌اند امام سجاد (ع) تا هميشه تاريخ مصائب عاشورا را سينه به سينه انتقال خواهد داد.
كاروان عاشورا در آخرين ايستگاه خود كشتار مردم را در مسجد النبی(ص) به تصوير كشيده است، جسارت‌های يزيد با به شهادت رساندن امام حسين(ع)، حمله به مدينه برای سركوبی قيام و هتك حرمت به خانه كعبه تمامی ندارد. اين بار دريای خون در مسجد النبی(ص) و بر روی مزار پيامبر اكرم(ص) به راه انداخته است.
كاروان در اينجا می‌ايستد، ما را تنها و حيران به داخل نمايشگاه بين المللی قرآن كريم هدايت می‌كند. ما می‌مانيم و داغ زينب(س)، ما می مانيم و شجاعت عباس(ع)، ما می‌مانيم و مبارزه حسين بن علی(ع) با ظلم، ما می‌مانيم و وظيفه‌ای كه امروز به دوش داريم برای حراست از اسلام، دفاع از مظلوم و بيان حق و سر تسليم مقابل ظلم و زور خم نكردن.
كاروان در آغاز از فسق يزيد می‌گويد، از شرابخواری اين مرد بی‌حيا در ملأ عام كه ادعای زمامداری اسلامی را دارد. زندگی اشرافی يزيدبن معاويه را به نمايش می‌گذارد و از جلسه‌ای روايت می‌كند كه حاكم مدينه قصد بيعت گرفت اجباری از حسين بن علی(ع) را داشته و مروانی كه از منظر پيامبر اكرم(ص) حق دخالت در امور حكومتی را نداشته است ولی قصد كشتن نوه پيامبر(ص) را در صورت عدم بيعت می‌كند.
با كاروان از مدينه به سوی مكه به قصد خانه خدا رهسپار می‌شوی، از دور و نزديك افرادی را می‌بينی كه همراهت می‌شوند خواه به قصد معنوی و خواه به نيت دنيوی، ولی برق چشمان افرادی كه خود را از آل پيامبر مخفی نگه داشته‌اند را نمی‌توانی ناديده بگيری، از سوی ديگر كاروان تو را به ميان مردم بی‌وفای كوفه می‌برد و آنان را در حال امضای دعوت نامه امام حسين(ع) برای خلافت مشاهده می‌كنی.
در اين گشت و گذر «مسلم» را نيز خواهی ديد، مسلمی كه از ۱۷ هزار نفر بيعت گرفته است اما نمی‌داند اين كوفيان خام وعده‌های ابن زياد می‌شوند و خلافت امام حسين(ع) را به دريافت طلايی هم وزن خود می‌فروشند. از سويی نظاره گر مسلم می‌شوی كه قربانی بی‌وفايی كوفيان شده است و از سوی ديگر صدای گريه فرزندان مسلم كه در آغوش امام حسين(ع) جای گرفته‌اند.
قدم به قدم با كاروان كه به پيش می‌روی به «حر» می‌رسی كه راه را بر امام حسين(ع) بسته و می‌گويد راه پيش و پس نداری. حری كه به واسطه ارادتش به حضرت فاطمه زهرا(س) می‌تواند حر شود. پس بايد همين جا بمانی، كاروان تو را به كربلا رسانده به ميان خيمه‌ها و حضرت عباس(ع) را در حال پاسداری از بنی‌هاشم نشان می‌دهد.
يك گوشه دنج كه بايستی می‌توانی صدای اصحاب را بشنوی كه با امام حسين(ع) عهد می‌بندند، از كمی آن طرف‌تر نيز برخی از تاريكی شب استفاده می‌كنند و امام را تنها می‌گذارند. دل از بی وفا‌ها بركن، به زهير عثمانی مذهب بنگر كه چگونه با هدايت همسرش متحول و به پابوس امام حسين(ع) آمده است و خود را آماج تيرهايی می‌كند تا امام و يارانش به اقامه نماز بپردازند.
دلت می‌گيرد وقتی اصحاب امام حسين(ع) را خون آلود بر زمين می‌بينی و فقط می‌توانی نظاره كنی، ولی دلت زمانی می‌سوزد كه علی اكبر(ع) به ميدان می‌رود، تير می‌خورد، خون بر چشمان اسب می‌ريزد و به سوی دشمن می‌رود و حالا تكه‌های بدن علی اكبر(ع) است كه در پارچه‌ای توسط اصحاب برگردانده می‌شود.
به اينجا كه ميرسی بايد طاقت داشته باشی، بايد صبر پيشه كنی وقتی زينب(س) را می‌بينی، وقتی امام حسين(ع) را در حال بدرقه فرزندان می‌بينی و سپس خون آلود در آغوشش، بايد به اندازه كودكان سه ساله صحرای كربلا مقاوم باشی وقتی كودكانی را می‌بينی كه از تشنگی بيتاب شده‌اند و شكم بر خاك می‌سايند. بايد عاشق باشی تا رباب را در حالی كه علی اصغر(ع) را در بغل دارد بنگری و سپس به دست امام حسين(ع) بسپاری.
ديگر توانش را نداری
نگاه نكن!
اينجا تير در حنجر علی اصغر(ع) فرو بردند.
كمی می‌ايستم، نفس تازه می‌كنم، اين كاروان آسمانی است و من زمينی، نمی‌داند تحمل اين همه درد برای يك زمينی تا چه حد دشوار است، نمی‌داند ديدن حضرت ابالفضل(ع)، قمر بنی هاشم غرق در خون تاب و توانی می‌خواهد كه ما نداريم، كاروان حركت كن تاب ديدن يل‌ام البنين در خاك و خون، را نداريم.
كاروان شهادت به پيش كه می‌رود، به عشق می‌رسد، به حسين بن علی(ع) در خاك و خون و سر از تن جدا شده می‌رسد، در اينجا كاوران كفتارهايی در قامت انسان را به نمايش گذاشته است كه بر بالای بدن مطهر شاه شهيدان جمع شده و هلهله و شادی می‌كنند!
از اينجا به بعد كاروان حسين(ع) و ابوالفضل(ع) و علی اكبر(ع) ندارد، زينبی(س) دارد و دلی پرخون، زينبی(س) را دارد و طفلی سه ساله كه سراغ پدر را می‌گيرد و به او سر بريده تحويل می‌دهند. اين ياغيان، حيا ندارند سر مبارك امام حسين(ع) را در تشتی گذاشته و با فخر و مباهات به يكديگر نشان می‌دهند گويی فراموش كرده‌اند كه زينب(س) دخت اميرالمؤمنين شير زنی است كه كراهت دارد نام مرد بر آنان بگذارد. فراموش كرده‌اند امام سجاد (ع) تا هميشه تاريخ مصائب عاشورا را سينه به سينه انتقال خواهد داد.
كاروان عاشورا در آخرين ايستگاه خود كشتار مردم را در مسجد النبی(ص) به تصوير كشيده است، جسارت‌های يزيد با به شهادت رساندن امام حسين(ع)، حمله به مدينه برای سركوبی قيام و هتك حرمت به خانه كعبه تمامی ندارد. اين بار دريای خون در مسجد النبی(ص) و بر روی مزار پيامبر اكرم(ص) به راه انداخته است.
كاروان در اينجا می‌ايستد، ما را تنها و حيران به داخل نمايشگاه بين المللی قرآن كريم هدايت می‌كند. ما می‌مانيم و داغ زينب(س)، ما می مانيم و شجاعت عباس(ع)، ما می‌مانيم و مبارزه حسين بن علی(ع) با ظلم، ما می‌مانيم و وظيفه‌ای كه امروز به دوش داريم برای حراست از اسلام، دفاع از مظلوم و بيان حق و سر تسليم مقابل ظلم و زور خم نكردن.
