غلامرضا محمدزاده، مدیر کل اوقاف و امور خیریه استان تهران، در گفتوگو با کانون خبرنگاران
ایکنا،
نبأ، در رابطه با مسابقات بینالمللی قرآن گفت: در کشور دو نوع مسابقه برگزار میکنیم؛ یک نوع مسابقات داخلی است که یک پیشفرض دارد و آن هم تعلیم، آموزش و آگاهی برای عموم مردم است و نوع دوم که حالت ترویجی و تشویقی دارد؛ این رویدادها شامل تشویق برای جذب جوانان به قرآن و ایجاد فضای قرآنی در جامعه با حضور بزرگان قرآنی است که مسابقات بینالمللی قرآن از نوع دوم مسابقات است تا هم فضای جامعه قرآنی شود و هم تشویقی است برای مردم که در طول سال از دیگر برنامههای قرآنی استفاده کنند.
وی درباره پیشبرد و موفقیت برنامههای قرآنی گفت: رشد این مسابقات، با حضور افراد شرکتکننده و مهمان، خود را نشان میدهد، زمانی ما این مسابقات را با حضور 300 تا 400 نفر در حسینیه ارشاد برگزار میکردیم و بعد از آن تا سیودومین دوره مسابقات بینالمللی قرآن در سالن اجلاس برگزار شد و چون با گذشت زمان این مکانها پاسخگوی جمعیت مردم نبودند، مسابقات را به مصلی امام خمینی(ره) آوردیم، این جابهجاییها خود از نشانههای رشد و استقبال مردم از مسابقات و تأثیرگذاری این نوع مراسمات در جامعه است.
محمدزاده به خواسته رهبر معظم انقلاب در رابطه با تربیت 10 میلیون حافظ در جامعه، اشاره کرد و افزود: رهبر انقلاب با بیان اینکه یک جامعه 70 میلیونی باید 10 میلیون حافظ قرآن داشته باشد، طرح موضوع کردند و به همین نسبت باید قاری و مفسر نیز تربیت شود، بعد از انقلاب اسلامی حقیقتاً بهطور جدی روی این مسائل کار نشده است و در بحث فعالیتهای قرآنی آنطوری که از یک انقلاب فرهنگی و قرآنی، انتظار میرود کار نشد، حتی دستگاهها، مؤسسات، مجموعههای آموزشی و حتی حوزههای علمیه، برنامه منسجم برای تربیت قاری، حافظ قرآن و مفسر قرآن نداشتند، امروزه این نوع نگاه شکسته شده است، امروز در استان تهران بیش از250 هزار نفر در برنامههای حفظ قرآن شرکت میکنند و این علامت رشد است.
وی ادامه داد: باید در کارهای آموزشی، با برنامه و هدفدار که قابل رصد و پیگیری کردن باشد، تلاش را بیشتر کنیم و برگزاری همایشها و مسابقات قرآنی در طول سال را بیشتر کنیم و مسابقات فقط در همین مسابقات بینالمللی و با حضور قاریان مشخص و تعریف شده، نباشد، اینگونه مراسمات باید به مدارس، ادارات و سطح جامعه نیز وارد شود.
مدیر کل اوقاف و امور خیریه استان تهران با اشاره به نظام آموزشی کشور بیان کرد: در بدنه آموزشی دانشگاه، مدارس و حوزه، کسانی که متکفل امر آموزش هستند هنوز به این مطلب نرسیدهاند که برنامههای قرآنی باید جزء برنامههای اصلی آموزشی قرار بگیرد، در دولت نهم و دهم بحث مدارس قرآنی پیش آمد اما عاقبت این مدارس چه شد، 10 میلیون دانشآموز، پنج ساعت در اختیار ما بودند، اما چه شد، در حوزههای علمیه و دانشگاهها آیا دروس و برنامههای علمی در صدر برنامهها قرار دارد؟ تا وقتی که این مسائل را برای تصمیم گیران مراکز آموزشی تبدیل به باور نکنیم، سخت است که اظهار نظر کنیم که در چند سال آینده چه اتفاقاتی خواهد افتاد، این اتفاقات قرآنی که اکنون در جامعه شاهد آن هستیم را مدیون مؤسسات مردمی قرآنی هستیم و از ناحیه حاکمیت و دولت هنوز اتفاقی رخ نداده است.
*امیر صالحی