حکایت پله‌هایی که مانع از ترقی شدند
گروه فعالیتهای قرآنی: لیلا لطیفی، از معلولان شهرستان خمین و قاری قرآن، دارای عزم و اراده‌ای ستودنی است اما زندگی‌اش روایت‌گر شرایط تلخی است که نمی‌توان از کنار آن به سادگی گذشت. پله‌های شهر برای او نه تنها راه ترقی را باز نکرده که مانع از تحقق آرزوهای قرآنی‌اش شده است.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) از مرکزی، دوم دی‌ماه سال1356 دختری به نام لیلا در روستای برجک از توابع شهرستان خمین متولد می‌شود، کودکی سالم که در 8 ماهگی بر اثر تب و اشتباه پزشکی برای همیشه از راه رفتن و دویدن محروم می‌شود.
لیلا لطیفی، قاری قرآن و رتبه اول رشته ترتیل در جشنواره فرهنگی آموزشی قرآن و عترت بهزیستی در سال 95 در گفت‌وگو با خبرنگار ایکنا گفت: اوایل وضعیت جسمانی‌ام از این بدتر بود اما با پیگیری‌های پدر و مادرم و انجام ورزش امروز از نظر جسمی وحرکتی خیلی وضعیت بهتری دارم.
وی با اشاره به اینکه موفق به اخذ لیسانس مدیریت دولتی در دانشگاه پیام نورشده است افزود: دوران ابتدایی را در روستا گذراندم تا دوره سوم راهنمایی و به دلیل نبودن امکان تحصیل، خانواده مجبور به مهاجرت به شهر شدند.
لطیفی ادامه داد: تا سن پنج سالگی از اینکه معلول هستم اذیت می‌شدم مخصوصاً با دیدن هم سال‌های خودم در بین فامیل و همسایگان اما از زمانی که با مرکز نگهداری ازمعلولان در تهران و معلولان آنجا آشنا شدم نسبت به وضیت خودم امیدوار گشتم.
وی ادامه داد: با دویدن بچه‌ها من هم در ذهن خودم می‌دویدم، در بازی‌های دوستانم با پذیرفتن نقش‌هایی مثل داور، همبازی آنها بودم و خودم را درگیر بازی و فعالیتهای گروهی می‌کردم. در زمان دانشجویی مشکل رفت و آمد داشتم زیرا دانشگاه پله‌های زیادی داشت و همیشه خانواده یا کارمندان دانشگاه برای بردن من از این پله کمک می‌کردند.
لطیفی با اشاره به علاقه‌اش به ورزش تصریح کرد: به همراه چند دختر معلول دیگر والیبال نشسته کار می‌کردیم اما به دلیل مشکل تردد معلولان و نداشتن مربی این رشته ورزشی تعطیل شد، تردد مهمترین مشکل معلولان در خمین است، افراد معلول مجبورهستند همه جا همراه داشته باشند و همراه همیشگی من هم پدرم بود و بعد از فوت وی، رفت و آمدم در سطح شهر کمتر شده است.
این قاری قرآن درباره گرایشش به سمت قرائت گفت: قرآنی که قبل از اذان از تلویزیون پخش می‌شد آرامش خاصی برایم داشت و باعث شد به سمت قرآن بروم. قرائت قرآن را از دوره راهنمایی شروع کردم، به علت مختلط بودن مدرسه در روستا و نبود امکانات آموزشی نمی‌توانستنم قرائت را پیگیری کنم اما بعد از ورود به مدرسه در شهر، همیشه در برنامه صبحگاهی مدرسه قرآن می‌خواندم.
وی گفت: با تشویق ناظم مدرسه در مسابقات قرآن دانش‌آموزی شرکت کردم اما به دلیل مشکل تردد در شهر و بازهم پله‌های مراکز قرآنی نمی‌توانستم در کلاس‌های قرآن شرکت کنم و از آموزش درست دور ماندم.
لطیفی افزود: ازقرائت‌های عبدالباسط تقلید می‌کنم، صدای این قاری بزرگ در من احساس خوشایندی را ایجاد می‌کند، و تنها راه آموزشی از طریق برنامه‌های آموزشی تلویزیون و سی دی‌های آموزش قرآن است. از زمانی که وارد بهزیستی شدم در مسابقات فرهنگی وهنری این سازمان شرکت می‌کنم و موفق شدم در سال اول حضور در مسابقات قرآنی مقام اول این مسابقات را کسب کنم و در این چندین سال همیشه مقام اول استانی را داشتم .
بانوی معلول خمینی درباره مشکلات معلولان در این شهر گفت: معلولان جامعه، می‌خواهند از فرصت‌های برابر اجتماعی استفاده کنند اما در خمین هیچ پارک یا مکان تفریحی و فضای سبزی وجود ندارد که در آن شرایط معلولان به خصوص افرادی که بر روی صندلی چرخدار می‌نشینند را در نظر گرفته باشد.
لطیفی ادامه داد: عدم مناسب‌سازی ساختار شهری یکی از مشکلات بزرگی است که معلولان هر روز با آن مواجه هستند و به دلیل مناسب نبودن خیابان‌ها و پیاده‌روها معلولان مجبورند برای انجام کوچکترین کارهایشان از آژانس استفاده کنند که همین مورد سبب پرداخت هزینه‌های زیادی می‌شود.
وی اظهار کرد: معلولان باید بیشتر توانایی‌ها و استعدادهای خودشان در هر زمینه‌ای را در معرض ظهور قرار دهند تا مردم بیشتر با این افراد و توانای‌ها آشنایی پیدا کنند و مسئولان باید برای تحقق آن زمینه‌سازی کنند.
این بانوی قرآنی با اشاره به علاقه‌اش به یادگیری قرآن و پیشرفت در مسابقات ادامه داد: تمام مؤسسات قرآنی پله دارند بارها داوران مسابقات تذکر دادند که باید دوره تجوید را بگذرانم اما به علت مناسب نبودن مکان مؤسسات برای یک معلول، نمی‌توانم در کلاس‌های تجوید شرکت کنم.
لطیفی بیان کرد: دوست دارم روزی برای دیگران الگوشوم و در قرائت سبک خاص خودم را داشته باشم و برای رسیدن به این آرزو باید بسیار تلاش کنم و قدم اول آن حضور در کلاس‌های آموزشی است که تا به حال میسر نشده است.
یادآور می‌شود، خمین به عنوان شهر قرآنی، زادگاه حافظان و قاریانی است که توانسته‌اند در مسابقات استانی و کشوری رتبه‌های برتر کسب کنند اما به نظر می‌رسد فعالان قرآنی از علاقه‌مندان به کلام وحی که محدودیت جسمی دارند، غافل مانده‌اند.
لیلا لطیفی، قاری قرآن و رتبه اول رشته ترتیل در جشنواره فرهنگی آموزشی قرآن و عترت بهزیستی در سال 95 در گفت‌وگو با خبرنگار ایکنا گفت: اوایل وضعیت جسمانی‌ام از این بدتر بود اما با پیگیری‌های پدر و مادرم و انجام ورزش امروز از نظر جسمی وحرکتی خیلی وضعیت بهتری دارم.
وی با اشاره به اینکه موفق به اخذ لیسانس مدیریت دولتی در دانشگاه پیام نورشده است افزود: دوران ابتدایی را در روستا گذراندم تا دوره سوم راهنمایی و به دلیل نبودن امکان تحصیل، خانواده مجبور به مهاجرت به شهر شدند.
لطیفی ادامه داد: تا سن پنج سالگی از اینکه معلول هستم اذیت می‌شدم مخصوصاً با دیدن هم سال‌های خودم در بین فامیل و همسایگان اما از زمانی که با مرکز نگهداری ازمعلولان در تهران و معلولان آنجا آشنا شدم نسبت به وضیت خودم امیدوار گشتم.
وی ادامه داد: با دویدن بچه‌ها من هم در ذهن خودم می‌دویدم، در بازی‌های دوستانم با پذیرفتن نقش‌هایی مثل داور، همبازی آنها بودم و خودم را درگیر بازی و فعالیتهای گروهی می‌کردم. در زمان دانشجویی مشکل رفت و آمد داشتم زیرا دانشگاه پله‌های زیادی داشت و همیشه خانواده یا کارمندان دانشگاه برای بردن من از این پله کمک می‌کردند.
لطیفی با اشاره به علاقه‌اش به ورزش تصریح کرد: به همراه چند دختر معلول دیگر والیبال نشسته کار می‌کردیم اما به دلیل مشکل تردد معلولان و نداشتن مربی این رشته ورزشی تعطیل شد، تردد مهمترین مشکل معلولان در خمین است، افراد معلول مجبورهستند همه جا همراه داشته باشند و همراه همیشگی من هم پدرم بود و بعد از فوت وی، رفت و آمدم در سطح شهر کمتر شده است.
این قاری قرآن درباره گرایشش به سمت قرائت گفت: قرآنی که قبل از اذان از تلویزیون پخش می‌شد آرامش خاصی برایم داشت و باعث شد به سمت قرآن بروم. قرائت قرآن را از دوره راهنمایی شروع کردم، به علت مختلط بودن مدرسه در روستا و نبود امکانات آموزشی نمی‌توانستنم قرائت را پیگیری کنم اما بعد از ورود به مدرسه در شهر، همیشه در برنامه صبحگاهی مدرسه قرآن می‌خواندم.
وی گفت: با تشویق ناظم مدرسه در مسابقات قرآن دانش‌آموزی شرکت کردم اما به دلیل مشکل تردد در شهر و بازهم پله‌های مراکز قرآنی نمی‌توانستم در کلاس‌های قرآن شرکت کنم و از آموزش درست دور ماندم.
لطیفی افزود: ازقرائت‌های عبدالباسط تقلید می‌کنم، صدای این قاری بزرگ در من احساس خوشایندی را ایجاد می‌کند، و تنها راه آموزشی از طریق برنامه‌های آموزشی تلویزیون و سی دی‌های آموزش قرآن است. از زمانی که وارد بهزیستی شدم در مسابقات فرهنگی وهنری این سازمان شرکت می‌کنم و موفق شدم در سال اول حضور در مسابقات قرآنی مقام اول این مسابقات را کسب کنم و در این چندین سال همیشه مقام اول استانی را داشتم .
بانوی معلول خمینی درباره مشکلات معلولان در این شهر گفت: معلولان جامعه، می‌خواهند از فرصت‌های برابر اجتماعی استفاده کنند اما در خمین هیچ پارک یا مکان تفریحی و فضای سبزی وجود ندارد که در آن شرایط معلولان به خصوص افرادی که بر روی صندلی چرخدار می‌نشینند را در نظر گرفته باشد.
لطیفی ادامه داد: عدم مناسب‌سازی ساختار شهری یکی از مشکلات بزرگی است که معلولان هر روز با آن مواجه هستند و به دلیل مناسب نبودن خیابان‌ها و پیاده‌روها معلولان مجبورند برای انجام کوچکترین کارهایشان از آژانس استفاده کنند که همین مورد سبب پرداخت هزینه‌های زیادی می‌شود.
وی اظهار کرد: معلولان باید بیشتر توانایی‌ها و استعدادهای خودشان در هر زمینه‌ای را در معرض ظهور قرار دهند تا مردم بیشتر با این افراد و توانای‌ها آشنایی پیدا کنند و مسئولان باید برای تحقق آن زمینه‌سازی کنند.
این بانوی قرآنی با اشاره به علاقه‌اش به یادگیری قرآن و پیشرفت در مسابقات ادامه داد: تمام مؤسسات قرآنی پله دارند بارها داوران مسابقات تذکر دادند که باید دوره تجوید را بگذرانم اما به علت مناسب نبودن مکان مؤسسات برای یک معلول، نمی‌توانم در کلاس‌های تجوید شرکت کنم.
لطیفی بیان کرد: دوست دارم روزی برای دیگران الگوشوم و در قرائت سبک خاص خودم را داشته باشم و برای رسیدن به این آرزو باید بسیار تلاش کنم و قدم اول آن حضور در کلاس‌های آموزشی است که تا به حال میسر نشده است.
یادآور می‌شود، خمین به عنوان شهر قرآنی، زادگاه حافظان و قاریانی است که توانسته‌اند در مسابقات استانی و کشوری رتبه‌های برتر کسب کنند اما به نظر می‌رسد فعالان قرآنی از علاقه‌مندان به کلام وحی که محدودیت جسمی دارند، غافل مانده‌اند.
اراک
| 
۱۳۹۵/۰۹/۱۳ - ۲۰:۴۶
پاسخ
این حکایت، درد آشنای هزاران معلولی است که روزها به چشم می بینیم و شبها فراموشش می کنیم.این شهر برای معلولان ساخته نشده است 
