مدیریت صحیح زندگی و فعالیت مؤثر اجتماعی؛ از آثار ماه رمضان

حجت‌الاسلام والمسلمین سیدحسین خادمیان، استاد حوزه و دانشگاه در گفت‌وگو با ایکنا؛ درباره ماه مبارک رمضان گفت: ما باید ببینیم نگاهمان به روزه‌داری چیست، باید ببینیم خدای متعال که دعوت کننده به روزه است، چه نگاه و نگرشی درباره روزه برای ما دارد، پیامبر گرامی اسلام(ص) در خطبه شعبانیه که در آن حقیقت ماه رمضان را مطرح فرموده‌اند جمله عمیقی گفته‌اند که کمتر مورد توجه و دقت واقع شده است، ایشان می‌فرمایند:« قد اقبل الیکم شهرالله»، این اقبال یک معنایی را به ما گوشزد می‌کند، ما احساس می‌کنیم که خودمان از لحاظ تقویمی به ماه رمضان رسیده‌ایم در حالی که ماه رمضان قرار است به ما اقبال نشان دهد، ماه رمضان به هر کسی اقبال نشان نمی‌دهد، خود ما اگر یک منظره زیبا ببینیم به سمت آن اقبال نشان می‌دهیم پس باید زیبا رفتار کنیم تا ماه رمضان به ما اقبال نشان دهد، نمی‌شود که 11 ماه گناه کنیم بعد انتظار داشته باشیم در ماه رمضان توفیقات زیادی به دست آوریم، بلکه باید 11 ماه پاکیزه و خوشبو زندگی کنیم تا این اقبال از سوی ماه مبارک برایمان به وجود بیاید.

خادمیان تأکید کرد: حتی فکرهای آلوده هم نباید داشته باشیم، از امام معصوم(ع) منقول است که فرشتگان از بوی بد یا خوبی که از انسان متصاعد می‌شود می‌فهمند که او نیتی ناپاک یا شایسته در سر دارد، در رفتار سیاسی و اجتماعی و خانوادگی روح و جسم ما باید پاکیزه از آلودگی‌ها باشد تا به فرموده پیامبر(ص) این ماه مبارک به ما اقبال نشان دهد؛ عدم توجه به این نکته است که باعث می‌شود بعضی‌ها از این ماه فقط گشنگی و تشنگی‌اش را احساس کنند.

وی افزود: ماه مبارک رمضان دو وجه دارد؛ حقیقی و آثاری، یکی از این آثار تشنگی و گشنگی است اما حقیقت آن نیست، بعضی‌ها اشکال می‌گیرند که به جای روزه گرفتن، به فقرا کمک می‌کنیم تا به یاد فقرا بیفتیم. خیر، حقیقت ماه رمضان این نیست که به یاد فقرا بیفتیم، بلکه یکی از آثار ماه رمضان این است که به یاد گرسنگان می‌افتیم، بعضی‌ها در آثار اولیه ماه رمضان می‌مانند و به تعبیر امام صادق(ع) از این ماه فقط گرسنگی و تشنگی را می‌فهمند، در حالی که حقیقت این ماه «لعلکم تتقون» است، دائماً در قلعه محکم تقوا بودن حقیقت ماه رمضان است که باید در همه ایام زندگی ما جاری و ساری باشد. بنابراین اگر کسی فکر کند که من گناه کنم و در ماه رمضان توبه می‌کنم اشتباه است، البته توبه انسان در همه حالات قبول است اما این نگرش که فقط به دید توبه به ماه رمضان نگاه شود و به بحث «اقبال» توجه نشود، غلط است. قطعاً کسی که مراقب خود نباشد و از قلعه محکم تقوا بیرون بیاید نمی‌تواند از ماه رمضان بهره کافی را ببرد.

خادمیان در پاسخ به این سوال که به نظر می‌رسد در صدر اسلام، معنای روزه‌داری با کار و تلاش اجتماعی کامل می‌شد اما امروز عده‌ای روزه‌داری را با سستی و تنبلی در کار و فعالیت اجتماعی می‌آمیزند، تصریح کرد: از نظر فقهی این مسأله را داریم که اگر روزه‌دار عمداً کاری کند که به ضعف دچار شود، مرتکب مکروه شده است، اما به این معنا نیست که این ماه به ماه تنبلی و سستی تبدیل شود، بلکه ماه رمضان، ماه حرکت و کوشش است، به ما می‌گویند کمتر بخور تا ببینیم با حداقل‌ها می‌شود حداکثرها را کسب کرد، باید شیدایی اتصال به خدایی که مبدا حکمت و رحمت است را نشان دهیم، نشان دادن این شیدایی یک طراوت و حرکت لازم دارد، روزه‌گرفتن به معنای این است که ما با حداقل خوراک در شبانه‌روز، درست خوردن و مدیریت صحیح، زندگی را جلو ببریم و به بهترین صفات ارزنده دست یابیم.

این استاد و حوزه دانشگاه در پایان یادآور شد: این امتیازی است که خداوند به روزه‌دار داده است که اگر استراحت کرد و خوابید، برای او ثواب قید شود و همه عبادات او را در این ماه، ثواب مضاعف دهد، اما این بدان معنا نیست که گرفتار سستی و تنبلی باشیم، اگر در زمان عادی کار کردن ثواب داشته باشد قطعاً کارکردن برای کسب حلال خدا و تلاش علمی و فرهنگی و اقتصادی، چندین برابر آن ثواب دارد. ماه رمضان با ایستایی و تنبلی و سکون نسبتی ندارد، دعاهای مفصلی که از ابوحمزه ثمالی وارد شده و سفارش‌هایی که برای اقامه نماز و تلاوت قرآن در این ماه شده است، نشان می‌دهد که از نظر عبادی هم باید در ماه رمضان پویاتر باشیم.

انتهای پیام