روایتی از شب‌زنده‌داری عجیب مرحوم شفتی

به گزارش ایکنا؛ شب‌زنده‌داری و مناجات با خداوند در نیمه‌شب همواره جزئی از برنامه زندگی عالمان شیعی بوده است که روایات و اقوال درس‌آموزی از آن به دست ما رسیده است. آیت‌الله بهجت در بیان شب‌زنده‌داری شیخ مرتضی طالقانی و سید محمدباقر شفتی می‌گفتند: «مرحوم شیخ مرتضی [طالقانی] در مدرسه، شب‌ها بیدار می‌شد، و شب‌های ماه رمضان چند ساعت مشغول خواندن قرآن می‌شد و دورِ مدرسه راه می‌رفت و با صدای خوش، قرآن و اشعار مثنوی و بابا طاهر را با گریه و زاری می‌خواند، و روز که می‌شد، گوشه‌ای مشغول تدریس می‌شد. وهنگامی که درس نمی‌گفت، ساکت می‌نشست به‌گونه‌ای که گویا آن شخص دیشبی نیست.
آقا سید محمدباقر شفتی که به دست خود حدود جاری می‌کرد، شب‌ها مثل کسانی که عقل خود را از دست داده باشند، به گریه و زاری و حرکت‌های عجیب مشغول می‌شد و روز که می‌شد عبا و قبا می‌پوشید، به‌گونه‌ای که گویا آن کسی که شب با آن حال تضرع و زاری می‌کرد، نیست».

یادآور می‌شود، سید محمدباقر بن سیدمحمدتقی شَفتی بیدآبادی (۱۱۸۱-۱۲۶۰ق) فقیه شیعی در دوره قاجاریه از صاحبان فتوا و مفتی قضات قرن سیزدهم قمری و از نخستین فقیهانی بود که به لقب حجت‌الاسلام مشهور شد. سید محمدباقر شفتی، علاقه بسیار به اهل بیت(ع) داشت و با شنیدن روضه و مصیبت، حالت عجیبی به او دست می‌داد و از خود بی‌خود می‌شد، چنانکه تا زمانی که سید در مسجد حضور داشت، روضه‌خوانان بالای منبر نمی‌رفتند.

آیت‌الله بهجت در بیان میزان زهدورزی و تقوای مرحوم شفتی نقل می‌کردند: حجت‌الاسلام سید محمدباقر شفتی خوشه انگوری در طاقچه حجره خود گذاشته بود، هفته دیگر رفتند و دیدند که همان خوشه موجود است. از ایشان پرسیدند، فرمود: خیلی دوست دارم، ولی می‌خواهم با هوای نفس مخالفت کنم!

انتهای پیام