پیرو راه و روش خاتم پیغمبرانت قرارم ده

به گزارش ایکنا؛ بیست و پنج روز از ماه رمضان گذشت. اینکه در چنین روزی از خدا بخواهیم دوستی با دوستان خود و دشمنی با دشمنان خود را نصیب ما کند یعنی باید در چنین روزی به حدی از علم و اگاهی رسیده باشیم که دوستان خدا و دشمنانش را بشناسیم. پس از مرحله شناخت است که دوستی حقیقی و دشمنی اگاهانه حاصل می شود.

در دعای روز بیست و پنجم ماه رمضان می‌خوانیم:

«اللّهمّ اجْعَلْنی فیهِ محبّاً لأوْلیائِکَ ومُعادیاً لأعْدائِکَ مُسْتَنّاً بِسُنّةِ خاتَمِ انْبیائِکَ یا عاصِمَ قُلوبِ النّبیین؛ خدایا قرار بده در این روز دوستی با دوستانت را ودشمنی با دشمنانت و پیرو راه و روش خاتم پیغمبرانت قرارم ده ای نگهدار دل‌های پیامبران».

پیام اول و دوم: دوستی با دوستان خدا و دشمنی با دشمنان خدا

از پایه‌های اساسی مذهب تشیع و شریعت مقدس اسلام، دوستی با دوستان خدا و دشمنی با دشمنان خداوند تبارک و تعالی است، روایت شده، روزی پیامبر(ص) به اصحاب فرمودند: آیا می‌دانید کدامیک از دستگیره‌های ایمان محکم‌تر است؟ هرکس جوابی داد، پیامبر(ص) فرمود: «اَلْحُبُّ فِی اللهِ وَ الْبُغْضُ فِی اللهِ وَ تَوَالِی اَوْلِیاءَ اللهَ و التَّبَرِی مِنْ اَعدَاءِ اللهِ ؛ محکم‌ترین دستگیره ایمان دوستی و دشمنی در راه خدا و دوستی با اولیاء خدا و بیزاری از دشمنان خداست».

دوستی و دشمنی افراد با یکدیگر دلائل متعدد دارد، اگر دوستی دیگران برای اَجر اخروی و پاداش معنوی باشد این دوستی، دوستی برای خدا محسوب می‌شود و بغض فی الله دشمنی با افراد است از آن جهت که دشمن خدا هستند و از مسیر اطاعت و عبادت حق تعالی دور گشته‌اند، اما آن دشمنی که بر اساس کینه‌های شخصی و با اغراض دنیوی باشد بغض فی الله، به حساب نمی‌آید، اگر کسی در دل محبت دوستان خدا را دارد، باید دشمنی دشمنان خدا را هم داشته باشد، زیرا این دو ملازم یکدیگرند، همانگونه که اطاعت خدا موجب محبت فرد می‌شود، باید معصیت وی هم موجب دشمنی با او شود. ائمه اطهار(ع) بهترین مصداق اولیاء الهی هستند که در این روز از خداوند متعال خواسته ایم خداوند ما را جزء محبین واقعی آنها قرار دهد و با آنهایی که بغض عداوت و کینه نسبت به آنها دارند دشمن باشیم در خصوص توضیح فقره فوق در ذیل به روایاتی در باب حب و بغض نسبت آنها اشاره می‌شود.

پیام سوم: پیروی از سنت پیامبر اکرم(ص)

منابع چهارگانه فقه شیعه عبارتند از قرآن، سنت، عقل و اجماع. در میان این منابع، قرآن و سنت به عنوان دو منبع پذیرفته شده در میان کلیه فرق اسلامی به شمار می‌روند. سنت در لغت به معنی طریقه و روش است و در اسناد آن به خداوند، قانون کلی حاکم بر جوامع را می‌رساند. اما سنت در اصطلاح اصولیین مورد اختلاف واقع شده و آنچه همه فرق اسلامی بر آن اتفاق نظر دارند، این است که، آنچه از پیامبر(ص) صادر شد، اعم از قول، فعل و تقریر، سنت و حجت است و ما شیعیان آن را فراتر از پیامبر(ص) دانسته و قول، فعل و تقریر معصوم(ع) را که شامل پیامبر، ائمه اثنی عشر و فاطمه زهرا(س) اجمعین می‌شود را سنت و حجت می‌دانیم. لذا در این عبارت از دعا می‌خوانیم «مُسْتَنّاً بِسُنَّةِ خَاتَمِ أَنْبِیائِکَ؛ خدایا مرا پیرو راه روشن آخرین پیامبرانت قرار ده» و روشن است که استمرار راه روشن پیامبر در پیروی از سنت ائمه اطهار(ع) و صدیقه طاهره (س) است، که این سنت بخشی از آن واجب و بخشی مستحب به شمار می‌رود.

برگرفته از کتاب «۱۲۰ نکته و پیام از ادعیه ماه مبارک رمضان» نوشته حجت‌الاسلام روح‌الله بیدرام.

انتهای پیام