خودخواهی؛ فاجعه‌ای بزرگ‌تر از کرونا در جامعه ایرانی
جامعه‌ای که مردم برای هم جان می‌دادند، اکنون جان هم را می‌گیرند و هیچ کس حاضر نیست مسئولیت عملکرد خود و تأثیر آن بر کل جامعه را بر عهده گیرد و این خطری که کرونا را تشدید کرده به مراتب خطرناک‌تر از کرونا در یک جامعه اسلامی و انسانی است.
به گزارش ایکنا، ما خودخواه شده‌ایم و این خودخواهی ما را به سوی خودکشی دسته‌جمعی می‌کشاند. ما همان مردمی که قرن‌ها در کنار هم و برای هم زیسته‌ایم و فداکاری کرده‌ایم، همان مردمی که عید سه سال قبل به خاطر سیل در جنوب ایران، سیل کمک‌های مردمی به سمت جنوب سرازیر کردیم، همان مردمی که با هر زلزله در نقطه کشور قلب‌هایمان لرزید و درد هموطن کشیدیم و مرهمی برای یکدیگر شدیم، اکنون خودخواه شده‌ایم.
آنقدر خودخواه شده‌ایم که حتی حاضر نیستیم به خاطر خود؛ اعضای خانواده مان، هموطنانمان در حد استفاده از یک ماسک فداکاری کنیم و در این خودخواهی نسبت به محکومیت یکدیگر هم سبقت می‌گیریم.
در این روزگار کرونایی که جان آدمیزاد همچون برگ خزان در حال شماره افتادن است؛ عده‌ای دورهمی می‌روند و دیگران را به دلیل رفتن به مسجد محکوم می‌کنند، عده‌ای شمال می‌روند و دیگران را به خاطر رفتن به مشهد و شهرهای مذهبی سرزنش می‌کنند، عده‌ای ترکیه می‌روند و معتقدند نباید به دلیل شیوع کرونا سفر اربعین برگزار شود. عده‌ای می‌گویند باید عزاداری ممنوع شود اما به محض اعلام تعطیلی جاده‌ها قیامت برپا می‌شود.
پزشکان و پرستاران از فشار کار و خستگی نسبت به رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی التماس می‌کنند و عده‌ای در بازار داغ شبکه‌های اجتماعی خود که ناظر اشک‌های کادر درمان هستند؛ تصاویر سفرهای تابستانی، دورهمی‌های غیرضروری، جشن های تولد و عروسی و... را بازنشر می‌دهند!
هر روز صدها خانواده عزادار می‌شوند، صدها نفر با شور و عشق به زندگی دنیا را به واسط کرونا ترک می‌گویند اما مسئولانی که تا دیروز از عملکردشان در بحران کرونا دفاع می‌کردند اکنون و هنگامه خداحافظی از صندلی قدرت مشغول محکوم کردن همدیگر هستند. «واکسیناسیون را دیر شروع کردیم». جمله‌ای کوتاه با بار روانی ویرانگر؛ جمله‌ای که حاصل آن بدرود هزاران نفر با زندگی است....
در مقابل تأکیدات مداوم مسئولان دولتی که مردم را (و تنها مردم را) به رعایت پروتکل‌های بهداشتی دعوت و آشکار و پنهان مردم را مسئول شرایط موجود می‌دانند، مردم هم انگار برای اثبات گناه‌کاری دولتمردان هر روز در حال کاستن توجه خود به مسائل بهداشتی در بحران جاری هستند.
گویی رقابتی در میان است؛ مسابقه فراموشی وظایف متقابل؛ از مردم به مردم و دولت به مردم. جالب آنکه در این میان همگان ادعای مسلمانی داریم و برای این ادعا از هیچ تظاهری فروگذار نمی‌کنیم. اما فراموش کرده‌ایم که آموزه‌های اسلامی ما را به رعایت حق‌الله، حق‌الناس و حق‌النفس و عمل به مسئولیت متقابل دولت و مردم سفارش اکید داده است.
جسم در اسلام امانت الهی است اما مراقب آن نیستیم ولو به قیمت زدن ماسک و اندکی صبر، حق‌الناس را هم فراموش کرده‌ایم آن هم در ماه محرم؛ ماهی که همه ساله عزادار شهید آن اباعبدالله (ع) هستیم؛ شهیدی که در راه اصلاح جامعه، سفارش به معروف و نعی از منکر، رعایت حق الناس و... زیست.
سخن از این خودخواهی و خودمحوری جامعه انسانی ایران فراوان است؛ بررسی این خطر مهمتر از بحران کرونا برای ایرانیان، مجال مناسب نشست‌های آسیب‌شناسی با حضور اساتید جامعه‌شناسی، روانشناسی و.. را می‌طلبد. امید که صاحب‌نظران این عرصه به بررسی آن ورود جدی کنند.
به قلم زهرا ایرجی
انتهای پیام
