پرهیز از لغو؛ راه رسیدن به نماز با اخلاص/ نماز نادیدنی‌ها را دیدنی می‌کند

به گزارش ایکنا؛ مراسم سوگواری شب اربعین با سخنرانی آیت‌الله محمود امجد و محمدحسین رحیمی در مجتمع نوید صالحین برگزار شد. آیت‌الله امجد در این مراسم به بازخوانی بخش‌هایی از کتاب «خلاصه تعالیم اسلام» اثر علامه طباطبایی پرداخت و اظهار کرد: دین یکسری دستورات عملی و اخلاقی است که پیامبران از طرف خداوند برای راهنمایی و هدایت بشر آورده‌اند. دین نسخه‌ای است که خداوند برای بشر ارائه کرده است. انجام این دستورها موجب سعادت انسان است. اگر پرسیدند چرا امام حسین(ع) این کار را کرد، بگویید برای سعادت بشر. خیلی‌ها برای وطن یا چیزهای دیگر فداکاری می‌کنند، اما امام حسین(ع) برای سعادت بشر فداکاری کرد. اگر ما دیندار باشیم و از دستورات پیامبران پیروی کنیم هم در این دنیا خوشبخت می‌شویم و هم در سرای آخرت سعادتمند خواهیم بود.

وی افزود: انسان دنبال سعادت است اما سعادت چیست؟ پول و مقام است یا کسی که علم و قدرت محض است؟ خداوند چهار صفت دارد: قدرت، علم، رحمت و حب. خداوند متعال فرموده است: «احببت ان اعرف؛ دوست دارم شناخته شوم». هرکسی دوست دارد شناخته شود. هیچ انسانی نیست که دلش نخواهد شناخته بشود. خداوند هم دوست دارد شناخته شود.

استاد اخلاق تأکید کرد: دستورات و تعالیم اسلام به سه بخش تقسیم می‌شود: اخلاق، احکام و اعتقادات. بعد از شناختن خدا باید احکام را به جای بیاوریم. شما یک عمر به طهارت و صلاه نیاز دارید. خدا کند ما نمازگزار باشیم. مرحوم رحیم ارباب صد سال عمر کرد. ایشان گفته است تمام عمر، چشمم به یک نامحرم نیفتاد. در تمام عمر غیبت نکرد؛ حتی در تمام عمر غیبت هم نشنید. ایشان وقتی نماز می‌خواند مردم تعجب می‌کردند، زیرا بدنش می‌لرزید.

وی تصریح کرد: نماز نادیدنی‌ها را برای انسان دیدنی می‌کند. نماز موجب می‌شود چیزهایی را که پیامبر(ص) می‌دید ما هم مشاهده کنیم؛ منتهی انسان باید زبان خود را کنترل کند. اگر انسان زبانش را کنترل کند به همه جا می‌رسید. در ابتدای سوره مؤمنون می‌خوانیم: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ وَالَّذِينَ هُمْ عَنِ اللَّغْوِ مُعْرِضُونَ». علت اینکه ما توجه به نماز نداریم این است که زندگی‌مان لغو است، حرف زدن‌مان لغو است.

امجد در ادامه گفت: خداوند متعال در قرآن می‌فرماید وقتی از اهل جهنم سؤال می‌شود چه چیزی باعث شد که شما به جهنم بیفتید، پاسخ می‌دهند که ما جزء نمازگزاران نبودیم. اگر به شما بگویند هزار میلیارد به شما می‌دهیم یک دقیقه در آتش بمان، آیا کسی قبول می‌کند؟ ما یک جهنمی شنیدیم ولی متأسفانه خودمان جهنم شدیم. در جهنم سؤال می‌کنند چرا به جهنم رفتید؟ می‌گویند چون نماز نخواندیم. رحیم ارباب وقتی نماز می‌خواند دنده‌هایش می‌لرزید. آیا ما این مطلب را می‌فهمیم؟ آیا ما در این وادی هستیم؟ نماز ستون دین است. ستون مایه نگهداری از بناست. باید ستون را نگه داشت تا خانه برقرار باشد.

در ابتدای جلسه محمدحسین رحیمی به ایراد سخن پرداخت و اظهار کرد: یکی از علومی که در جامعه اسلامی خیلی روی آن کار شده است ادبیات عرب است. شاید کمتر علمی باشد که به اندازه ادبیات عرب رویش کار شده باشد. ما آنقدر در ادبیات عرب کتاب‌های مختلف داریم که بنده سراغ ندارم به این میزان روی زبان دیگری کار شده باشد. هم از لحاظ طول زمان و هم از لحاظ عرض زمان، ادبیات عرب غوغاست. از این طرف از لحاظ ارائه یکی از بدترین علوم، ادبیات عرب است. یعنی ما از لحاظ منبع در اوجیم ولی از نظر ارائه صفر هستیم.

آسیب‌شناسی ارائه معارف دین اسلام

وی افزود: ما ادعا می‌کنیم که معارفی داریم چنین و چنان، اسلامی داریم چنین و چنان؛ ولی در ارائه این معارف آنقدر ضعیف عمل کردیم که وقتی به جامعه نگاه می‌کنیم هیچ بویی از اسلام در جامعه نمی‌بینیم. ما مشکل ارائه داریم. این مشکل ماست. اندیشمندان ما باید روی این موضوع فکر کنند که چرا معارف ما در زندگی‌مان جریان ندارد. دیگران یک تعالیم کمی دارند ولی همان را وارد زندگی‌شان کردند و در تمام شئون زندگی‌شان، آن تعالیم معرفتی موجود است.

رحیمی تصریح کرد: نکته دیگر اینکه ما هرجایی برویم کل معارف اسلام بین دو نکته و یک خروجی خلاصه می‌شود. اسلام به تمامه یا علم است یا عمل. اسلام دائماً انسان را به یک عمل نافع دعوت می‌کند که پشتوانه آن یک عمل صالحی وجود دارد. در دین ما مکرراً علمی که پشت سرش عمل نیست را تخطئه کردند، عملی که به علم تکیه ندارند را تخطئه کردند. امام صادق(ع) می‌فرمایند دو نفر پشت مرا شکستند: عالمی که به علمش عمل نمی‌کند و جاهلی که اهل عمل است.

وی در پایان گفت: شیطان جامعه را دعوت به عمل بدون علم می‌کند. شما نگاه می‌کنید می‌بینید فقط مراسم و هیئت برگزار می‌شود. از آن طرف هم علمی وجود دارد که محصولی ندارد. اگر این حلقه درست باشد و علم و عمل وجود داشته باشد یک خروجی دارد. اگر ما توانستیم علم نافع کسب کنیم و عمل صالح هم انجام دهیم، خروجی این چرخه بین علم و عمل صالح، یک قلب سلیم است. محصول کارخانه خودمانیم. خود ما یک اعتقاد قلبی هستیم. در قلب ما یک حقیقتی جاری می‌شود و ما آن را دریافت می‌کنیم.