چهار توصیه اخلاقی برای مواجهه با کرونا

به گزارش ایکنا؛ مصطفی ملکیان، پژوهشگر فلسفه و اخلاق در پیامی تصویری به ذکر چهار توصیه در مواجهه با ویروس کرونا پرداخته است که متن آن از نظر می‌گذرد؛

به عنوان یک ایرانی می‌خواستم چند نکته را به هموطنان تذکر بدهم. نکته اول که نظراً خیلی واضح است، ولی ممکن است عملاً به آن کمتر توجه کنیم، این است که در برابر بیماری جز پیشگیری و درمان هیچ کار دیگری نمی‌شود کرد. بنابراین هرچه بیماری ناگوار باشد، تنها می‌شود کارهایی برای پیشگیری و درمان این بیماری کرد. هر کار دیگری غیر از این دو کار در واقع یا زائد است یا مضر به حال ماست. بنابراین همیشه باید توجه کنیم به اینکه آیا من در قبال این بیماری واکنش پیشگیرانه و درمانگرانه دارم یا نه. اگر نسبت به خودم این واکنش را ندارم، هر واکنش دیگری زائد و مضر است. اینکه ما با آرامش فقط همّ و غم خود را مصروف این کنیم که آیا داریم به پیشگیری یا درمان این بیماری در باب خودمان و دیگران کمک می‌کنیم یا نه مهم‌ترین کار و یگانه کار است.

آسیب ترس از مصائب

نکته دوم که اختصاص به این بیماری ندارد، نکته‌ای است که در روانشناسی اجتماعی هم مورد تأکید روانشناسان اجتماعی است و آن اینکه ترس از مصائب بیشتر از خود مصائب لطمه‌زننده است، هم به فرد و هم به جامعه. اینکه من از چیزی بترسم، هرچقدر هم خود آن چیز خطرناک باشد، ولی ترس از آن، از خود آن چیز خطرناکتر است. این نکته‌ای عام است. بنابراین من در عین حال که از این بیماری وحشت دارم، اما باید توجه کنم که خود ترس و وحشتی که دارم اثر مخربش برای من بیشتر از خود بیماری است. این نکته را خیلی محل تأکید قرار می‌دهم.

نکته سوم اینکه مسلما کسانی هستند که از سر جهل و نادانی کارهایی می‌کنند که بالمآل به سود ما نیست.  بسیاری از سخنانی که در فضای مجازی و فضای حقیقی رد و بدل می‌شود، چون از سر جهل است می‌تواند اثرات ویرانگری داشته باشد. ما می‌توانیم جلوی تأثیر این سخنان بر ذهن و ضمیر خود را بگیریم. ما به نوعی حفاظت‌گری بین ذهن و روان خودمان و این شایعات نیاز داریم.

نکته چهارم اینکه ما ایرانیان یاد گرفتیم کسی به فکر ما نیست. بنابراین هرگونه امید به دیگران را در مواجهه با این مصائب در خودمان ریشه‌کن کنیم. فقط ما مردم باید خودمان برای خودمان کاری کنیم. هیچ وقت به امید هیچ کسی غیر از خود ما مردم نباشید. ما باید فرض را بر این بگیریم که هیچ کس در اندیشه ما نیست، هیچ کس غم ما را نمی‌خورد، بنابراین باید خودمان غمگسار هم باشیم.