اخلاق امام عسکری(ع) اخلاق الهی بود / نمونه‌ای از علم غیب امام

به گزارش ایکنا، جلسه سخنرانی حجت‌الاسلام شیخ حسین انصاریان به مناسبت ولادت امام حسن عسکری(ع)، شب گذشته 3 آذرماه به صورت مجازی برگزار شد.

وی در این جلسه اظهار کرد: نه تنها امام عسکری(ع)، بلکه همه انبیاء و ائمه معصومین(ع) با ولادتشان جهان را روشن کردند و نور بخشیدند، چراکه این بزرگواران سراج منیر و خورشید تابنده هستند. در همه دوره‌ها اکثر مردم اهل تعلق و اندیشه نبودند و در برابر حق کبر داشتند، لذا مانند خفاش شب‌کور نتوانستند از این انوار بهره ببرند؛ خورشیدهایی که مخازن علم و ادب و تقوا و معارف بودند و کلید سعادت دنیا و آخرت مردم به دست آنها بود. در هر صورت وجود مبارک امام یازدهم، پدر بزرگوار ولی‌الله الاعظم، امام زمان(ع) در سال 232 هجری به دنیا آمدند. نزدیک چهار سالشان بود که همراه پدرشان به شهر سامره تبعید شدند و همانجا به صورت زندانی زندگی کردند و از دنیا رفتند.

وی ادامه داد: کنیه وجود مقدس ایشان ابومحمد بود. از القاب معروف حضرت زکی و عسکری بود. زکی یعنی پاک، معصوم، خالص و بی‌عیب. این اوصاف برای همه انبیا و ائمه(ع) بود. از وجود امام عسکری(ع) معجزاتی نقل شده است که من به مناسبت ولادت حضرت یک مورد را برایتان عرض می‌کنم. شخصی به نام اسماعیل می‌گوید یک روز سر راه عبوری امام حسن عسکری(ع) نشستم. وقتی امام به من رسید، به حضرت عرض کردم من دیگر چیزی در بساط ندارم و نیازمند هستم. امام عسکری(ع) که اخلاقش اخلاق خداوند بود؛ همچنانکه در روایت آمده است پیامبر(ص) به همه مردم عالم فرمان داده است به اخلاق الهی متخلق شوند. این اخلاق الهی در هر کس باشد، همه جوانب وجودش برای دیگران سود و منفعت است. وقتی طرف به حضرت گفت من واقعا نیازمندم و حتی غذای ظهر و شبم را ندارم، امام با محبت به او فرمودند: چرا خلاف می‌گویی و برای اظهار حاجتت سوگند دروغ خوردی؟ حضرت فرمودند شما در خانه‌ات دویست اشرفی پول پنهان کردی. بعد فرمودند من این را نگفتم که چیزی به تو عطا نکنم.

وی ادامه داد: بعد حضرت فرمودند: اهل بیت(ع) کسی را رد نمی‌کنند، این اخلاق پروردگار است. با اینکه مردم دارند، باز هم خدا به آنها عطا می‌کنند. بعد حضرت به خادمشان فرمودند صد اشرفی به او بده. با اینکه طرف پول داشت، ولی امام به او عطا کرد. پس شرط عطا کردن ائمه(ع) این نیست که آدم ندار باشد. بهره‌ای از آن دویست اشرفی که پنهان کردی نمی‌بری، بعد از گذشت مدتی، آن شخص نیازمند شد و به اتاقی رفت که دویست اشرفی را در آن پنهان کرده بود. دید خبری از آن دویست درهم نیست. خیلی زشت است انسان در کنار خبرداران عالم انحراف و گناه داشته باشد و خلافگو باشد.

استاد اخلاق در ادامه یادآور شد: در سوره توبه می‌خوانیم: «وَقُلِ اعْمَلُوا فَسَيَرَى اللَّهُ عَمَلَكُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ وَسَتُرَدُّونَ إِلَى عَالِمِ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ فَيُنَبِّئُكُمْ بِمَا كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ؛ و بگو [هر كارى مى‏ خواهيد] بكنيد كه به زودى خدا و پيامبر او و مؤمنان در كردار شما خواهند نگريست و به زودى به سوى داناى نهان و آشكار بازگردانيده مى‌شويد، پس ما را به آنچه انجام مى‌داديد آگاه خواهد كرد». منظور از مومنین در این آیه ائمه طاهرین(ع) هستند. پس ائمه ناظر بر اعمال ما هستند و اعمال ما را مشاهده می‌کنند، چرا باید یک نفر بی‌تقوایی کند و به خدا دروغ بگوید، در حالی که دروغش نزد خدا ثابت است؟ چرا باید انسان بی‌تقوایی بکند و به پیامبر و امام معصوم دروغ بگوید؟ خداوند درباره قیامت هزار آیه دارد؛ یک آیه آن این است: «يَوْمُ يَنْفَعُ الصَّادِقِينَ صِدْقُهُمْ». مفهوم مخالف آیه این است که دروغگویان ضرر می‌کنند، چون در گناه سودی وجود ندارد.