نگهداری ۱۸ نسخه خطی از آثار عطار در کتابخانه ملی
به گفته فهرستنویس نسخ خطی کتابخانه ملی ایران ۱۸ نسخه خطی از آثار عطار در گنجینه کتابخانه ملی نگهداری می‌شود که ارزش پژوهشی قابل توجهی برای محققان دارد.
به گزارش ایکنا به نقل از روابط عمومی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، سید محمدصادق ابراهیمیان در روز بزرگداشت عطار نیشابوری از عارفان و شاعران ایران به تشریح مجموعه نسخ خطی این شخصیت بلندنام ادبیات فارسی پرداخت و درباره نسخ نفیس به جا مانده از عطار نیشابوری در گنجینه کتابخانه ملی گفت: در گنجینه اداره کل کتاب‌های خطی و نادر سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، ۱۸ نسخه خطی از آثار عطار از جمله کلیات، منتخبات و دیوان اشعار او نگهداری می‌شود که ارزش پژوهشی قابل‌توجهی برای محققان دارد.وی افزود: البته در کنار این آثار مستقل، به سلیقه کاتبان و به فراخور احوال و اقتضا در قالب مجموعه‌هایی، چون جُنگ، سفینه و تذکره به آثاری از این شاعر نامی برمی‌خوریم که در بیش از ۱۷۰ نسخه آمده و در کتابخانه ملی نگهداری می‌شود.
ابراهیمیان در تشریح برخی از مهمترین نسخ خطی آثار عطار در کتابخانه ملی بیان کرد: یک نسخه خطی از «منطق‌الطیر»، کتابت به سال ۸۶۷ هجری قمری در کتابخانه ملی نگهداری می‌شود که دارای تذهیب زیبا بوده و این نسخه خطی با جدول کشی دولایه زر و جوهر آب لاجورد نگاشته شده است.
وی ادامه داد: یک نسخه خطی دیگر که شامل کلیات آثار عطار نیشابوری می‌شود نیز در کتابخانه ملی نگهداری می‌شود که کتابت آن به سال ۸۴۷ هجری قمری برمی‌گردد و «محمد ابن حاجی طالب نیشابوری» آن را کتابت کرده است. این نسخه به دلیل آرایه‌های زیبایی که دارد، احتمال می‌رود به سفارش یک شخصیت مهم حکومتی کتابت شده است و به نوعی نسخه خطی سلطانی است.
این فهرستنویس به دیگر نسخه خطی کلیات آثار عطار نیشابوری در کتابخانه ملی که کتابت آن به شیوه «متن و حاشیه» و برای دوره تیموری است، اشاره کرد و گفت: کتابت این نسخه خطی متعلق به سال ۸۶۲ ق است و شیوه کتاب آرایی آن برگرفته از مکتب هرات است.
وی با اشاره به یکی از قدیمی‌ترین نسخ خطی آثار عطار نیشابوری که مربوط به قرن هفتم هجری قمری و نزدیک به تاریخ و زمان زندگی عطار است، بیان کرد: این نسخه بر روی کاغذ اعلای سمرقندی با خط نسخ پخته‌ای کتابت شده که به علت افتادگی در آغاز و انجام تاریخ دقیق کتابت و نام کاتب معلوم نیست. اما از رسم‌الخط و نوع کاغذ برمی‌آید که در همان قرن هفتم هجری قمری نگاشته شده است. این نسخه پیش از این در تملک زنده‌یاد استاد صادق‌کیا بوده است.
انتهای پیام 
