نگاهی به کتاب «زندگانی علی‌بن‌حسین(ع)» نوشته سیدجعفر شهیدی
گروه ادب: کتاب «زندگانی علی‌بن‌حسین(ع)» نوشته سیدجعفر شهیدی است که با تکیه بر منطق و مدرک به رشته تحریر درآمده است و ما به مناسبت محرم و عاشورای حسینی(ع) نگاهی به آن داریم.
به گزارش خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا)، کتاب «زندگانی علی بن‌حسین(ع)» نوشته سیدجعفر شهیدی است که در این اثر تلاش کرده تا آنچه می‌نویسد براساس منطق و مدرک و نه عاطفه و احساس باشد و به اذعان خود در مقدمه، آنچه نوشته، چیزی است که تاریخ‌نویسان و جامعه‌شناسان اسلامی و حتی غیرمسلمانان آن را پذیرفته‌اند.
شهیدی در مطلع سخن، درباره القاب امام سجاد(ع) نوشته و از جمله آنها «ذوالثفنات»، «سیدالعابدین»، «سیدالمتقین»، «امام المؤمنین»، «الامین» و «سجاد» است و این لقب‌ها را که به امام علی‌بن‌الحسین(ع) نهاده‌اند، مانند لقب‌هایی نیست که در عرب به هنگام زادن کودک یا در کودکی وی به او می‌دهند و نیز چون لقب‌هایی نیست که از سده سوم هجری در قلمرو حکومت اسلامی رواج یافت یا لقب‌هایی که در سده سیزدهم و چهاردهم هجری در کشور ما معمول شد و یکی از منتقدان اجتماعی فهرستی از آن را در کتاب خود آورده است.
در بخشی از این اثر می‌خوانیم: «واکنش حادثه کربلا نخست با آمدن اسیران به کوفه پدید آمد. با همه سختگیری پسر زیاد در حوزه حکومت خود و ترساندن مردمان از مخالفت با یزید، باز از آن مردم نیمه مرده و ستم پذیرنده خرده‌گیری دیده شد. روزی که پسر زیاد در مسجد، خطبه خواند و ضمن گفته‌های خود یزید و تبار او را ستود و حسین(ع) و پدران او را دشنام داد، عبدالله‌بن‌عفیف از مردم ازد که مردی پارسا، ولی نابینا بود برخاست و سخن را در دهان او شکست. دشنام‌هایی را که به خاندان پیغمبر داد بدو و آنکه او را به حکومت گماشته است، برگرداند. مأموران دولت خواستند عبدالله را خاموش و دستگیر کنند، تیره ازد به حمایت وی درآمد و جنگی درگرفت، هر چند این درگیری سرانجام به سود عبیداله پایان یافت، ولی به هر حال مقدمه‌ای برای اعتراض‌های دیگر شد.»
قرآن کریم بارها درباره بخشش به مستمندان، تأکید کرده و به مسلمانان تعلیم داده است که بخشش باید به خاطر خدا باشد. برگیرنده صدقه منتی نهاده نشود که منت نهادن یا آزار کردن مستمند اجر صدقه را ضایع می‌کند.
آیه 271 سوره شریفه «بقره» می‌گوید که صدقه را پنهان از چشم مردمان دادن برای شما بهتر است. علی‌بن‌عیسی از ابن‌عایشه روایت کند که از مردم مدینه شنیدم که می‌گفتند: ما صدقه را هنگامی از دست دادیم که علی‌بن‌الحسین(ع) درگذشت. و مفید از ابن اسحاق روایت کند که: در مدینه چندین خانوار بودند که معاش آنها می‌رسید و نمی‌دانستند از کجاست. چون علی‌بن‌الحسین به جوار پروردگار رفت آن کمک‌ها بریده شد.
شب هنگام انبان‌های نان را بر پشت خود برمی‌داشت و به خانه مستمندان می‌رفت و می‌گفت: صدقه پنهانی آتش غضب پروردگار را خاموش می‌کند. برداشتن این انبان‌ها بر پشت او اثر نهاده بود و چون به جوار پروردگار رفت، به هنگام شست و شوی آن حضرت آن نشانه‌ها را بر پشت او دیدند.
ابن سعد نویسد: چون مستمندی نزد او می‌آمد، برمی‌خاست و حاجت او را روا می‌کرد و می‌گفت: «صدقه پیش از آنکه به دست خواهنده برسد، به دست خدا می‌رسد.»
گفتنی است که کتاب «زندگانی علی‌بن‌حسین(ع)» به قلم سیدجعفر شهیدی نوشته شده و انتشارات نشر فرهنگ اسلامی آن را به چاپ رسانده است.
