خدايا به من قوت روح عطا كن تا به بهانه بی‌رمقی جسم روزهخواری نكنم
گروه اجتماعی: عبادت قوه می‌خواهد و قوه عبادت غير از قوه جسمانی است. آنان كه به بهانه بی‌رمقی جسم روزه نمی‌گيرند، قوت روح ندارند؛ خدايا به من قوت روح عطا كن.
به گزارش خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا) امروز چهارمين روز از ماه رمضان است، روزهای طولانی، شبهای كوتاه، ای كاش عمرمان هم مثل ماه رمضان امسال روزهای طولانی و شبهای كوتاه داشت.
چه خواسيتی است در اين ماه كه فرقی نمی‌كند كه باشی و چه كرده باشی، باز هم می‌توانی دعا كنی از ته دل و بی‌توجه به تمام گناهانت. آنان كه بهتر، پاك‌تر، نزديك‌تر و در يك كلام عاشق‌تر از ما بوده‌اند در چنين روزی اينگونه دعا می‌كردند: «اللهمّ قوّنی فيهِ على إقامَةِ أمْرِكَ واذِقْنی فيهِ حَلاوَةَ ذِكْرِكَ وأوْزِعْنی فيهِ لأداءِ شُكْرَكَ بِكَرَمِكَ واحْفَظنی فيهِ بِحِفظْكَ وسِتْرِكَ یـا أبْصَرَ النّاظرين».
«خدايا نيرومندم نما در آن روز به پا داشتن دستور فرمانت و بچشان در آن شيرينى يادت را و مهيا كن مرا در آنروز براى انجام سپاس‌گذاريت به كـرم خودت نگهدار مرا در اين روز به نگاه‌داريت و پرده‌پوشى خودت اى بيناترين بينايان».
مرحوم آيت‌الله مجتهدی تهرانی در شرح دعای روز چهارم ماه رمضان می‌گويند: «اللهمّ قوّنی فيهِ على إقامَةِ أمْرِكَ» يعنی خدايا به من قوه بده تا در ماه رمضان بتوانم به خوبی عبادت و امر تو را اطاعت كنم. عبادت قوه می‌خواهد و قوه عبادت غير از قوه جسمانی است. امام علی (ع) نمی‌توانست نان خشك را بشكند؛ اما قلعه خيبر را فتح كرد. پرسيدند كه يا علی (ع) تو شجاعی و قلعه خيبر را فتح كردی، چگونه است كه نمی‌توانی نان خشك را بشكنی؟ و در پاسخ فرمود: «فتح قلعه خيبر به قوه روحانی بود كه متفاوت از قوه جسمانی است. قوه ولايت و قوه روحانی و قوه ولايتی با قوه بدن فرق دارد و من قوه بدن ندارم.»
وی پس از اشاره زيبا به سخنان حضرت علی (ع) می‌گيويد: ممكن است شخصی 60 سال سن داشته باشد؛ اما قوه عبادتش از جوانان بيشتر باشد. بايد دعا كنيم كه در ماه رمضان خدا به ما قوه عبادت عطا كند. در دعای كميل هم آمده كه خدايا قوه بده به من با جوارحم در خدمت تو باشيم.
طولانی بودن روز، كوتاه بودن شب، گرما، كار، درس، نداشتن توان و ... همه بهانه‌های جسمانی و زمينی برای روزهخواری است ولی چه كسی است كه نداند بهشت را به بها دهند نه به بهانه. روزه قوت روح می‌خواهد، بندگی، اطاعات، يقين و باور می‌خواهد كه اگر داشتی گرسنگی، تشنگی، كار و ... همه آسان می‌شود.
مرحوم آيت‌الله مجتهدی تهرانی در ادامه تفسير دعای روز چهارم رمضان می‌گويد: در اين دعا می‌خوانيم «واذِقْنی فيهِ حَلاوَةَ ذِكْرِكَ» يعنی خدايا شيرينی عبادت را به ذائقه ما بچشان تا قرائت دعاهای افتتاح و كميل و توسل و روزه و نماز به ما مزه كند. روايت قدسی داريم كه اگر عالمی و طلبه‌ای به علمش عمل نكنند، كمتر عذابی كه می‌كنم، اين است كه شيرينی مناجاتم را از دل و قلبش می‌برم.
وی در مورد ذكر «وأوْزِعْنی فيهِ لأداءِ شُكْرَكَ بِكَرَمِكَ» می‌گويد: خدايا به كرمت كاری كن كه من ادای شكرت را بكنم. شكر خدا، تنها گفتن الهی شكر نيست. اگر من از نعمت‌های خدا به جا استفاده كنم خدا را شكر كرده‌ام. اگر چشمم نامحرم را نبيند و گوشم آواز حرام نشود، نعمت چشم و گوش را به جا آورده‌ام.
آيت‌الله تهرانی با اشاره به روايتی كه می‌گويد: اگر گناه بو داشت، دو نفر پيش هم نمی‌نشستند و اگر مردم از عيب هم با خبر بودند، كسی مرده‌ای را دفن نمی‌كرد، ادامه می‌دهد و می‌گويد: ايمان هم «بو» دارد. پيامبر اسلام (ص) وارد خانه شد و گفت: «من بوی اويس را می‌شنوم» اويس چون مادرش اجازه نداده بود، منتظر نماند تا پيامبر (ص) به مدينه بازگردد؛ اما بوی خوشش در منزل پيامبر مانده بود، قديم همه مردم زيبا بودند چون همه اهل نماز شب بودند و چهره‌ای نورانی داشتند. اما الان چون نماز شب نمی‌خوانند، چهره‌ها به زيبايی گذشته نيست.
ور در تفسير«یـا أبْصَرَ النّاظرين» می‌گويد: ای خدا كه از همه كسانيكه نظر می‌كنند، تو بصيرتر و بيناتری، ای خدايی كه تو بينا به همه اعمال ما هستی، به ما توفيق بده كه ما در ماه رمضان گناه نكنيم، به حفظ و ستر خودت.
چه خواسيتی است در اين ماه كه فرقی نمی‌كند كه باشی و چه كرده باشی، باز هم می‌توانی دعا كنی از ته دل و بی‌توجه به تمام گناهانت. آنان كه بهتر، پاك‌تر، نزديك‌تر و در يك كلام عاشق‌تر از ما بوده‌اند در چنين روزی اينگونه دعا می‌كردند: «اللهمّ قوّنی فيهِ على إقامَةِ أمْرِكَ واذِقْنی فيهِ حَلاوَةَ ذِكْرِكَ وأوْزِعْنی فيهِ لأداءِ شُكْرَكَ بِكَرَمِكَ واحْفَظنی فيهِ بِحِفظْكَ وسِتْرِكَ یـا أبْصَرَ النّاظرين».
«خدايا نيرومندم نما در آن روز به پا داشتن دستور فرمانت و بچشان در آن شيرينى يادت را و مهيا كن مرا در آنروز براى انجام سپاس‌گذاريت به كـرم خودت نگهدار مرا در اين روز به نگاه‌داريت و پرده‌پوشى خودت اى بيناترين بينايان».
مرحوم آيت‌الله مجتهدی تهرانی در شرح دعای روز چهارم ماه رمضان می‌گويند: «اللهمّ قوّنی فيهِ على إقامَةِ أمْرِكَ» يعنی خدايا به من قوه بده تا در ماه رمضان بتوانم به خوبی عبادت و امر تو را اطاعت كنم. عبادت قوه می‌خواهد و قوه عبادت غير از قوه جسمانی است. امام علی (ع) نمی‌توانست نان خشك را بشكند؛ اما قلعه خيبر را فتح كرد. پرسيدند كه يا علی (ع) تو شجاعی و قلعه خيبر را فتح كردی، چگونه است كه نمی‌توانی نان خشك را بشكنی؟ و در پاسخ فرمود: «فتح قلعه خيبر به قوه روحانی بود كه متفاوت از قوه جسمانی است. قوه ولايت و قوه روحانی و قوه ولايتی با قوه بدن فرق دارد و من قوه بدن ندارم.»
وی پس از اشاره زيبا به سخنان حضرت علی (ع) می‌گيويد: ممكن است شخصی 60 سال سن داشته باشد؛ اما قوه عبادتش از جوانان بيشتر باشد. بايد دعا كنيم كه در ماه رمضان خدا به ما قوه عبادت عطا كند. در دعای كميل هم آمده كه خدايا قوه بده به من با جوارحم در خدمت تو باشيم.
طولانی بودن روز، كوتاه بودن شب، گرما، كار، درس، نداشتن توان و ... همه بهانه‌های جسمانی و زمينی برای روزهخواری است ولی چه كسی است كه نداند بهشت را به بها دهند نه به بهانه. روزه قوت روح می‌خواهد، بندگی، اطاعات، يقين و باور می‌خواهد كه اگر داشتی گرسنگی، تشنگی، كار و ... همه آسان می‌شود.
مرحوم آيت‌الله مجتهدی تهرانی در ادامه تفسير دعای روز چهارم رمضان می‌گويد: در اين دعا می‌خوانيم «واذِقْنی فيهِ حَلاوَةَ ذِكْرِكَ» يعنی خدايا شيرينی عبادت را به ذائقه ما بچشان تا قرائت دعاهای افتتاح و كميل و توسل و روزه و نماز به ما مزه كند. روايت قدسی داريم كه اگر عالمی و طلبه‌ای به علمش عمل نكنند، كمتر عذابی كه می‌كنم، اين است كه شيرينی مناجاتم را از دل و قلبش می‌برم.
وی در مورد ذكر «وأوْزِعْنی فيهِ لأداءِ شُكْرَكَ بِكَرَمِكَ» می‌گويد: خدايا به كرمت كاری كن كه من ادای شكرت را بكنم. شكر خدا، تنها گفتن الهی شكر نيست. اگر من از نعمت‌های خدا به جا استفاده كنم خدا را شكر كرده‌ام. اگر چشمم نامحرم را نبيند و گوشم آواز حرام نشود، نعمت چشم و گوش را به جا آورده‌ام.
آيت‌الله تهرانی با اشاره به روايتی كه می‌گويد: اگر گناه بو داشت، دو نفر پيش هم نمی‌نشستند و اگر مردم از عيب هم با خبر بودند، كسی مرده‌ای را دفن نمی‌كرد، ادامه می‌دهد و می‌گويد: ايمان هم «بو» دارد. پيامبر اسلام (ص) وارد خانه شد و گفت: «من بوی اويس را می‌شنوم» اويس چون مادرش اجازه نداده بود، منتظر نماند تا پيامبر (ص) به مدينه بازگردد؛ اما بوی خوشش در منزل پيامبر مانده بود، قديم همه مردم زيبا بودند چون همه اهل نماز شب بودند و چهره‌ای نورانی داشتند. اما الان چون نماز شب نمی‌خوانند، چهره‌ها به زيبايی گذشته نيست.
ور در تفسير«یـا أبْصَرَ النّاظرين» می‌گويد: ای خدا كه از همه كسانيكه نظر می‌كنند، تو بصيرتر و بيناتری، ای خدايی كه تو بينا به همه اعمال ما هستی، به ما توفيق بده كه ما در ماه رمضان گناه نكنيم، به حفظ و ستر خودت.
