معتکفین در خط مقدم مبارزه با نفس‌اند و خادمان در پشت جبهه

به گزارش کانون خبرنگاران ایکنا، نبأ، اعتکاف سپردن دل به صاحب دل‌هاست تا روح  پالایش شده، باطن مصفا گردد و زنگارهای نشسته بر آیینه دل جلا یابد. اعتکاف به تبعید سپردن عالم ماده، شکستن زندان مادیت، پشت کردن به زرق‌وبرق‌های زندگی است. اعتکاف فرصتی است که همه می‌توانند آن را غنیمت بشمارند و کم‌وکاستی‌های عبادات خود را جبران کنند و با بهره‌گیری از فضایل این مراسم که تاثیر زیادی در پاک کردن روح از آلودگی‌های نفس دارد، به درجات معنوی دست یابند. اعتکاف مسجد دانشگاه تهران نیز فضایی را فراهم کرد که نه تنها معتکفین بلکه خادمین اعتکاف نیز فرصتی برای خودسازی و بندگی پیدا کنند.

مگر می‌شود اشتیاقت برای حضور در مهمانی خدا و جمع بهترین بندگان خدا، یک‌طرفه باشد. مگر می‌شود برای خدمت به مهمانان خداوند سرازپا نشناسی و خدایت هیچ تدارکی برایت نبیند. پاداش کدام کار خیر بود که نامت در لیست خادمان مهمانی خداوند قرار گرفت؟ آن‌هم چه مهمانانی؛ کسانی که از تاریکی‌های شهر به خدایشان که «نورٌ فوق نورٌ» است پناه آورده‌اند.

خادمی مهمانان اعتکاف بهانه‌ای است تا زمینه هدفی بزرگ‌تر فراهم شود. اینان قرار است فراتر روند و خادم واقعی حضرت زهرا(س) و حضرت اباعبدالله (ع) شوند، همانطور که به نشان «خادم‌الزهرا(س)» و «خادم‌الحسین(ع)» در سه روز مهمانی اعتکاف مسجد دانشگاه تهران مزین شدند.

به گفته یکی از خدام اعتکاف، دنیای شیرین معتکفی و خادمی هر کدام جداست و ویژگی‌های خوب خود را دارد. حلاوت خادمی به مثابه‌ شیرینی کار بچه‌های تدارکات زمان دفاع‌مقدس است، شاید بتوان گفت معتکفین در خط مقدم مبارزه با نفس‌اند و ما در پشت جبهه.

تمام تلاش سه روزشان و حتی آماده‌سازی مسجد از روزهای قبل اعتکاف بی‌هیچ چشم‌داشت و پاداشی بود. تنها امیدشان رضایت خداوند است. شاید بتوان گفت؛ خادمان اعتکاف  مصداق آیه 9 سوره مبارکه انسان هستند: « إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَآءً وَلَا شُكُوراً؛ و مى‏گویند: ما براى رضاى خدا به شما طعام مى‏دهیم و از شما پاداش و تشكرى نمی‌خواهیم».

طبق این آیه كمكى ارزش دارد كه خالصانه و به دور از هر منت و انتظارى باشد: «نطعمكم لوجه اللّه».

اینان، نه تنها با زبان درخواست تشكر ندارند، بلكه در دل هم به فكر تمجید و تشكر نیستند: «لا نرید... شكوراً». چراکه خداوند متعال در این آیه اذعان می‌کند گذشتن از پاداش، به تنهایى نشانه اخلاص نیست، بلكه گذشتن از تمجید و تشكر نیز لازم است: «لا نرید منكم جزاءً و لا شكورا»

تنها درخواست‌شان این است که اگر کارشان بااخلاص بوده، خداوند این عمل‌شان را از آن‌ها بپذیرد، آن‌هم به بهترین شکل. همانطور که خداوند در آیه 37 سوره مبارکه آل‌عمران می‌فرماید: «فَتَقَبَّلَهَا رَبُّهَا بِقَبُولٍ حَسَنٍ وَأَنْبَتَهَا نَبَاتاً حَسَناً وَكَفَّلَهَا زَكَرِيَّا كُلَّمَا دَخَلَ عَلَيْهَا زَكَرِيَّا الِْمحْرَابَ وَجَدَ عِنْدَهَا رِزْقاً قَالَ يَمَرْيَمُ أَنَّى‏ لَكِ هَذَا قَالَتْ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَرْزُقُ مَنْ يَشَآءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ‏؛ پس پروردگارش او را به پذیرشى نیكو پذیرفت و به رویشى نیكو رویاند و سرپرستى او را به زكریا سپرد. هرگاه زكریا در محراب عبادت بر مریم وارد مى‏شد، خوراكى (شگفت‏آورى) نزد او مى‏یافت. مى‏پرسید: اى مریم این (رزق تو) از كجاست؟! مریم در پاسخ مى‏گفت: آن از نزد خداست. همانا خداوند به هر كس كه بخواهد بى‏شمار روزى مى‏دهد». طبق این آیه كسى كه با اخلاص است، خداوند كارش را به نیكى مى‏پذیرد: «بقبول حسن».

اینکه انسان تا کجا می‌تواند اوج بگیرد، زلال شود، خدایی شود، فانی در خدا شود، در میدان عمل روشن می‌شود. خادمی اعتکاف کار اندکی نیست اما در مقابل سخن و عمل بهترین بندگان خدا بسیار ناچیز است. همان‌طورکه در روز یازدهم محرم وقتی که حضرت زینب(س) در گودال قتلگاه کنار بدن پاره پاره برادر گرانقدرش امام حسین (ع) آمد، به جای ناله و ضعف و با استواری و عظمت درمحضر جد گرامی‌اش رسول خدا(ص) و درمقابل دشمن، بدن مطهر حضرت اباعبدالله (ع) را با دست‌هایش اندکی بلند کرد و گفت: «اللهم تقبل منا هذا قلیل القربان؛ خداوندا این قربانی اندک را از ما بپذیر». این تعبیر نشان‌دهنده نهایت فروتنی و سپاسگزاری حضرت زینب(س) در پیشگاه خداوند است.

خادمین اعتکاف مسجد دانشگاه تهران هم امید دارند؛ خالصانه میزبان خوبی برای مهمانان خانه حق بوده باشند و بعد از سه روز بودن در جمع معتکفین و فضای ملکوتی اعتکاف، باتمام سختی‌هایی که همه‌اش شیرین بود؛ خداوند متعال این عمل اندک را از آن‌ها بپذیرد.

*مریم روزبهانی