بی‌عدالتی در به کارگیری تبشیر و تنذیر قرآنی نمایش‌های دینی
گروه هنر: خداوند همان طور که در قرآن کریم به مومنان تاکید دارد که از اعمال ناشایست برحذر باشند، صحبت از بشارت و دعوت مردم به نیکی و کارهای خیر و صواب نیز دارد که این وجه معنایی نیز باید در تولیدات فرهنگی همچون نمایش دینی بیشتر مورد توجه دست‌اندرکاران قرار گیرد.
راشین امامی، نویسنده و کارگردان تئاتر دینی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری بین‌المللی قرآن(ایکنا) گفت: واقعیت این است که مخاطبان تئاتر این روزها دیگر چندان تمایلی به دیدن تئاتر دینی ندارند؛ چرا که این گونه تئاتری ظرفی برای روایت مصائب دینی شده است و یا با توجه به مناسبت دینی که نوعاً در مقاطع سوگواره تولید می‌شوند بیشتر حال و هوایی توأم با سوز و گداز دارند.
وی ادامه
داد: البته در روایات تاریخ دین به زبان نمایش از آنجا که بیشتر مقاطع توأم با آلام
و مصائب بزرگان دینی وجه دراماتیک دارند، لذا مناسبترین شکل و فضا برای طراحی و تولید نمایش دینی هستند. با این همه
نباید از نظر دور داشت تمایل زیادی به دیدن کارهای دینی ندارند و افراط و تقریط در
ارائه و فهم مسائل دینی به صورت اغراق‌آمیز است و اینکه به ویژه با رجوع به قرآن به همان اندازه که مؤمنان باید از کرده ناصواب خود نگران و ناراحت باشند اما در بسیاری از
مقاطع قرآن نیز مؤمنان صالح را به خیر و نیکی و عطای نعمت‌های گوناگون به
شرط فرمانبری بشارت داده است.
کارگردان
نمایش دینی «مهراوه عشق» تصریح کرد: با این همه ذائقه مردم و مخاطبان با وجه روشن مبانی دینی به منظور تولید نمایش‌هایی با موضوعات خاص تجانس ندارد و البته با
این رویکرد بیشتر آثار نمایشی دینی ما نیز وجهی خشن و بدون انعطاف و یا رویدادی خوش
و مفرحی دارند و لذا به مرور از حجم علاقه‌مندان و شیفتگان تماشای چنین نمایش‌هایی
کاسته خواهد شد.
امامی گفت:
آن چیزی که مسلم است اینکه ما در ایران و کشورهای شرقی نمایش داریم، اما در ممالک
غربی خیر. مردم ایران از دیرباز به نمایش که مترادف با آئین و مناسک دینی است علاقه
وافری داشته و دارند و طالب شنیدن روایات دینی و قصه‌هایی از روزگار کهن این
سرزمین هستند که باید با وجود دارا بودن چنین قابلیت‌هایی، تولیدکنندگان نمایش
دینی هم به خاصیت بشارتی دین در رجوع به قرآن بپردازند و هم به وضعیت تنذیری و
هشدار مؤمنان به پیامد اعمال ناگوار و ناشایست.
وی ادامه
داد: مطلب دیگری که حائز اهمیت است اینکه شیوه بیانی تئاتر دینی و قرآنی در چنین روزگار و شرایطی باید منطبق با نوع
روایتی که مورد دغدغه و علاقه مخاطبان اینگونه نمایشی است باشد، یعنی بیانی مدرن و
فاصله گرفتن از اغلب شیوه‌های روایی و سنتی و در این راه باید اصراری بر تبعیت از
الگوهای نخ‌نما شده تولید نمایش نداشته باشیم.
این کارگردان تئاتر دینی در پایان تأکید کرد: با فرض محتوایی واحد، شیوه روایی و زاویه دیدی که تولیدکنندگان به موضوع دارند باید بسیار مورد توجه قرار گیرد، به طور مثال شخصاً در رجوع به منابع دینی برای نگارش و تولید نمایش «مهراوه عشق» متوجه این امر شدم که آثار دینی سیدمهدی شجاعی با وجود آنکه آنها نیز روایتگر وقایعی هستند که هر یک از ما به دفعات آن را شنیده‌ایم، اما سبک نگارشی نگارنده به گونه‌ای بوده است که مخاطب در مواجهه با آنها احساس می‌کند این بار نخستین باری است که این رویداد را در صحنه نمایش نظاره کرده.
