به گزارش ایکنا؛ مهدیه یاوری، علی غدیری، هومن مرادی و فرناز محمدیان با رشتههای مختلف تحصیلی اما همه از دانشگاه فردوسی مشهد در میان 577 تیم کشور به مرحله پایانی هفتمین دوره مسابقات مناظره دانشجویان ایران راه یافتند. این گروه جزو معدود گروههای مناظره دانشجویی بود که دو عضو آن خانم و دو عضو آن آقا بود، اما چگونه این چهار نفر گروه ساتراپ را تشکیل دادند و حضور در مسابقات مناظره چه تأثیری در زندگی شخصی آنها داشته است؟
این گروه در گفتوگویی کوتاه به این سؤالها پاسخ دادند و بیان کردند: همه در سازمان دانشجویان شعبه خراسان رضوی همکار هستیم. همکاری ما از نشریه دانشجویی آغاز شد. البته دو نفرمان جزو یک گروه دیگر بودیم و احساس کردیم میتوانیم در زمینههای مختلف مشارکت کنیم و هر کدام در رشتههای خود مطالعاتی داشتهایم که میتوانیم به اشتراک بگذاریم.
تجربه دورههای قبلی به ما کمک کرد. هر کدام توانمندیهای خود را شناخته بودیم. البته اصلاً نگاه ما جنسیتی نیست و این طور نیست که بگوییم خانمها در چه بخشی توانمندی دارند و آقایان در چه بخشی. به نظر ما این نگاه آسیبزاست. در یک گروه باید بر روی توانمندیهای هر شخص فارغ از جنسیت او توجه شود.
ما قبلاً هم کار گروهی انجام میدادیم. در کارهای قبلی برخی مواقع بر سر موضوعاتی بسیار پافشاری میکردیم که این پافشاریها آسیبزا بود، اما وقتی در جایی قرار میگیری که ممکن است برخلاف باور درونی، باید از مسئلهای دفاع کنی، ناخوداگاه دیدگاههای دیگر را هم بررسی میکنی و به این نتیجه شخصی و عمیق میرسی که تا این حد هم پافشاری بر روی دیدگاه شخصی درست نیست و همیشه این امکان وجود دارد که نظر دیگران درست باشد.
بله. گروه سنی ما کمتر به دنبال چنین برنامههایی در دانشگاهها هستند. صرفاً دغدغه تحصیل دارند و یا به دنبال مسائلی مرتبط با رشته خود هستند. اما حضور در مناظرهها موجب میشود که در سایر رشتهها هم مطالعه کنیم، به ویژه اینکه اگر یک مهندس بتواند به خوبی صحبت کند، استدلال قویتری داشته باشد و از کار خود بهتر دفاع کند، در بازار رقابت شدید کاری این رشتهها نیز موفقتر خواهد بود.
در زندگی روزمره هم بحث کردن بر سر یک موضوع اتفاق میافتد. قبلاً به درستی نمیتوانستیم خط مشی مشخصی برای قانع کردن دیگران داشته باشیم. اکنون که یاد گرفتهایم چگونه باید استدلال کنیم و موضوعی را برای دیگران در زندگی شخصی و محل کار توضیح دهیم، منطقیتر صحبت میکنیم.
پافشاری کردن بر روی موضعی، ولو اینکه حق نیست امری غلط است. حتی وقتی حق با ماست و میتوانیم کسی را محکوم کنیم، این کار را نمیکنیم. فقط نظر خودمان را مطرح میکنیم و هرگز بیش از حد بر نظر خود پافشاری نمیکنیم. یاد گرفتن مناظره میتواند تیغ دولبه باشد، اما به اخلاقیات پایبندیم. بقیه را هم تشویق میکنیم وارد چنین مسابقات و برنامههایی شوند تا ساختار فکری آنها ارتقا پیدا کند و حتی زندگی آنها راحتتر شود، چراکه وقتی قبول میکنیم که دیگران هم حق دارند نظر دیگری داشته باشند، راحتتر با دیگران ارتباط برقرار میکنیم. همین که ما خودمان این رویه را انجام میدهیم، این مسئله برای دیگران جذاب و الگوست.
در مسابقات مناظره بهتر جدل کردن را یاد میگیریم؛ همان طور که طریقه بهتر استدلال کردن را یاد میگیریم، اما بزرگترین ثمره مناظرهها و گفتوگوهای متفاوت رسیدن به تساهل است، به خصوص در مورد موضوعاتی که در جامعه آزادی گفتوگوی آزاد درباره آنها را نداریم. تساهل و پذیرفتن دیدگاههای مخالف کمک میکند که بتوانید در زندگی رویه بهتری را در پیش بگیرید و این تجربهای است که باید وارد مسابقات شوید تا آن را کسب کنید.
انتهای پیام