امام حسین(ع)؛ بیگانه با سکوت + فیلم

به گزارش ایکنا؛ گروه اندیشه ایکنا همزمان با آغاز محرم الحرام و به رسم تأمل و تدقیق بر ابعاد پیرامونی قیام سیدالشهدا(ع) در سلسله‌ گفتارهایی با عنوان «پایان فریب» و با بیان کریم فیضی،‌ نویسنده و محقق قرآنی به صورت مختصر و مفید این ابعاد تاریخی را مورد بررسی قرار داده است.

مشروح بخش سوم این گفتار تقدیم می‌شود؛

سخن در باب اثر قاطع امام حسین(ع) در تاریخ اسلام بود. عرض کردیم امام حسین(ع) جدای آن جایگاه و منزلتی که در نگاه متشرعانه و امامت باور ما دارد، نقش خطیری نیز در جهان اسلام ایفا کرده و بین دو اسلام تفکیک ایجاد کرده است؛ حضرت اسلامی را که از تفکر نامیمون و ناصواب اموی ناشی شده و در واقع به اسلام نبوی و اسلام حقیقی هجوم کرده بود، جدا می‌کند و اسلام نبوی را با یک فریاد اعلان می‌کند.

 وقتی به تاریخ زندگی امام حسین(ع) و بیانات امام حسین(ع) مراجعه می‌کنیم، درمی‌یابیم که برخلاف باور عامه که خیال می‌کنند که امام حسین(ع) در دوره معاویه حرکت فعالی نداشتند و یا سکوت کرده بودند، از زمان بعد از پیامبر(ص) و به طور خاص بعد از شهادت علی ابن ابیطالب(ع) با حالتی که می‌توانیم بگوییم «اعتراض» فریاد و اعلام حضور و اصرار بر اعلام حقیقت را ملاحظه می‌کنیم. برای مثال 10 سال آخر زندگی حضرت در دوره معاویه گذشته است. یکی از شگفت‌ترین فصول زندگی امام حسین(ع) این است که در دوره خود معاویه ساکت نیستند. تواریخ نوشته‌اند که یک یا دو حج امام حسین(ع) با حضور معاویه مقارن شد. یعنی در حجی حضور داشتند که معاویه نیز حضور داشت. حضرت اباعبدالله در همان حج و در همان دوره استیلای معاویه به عنوان یک حاکم بی‌منطق خون‌ریز اسلام‌ستیز،  خطبه خوانده‌اند و اعلام موجودیت و اسلام کرده‌اند. اسلام را عرضه، پیامبر را باز تعریف و احکام اسلام را اعلام کرده‌اند.

بنابراین در باب امام حسین(ع) تنها چیزی که نمی‌توانیم بر زبان بیاوریم، سکوت است. حقاً و انصافاً به لحاظ تاریخی امام حسین(ع) با سکوت بیگانه بوده است. چرا؟ به دلیل تعهد قطعی و قاطع ایشان بر اینکه اسلام نباید ناخالص شود؛ اسلام نباید مشوب شود. اسلام ذاتاً و تکویناً با باطل بیگانه است و با غیر خود حریم دارد. این حریم به دلیل سلطه سیاسی آن دوره و در واقع عدم همراهی بدنه جامعه اختلاط پیدا کرده بود. امام حسین(ع) در تمام ادوار زندگی خود مخالف این اختلاط بوده است. حضرت در برابر این اختلاط ایستاد و این اختلاط را با حضور و وجود خود، بی‌مهابا و بی‌اغماض کنار زده است و این مقدمه قیام آن حضرت است. بنابراین قیام آن حضرت، دفعی نیست بلکه قیام تدریجی است که مقدماتی دارد که نمی‌توانیم آن را نادیده بگیریم.